2 maanden oud, vreugde en verdriet

Vandaag is mijn mannetje 2 maanden oud. En wat zal ik blij zijn als we op de 3 maanden zitten! Ik probeer te genieten en dat doe ik ook wel hoor. Maar hij gaat met de dag meer huilen en ik heb geen idee wat ik eraan moet doen. T. slaapt namelijk niet zo goed overdag. Dit doet hij al niet vanaf 3 weken maar het wordt steeds erger. Hij wordt s morgens wakker. Alles leuk, hij is vrolijk en lacht enz. Daarna drinkt hij lekker zijn flesje. Is hij ook nog vrolijk. Vervolgens wordt hij moe. Dus lekker naar bed. Hij gaat slapen. En vervolgens wordt hij na een half uur, 3 kwartier wakker. En dan begint het. Huilen, krijsen tot volgende voeding. En soms is dit 1,5 a 2 uur. Nou daar wordt je wel even gek van als je ook nog een dwarse peuter rond hebt lopen. HIj krijgt al voeding voor hongerige baby's, vaak om de 3,5 uur. Hebben draagzak, laten huilen, juist niet laten huilen, slapen in box enz. allemaal al geprobeerd. Spulletje voor krampjes maakt ook geen verschil. Wat ik nu nog wil proberen is slapen op zijn zij of buik en als dat niet werkt osteopaat. Ik kan me herinneren dat J. destijds ditzelfde probleem had. Met een huilmethode hebben we hem leren slapen in bed. Heb ik ook al geprobeerd. Maar waar J. zich liet troosten en zijn speentje accepteerde gaat T. gewoon door met krijsen. Speen of niet... Dus dat werkt ook niet. Dus honger, moe, krampjes, combinatie van? Ik weet het niet meer. We moeten het gewoon per dag bekijken en hopen dat het beter wordt als de krampjes periode voorbij is.

Verder gaat het wel goed, hij lacht dus al regelmatig en is buiten de huilmomenten om lekker tevreden. Hij gaat rond half 7 a 7 uur naar bed en komt dan 1 of 2 keer voor een voeding. Ik hoop hoop hoop dat we dit erin kunnen houden. Hij groeit goed. Begint nu langzaam uit maat 56 te groeien. Zijn dan ook al vollop kleertjes maat 62 aan het verzamelen. Hij vindt de mobiel boven de box erg leuk. Kan hier al lang naar kijken. De babygym is nog niet zo interessant. Ook vind hij het leuk als er rammelaars voor zijn gezichtje gehouden worden. Kijkt hij vol interesse naar. En zijn grote broer is ook al erg interessant! Dus dat gaat allemaal goed. Van deze momenten geniet ik ook heel erg.

Maar helaas, niet alles kan goed gaan. Afgelopen week ik mijn lieve lieve oom overleden. Wat zal ik hem missen! Zolang ik me kan herinneren was hij er altijd. Op verjaardagen, op visite, ging mee op vakantie en uitstapjes en als we daar waren vermaakten we ons altijd met de honden en mochten we ons uitleven in bad. Ook toen we ouder werden en mijn ouders gingen scheiden was hij er voor mij en mijn zus. Als er iets was belden we hem. Zelfs tot een paar maanden geleden was het nog oo bellen we oom wel even. Nooit klagen, altijd positief. Altijd stond hij voor een ander klaar zonder er ook maar iets voor terug te verwachten. Altijd was het fijn om in zijn gezelschap te zijn. 1,5 jaar geleden werd hij ziek. Slokdarmkanker. Maar hij bleef positief. Hij zou gewoon beter worden, ze waren er op tijd bij. Ondanks dat het ook in de lymfen zat en er een plekje op zijn lever gevonden was. Hij kreeg chemo en bestraling. De berichten waren goed. Afgelopen januari had hij al zijn haren weer terug en was het allemaal goed.

6 weken geleden kwam hij op kraambezoek. Ik schrok, wat zag hij er slecht uit! Afgevallen, mager. Ik vroeg wat er was. Hij had last van zijn buik. In het ziekenhuis zeiden ze dat dit kwam door naweeen van de chemo. Verstopping. Dat was op een zondag. Dinsdag is hij de ziektewet weer ingegaan. Donderdag kreeg hij te horen dat hij niet lang meer had. Wat een klap voor ons allemaal! Ze hadden vocht uit zijn buik gehaald. Daarna ging het weer goed. Hij bleef zo positief. Zou nog voor een second opinion naar een kliniek in R'dam gaan. Maar het vocht kwam al snel weer terug. En elke keer als ze het weghaalden kwam hij er slechter uit. Tot de laatste keer. Toen zeiden ze in het ziekenhuis dat als hij naar huis zou gaan hij daar zou sterven. Hij wilde dit niet dus is de volgende dag opgenomen in een hospice. Dit was vorige week vrijdag. Afgelopen woensdag is hij overleden. Iedereen was erbij, behalve ik. Ik was net te laat.
En nu is hij er dus al niet meer. De kanker zat in de maagwand, lymfen, slokdarm en darmen. En waarschijnlijk op nog meer plekken. Een oneerlijke strijd. En hij had dit zo niet verdiend. De liefste man van de wereld. Zo'n gouden hart. Wie verzint dit??
Wat zullen we hem allemaal missen. Wat is het zuur dat ik mijn 3 jarige zoon nu al moet vertellen wat het betekend als iemand overlijdt. Dat hij niet dezelfde mooie herinneringen zal hebben aan hem als ik heb. Dat T. hem niet zal leren kennen. Dat hij de kinderen van mijn zus niet meer zal meemaken.
Zo ontzettend verdrietig...