Uit elkaar

Jeetje, Dat is lang geleden!

Ik heb heel lang geen blogs geschreven en dat is eigenlijk iks voor mij, maar er is dan ook heel veel gebeurd in het afgelopen half jaar.

Ik ga dit even kort houden...want ik praat er liever niet te lang over.
Al twee jaar heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Mijn vriend en ik (7 jaar samen) groeiden steeds verder uit elkaar. Eigenlijk groeien wij al uit elkaar sinds ik zwanger was van onze eerste. Ik weet nog dat ik op zijn laptop zat om wat babyspullen uit te zoeken en toen kwam er een pop-up van een nieuw bericht. Een bericht van een andere vrouw. Ik opende het bericht uit nieuwsgierigheid en in de hoop dat het niks zou betekenen. Maar ik kreeg een conversatie te lezen van hoe graag hij haar in zijn bed wilde hebben. Daar zat ik dan met mijn 26 weken zwangere buik. Wat was ik verdrietig en gekwetst. Ik dacht echt dat wij in een super goede en fijne relatie zaten. Ik confronteerde hem hiermee en we hebben het uitgepraat en zijn verder gegaan met elkaar. Ik wilde niet dat mijn kindje in een gebroken gezin ter wereld zou komen vanwege een chatbericht. 

Toch was mijn hart gebroken. Ik werd minder intiem met hem. Ik had niet meer zo' n drang om intiem met hem te willen zijn. Maar de laatste twee jaar gingen wij echt ieder op een eigen eilandje zitten. 
In september heb ik voor het eerst uitgesproken (naar zowel mijn moeder als naar vriendinnen) dat de relatie eigenlijk helemaal niet zo goed was. Dat we als broer en zus naast elkaar leefde en dat ik niet zo goed wist wat ik hier nou mee moest. Een vriendin zei dat het gewoon niet kon kloppen. Je gaat niet zomaar op een eigen eiland zitten in een relatie. Er zou meer achter moeten zitten. Zou het? Ik heb hem immers zo vaak gevraagd of er iets was...het antwoord was altijd nee. Ik wist wel dat hij het niet meer zo leuk vond dat ik niet werkte. Dit was een beslissing van ons beide. Maar hij zou zo graag hebben dat ik zou werken zodat we meer geld zouden hebben. Best begrijpelijk...dus ben ik begonnen aan een studie zodat ik daarna mee kon helpen in de financien. We hadden het goed. Daar was ik van overtuigd. 

Omdat ik al zovaak gesprekken met hem gevoerd had, heb ik bedacht om in te loggen op zijn emailadres om te kijken of ik daar misschien wat kon vinden.
En ja hoor...
Aanmaningen, leningen.....niet 1....maar honderden. Ik schrok mij kapot. Hij deed de financien omdat hij ook in de financien werkt. Ik vertrouwde hem hiermee. Waaro zoveel aanmaningen en waaro zoveel leningen? Wij zouden meer over moeten houden dan een gemiddeld huishouden. Ik vond ook nog een mail van een vriendin van hem....ze gaf hem advies wat te doen bij een seksverslaving 8 jaar geleden. Ook vond ik poker accounts. Wat was hier in godsnaam aan de hand?
Ik heb heel veel mailtjes opgeslagen. Niet allemaal....want het waren er echt teveel. Het waren er iets van 20 per maand (leningen of aanmaningen) en ze gingen allemaal terug tot het jaar 2007. Ik leerde hem kennen in 2009.

Ik heb hem ermee geconfronteerd. Ik heb hem eerst gevraagd waarom hij zoveel leent. Maar hij leent niet zei hij. Ik vroeg hem waarom hij zoveel aanmaningen kreeg. Maar hij betaald altijd alles netjes op tijd. Toen schoof ik hem de opgeslagen mailtjes onder zijn neus. Oke...hij zat wel eens een beetje in de problemen. Maar dat was omdat ik niet werkte. Wij hadden er samen voor gekozen dat ik voor de kids zou zorgen....maar daardoor moest hij dit wel doen. Ik snapte het niet. Is dit nu mijn schuld? Met wat hij verdiend en wat wij aan vaste lasten hebben slaat het nergens op dat hij zoveel moest lenen en zijn rekeningen niet betaalde. Ik heb er nooit wat van gemerkt omdat hij steeds vlak voor het afsluiten van het gas water en licht dan toch weer een deel betaalde. Ik vroeg hem naar de seksverslaving. Nee...dat sloeg nergens op...dat had hij niet. Maar waarom stuurt die vriendin dan die mail. Ja, dat wist hij ook niet. Toen vroeg ik of hij misschien een gokverslaving had. Maar nee. Dat had hij absoluut niet. 

Ik heb contact opgenomen met zijn vader op het moment dat ik een brief door de brievenbus kreeg. Ik opende nooit zijn post....maar nu wel. Weer een aanmaning. Ik heb zijn vader gebeld en gezegd dat ik mij zorgen maak en dat ik een gokverslaving vermoed. Zijn vader is met hem gaan praten, want ook zijn vader leende hem soms duizenden euro' s. Hij loog in eerste instantie tegen zijn vader Hij had geen problemen. Toen adviseerde ik zijn vader om zijn bankafschriften te bekijken..... want mij zou hij die toch nooit laten zien. Het laatste wat ik gehoord heb is : uit de bankafschriften blijkt dat hij inderdaad een flinke gokverslaving heeft.

Dit gebeurde allemaal in september Verder weet ik niks. Ik weet niet hoe hoog de schulden zijn. Ik weet niet hoe het met die seksverslaving zit. Hij zegt dat hij klaar is met gokken...maar ik geloof het niet. Ik ben jaren bedonderd en belazerd. En de reden waarom hij wilde dat ik ging werken was zodat hij ongezien gewoon door kon blijven gokken. 1 ding wist ik zeker wel. Bij deze man kan ik niet blijven. Dat kan ik niet en dat wil ik niet.

Ik heb in september de relatie beeindigd. Ondertussen zet ik alles op alles om mijn diploma in juni te behalen en om zo snel mogelijk een woning te vinden. Met de meiden gaat het gelukkig erg goed. Hun vader en ik proberen geen ruzie te maken en alles in goed overleg te doen. Ondanks wat hij geflikt heeft, blijven de meiden toch op nummer 1 staan. En hij is wel hun vader....

Ik zie dit maar als een nieuw begin met nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen.
Ik kom er wel...