Op weg naar UMCG

14-11-2019 21+4 weken

Smorgens moesten we vroeg weg het UMCG is 2 uur rijden. om 10.00 uur stonds onze echo gepland.

Eenmaal aangekomen liepen ze uit er werden we pas 10.45 uur  geroepen. Ze vrouw die de echo gaat maken legt ons uit dat ze gewoon het hele kindje gaat bekijken en dat de kinder cardioloog daarna mee komt kijken. Ik was zo bang moest mijn tranen echt in bedwang houden. Ze vertelde dat alle metingen van ons wondertje goed waren en dat ze het hartje ging bekijken met de cardiloog. En dat ze ons daarna alles rustig ging uitleggen wat er gezien was en wat de vervolg stappen zouden wezen. Ze zijn wel een uur bezig geweest omdat kleine hartje te bekijken. Ik kreeg daar echt de zenuwen van. De vrouw van de echo en de kinder cardioloog hadden hele gesprekken waar ik eigenlijk niks van begreep. Toen het moment van de waarheid ze zouden ons uitleggen wat ze op de echo hadden gezien.  De kinder cardioloog probeerde me uit te leggen wat er gaande was maar ik onderbrak hem en vroeg vertel me aub eerst even of het goed gaat komen. Ja zei die wat jullie kleine mannetje heeft is heel goed te verhelpen. Ons kindje had een rechtse aortaboog en een linker ductus. Of ons kindje had een dubbele aortaboog. Bij een rechtste aortaboog en de ductus links zal er geen reden zijn dat ik in het UMCG zal moeten bevallen omdat de slokdarm en de luchtpijp ruimte genoeg zal hebben. Bij een dubbele aortaboog willen ze voor alle zekerheid dat ik in het UMCG ga bevallen doet het kindje het daarna goed zouden we ook gewoon samen naar huis heen mogen. Welke van de 2 het is durfde ze niet met zekerheid te zeggen daarvoor moet ik 27-12-2019 nog een keer terug komen dan zou het duidelijker te zien wezen welke afwijking ons kindje precies zou hebben. Ik was alleen al zo opgelucht dat het goed kon komen. Verder zag alles er eigenlijk prima en normaal uit. Tot op het moment de kindercardioloog over een vruchtwaterpunctie begon. Hij vertelde dat meestal zulke afwijkingen gepaard gaan met meerdere afwijkingen, dit kon ook van allerlei soorten syndromen zijn zoals down syndroom. Dan konden we daaruit nog een beslissing maken over een eventuele zwangerschapsafbreking. Mijn hart brak. Wat als alle eerste in me opkwam floepte er ook zo uit. Ik voel me kindje al vanaf mijn 16e zwangerschapsweek bewegen in mijn buik. Hij reageert op me als ik mijn hand op mijn buik leg. Ik ga geen zwangerschapsafbreking doen. En mocht die een syndroom hebben hij is levensvatbaar naar de geboorte dus hij komt hoe dan ook op de wereld. De cardioloog zei dan gaan we het risico niet nemen met een vruchtwaterpunctie en zien we het wel bij de geboorte. Hij vertelde ook wel dat de kans heel klein is. Maar die risico is er altijd dus ik geloof er niet in dat er nog meer aan de hand is met ons kleine wondertje. Opgelucht verlieten we het UMCG terug naar huis naar mijn meisjes. Eenmaal thuis aangekomen komen er vragen. Moet ik nu onder controle van de gyneceloog of bij een verloskundige? Mijn kindje word nu in de gaten gehouden maar ik moet ook onder controle blijven ivm bloeddruk en dat soort dingen. Ik werd eigenlijk geheel aan het lot over gelaten en wist niet waar ik de rest van mijn zwangerschap begeleid zal worden. Ik heb de verloskundige gebeld en deze zorgen geuit. Gelukkig maar ik die controles gewoon bij hen doen en dan zien we wel wat er uit de vervolg echo komt weer.