Een jaar dat mij altijd bij zal blijven

Lisa wordt bijna 1 jaar. Voor iedere baby is dit een enorme mijlpaal, maar voor Lisa en mij is deze extra bijzonder.

17-05-2014:

'ik word niet goed' zei ik...en dus werd ik weg gebracht naar een kamertje aan het einde van de gang zodat ik effe tot rust kon komen en niet gestrekt zou gaan. 
Maar nee...zelfs in het kamertje met de deur dicht hoorde ik jouw scherpe huiltje overal bovenuit komen. Ik kon alleen maar huilen, 'nee' uitkramen en in elkaar zakken.

(...)

En daar lag je dan. Zo'n super klein mensje op een super groot behandel bed....een infuusje in je beentje...en een oververmoeid baby'tje dat misschien wel iets heel ergs heeft, en als ouder ben je machteloos. Je kan niks anders dan toekijken. 
Ik had vluchtneigingen tot en met. Ik wou weg, ver weg. Ik had de kracht niet om weg te rennen, maar het liefst was ik naar huis gerend als een struisvogel en was ik in bed gaan liggen met de dekens over mijn hoofd. Ik kon het niet aanzien. Met buikpijn en misselijkheid heb ik mezelf toch proberen staande te houden om bij je te blijven in de hoop dat mijn stem je rustig zou maken.

(...)

Gaat ze het redden? 
Nee...dat wisten ze niet. Als ze de juiste antibiotica gaven...dan duurde het nog 24 tot 48 uur voordat het zou aanslaan...tot die tijd moest je lijfje het zelf aanvechten, en ze wisten niet wat je had....dus of je eruit zou komen, en hoe...kon niemand mij vertellen.

04-04-2015

Lieve Lisa,

Nog niet eens een jaar geleden schreef ik de moeilijkste blog die ik ooit heb moeten schrijven. Buiten scheen de zon volop, maar voor mij was die dag alles behalve zonnig. Niks in mij had kunnen voorspellen dat we na het meten van de koorts, je misschien diezelfde dag nog waren verloren.

Inmiddels zijn we alweer bijna een jaar verder en denk ik, nu je eerste verjaardag dichterbij komt, weer veel aan alles wat we het afgelopen jaar hebben meegemaakt. Ik zie onze eerste ontmoeting weer voor me en ik voel de enorme berg aan emoties die op dat moment op me af kwam toen ik je na een snelle bevalling van twee uur in mijn armen had. Het duurt dan niet lang voordat ik denk aan die zwarte dag dat je plotseling in het ziekenhuis kwam te liggen toen je nog maar slechts 5 weken oud was en aan de zware operatie die je moest ondergaan toen je nog maar net de leeftijd van 3 maanden had bereikt. Bij elkaar lag je 4 weken lang in het ziekenhuis. 4 weken lang was ik niet bij je weg te denken en in die 4 weken heb ik weer eens doen beseffen hoe kostbaar het leven is en hoe dankbaar ik moet zijn voor het feit dat je het allemaal doorstaan hebt. Onze band is daardoor zo ontzettend bijzonder geworden. Je bent mijn kwetsbare popje die ik altijd zal blijven beschermen. Dat is de belofte die ik, met een lach op mijn gezicht, maakte toen je net geboren was, en het is de belofte die ik in tranen maakte toen je mij het meest nodig had.

Lieve Lisa, de reden waarom ik deze blog nu voor je schrijf is simpelweg omdat ik wil dat ik volgende week, op jouw eerste verjaardag, een feestblog wil schrijven vol leuke dingen. Voor nu wil ik je vooral laten weten hoe ontzettend trots ik op je ben. Wat ben jij sterk, dapper en een ontzettend bijzonder meisje die zo' n start in het leven alles behalve verdiend had maar wat heb jij je er moedig doorheen geslagen! Bedankt dat je mijn dochter bent en maak je vooral geen zorgen om mij. Ik zou het zo weer over doen! Zolang ik jou maar bij me heb. Vergeet dat nooit!

Ik hou van je!

Liefs,

Mama