En dan is het ineens definitief!

Vorige week vrijdag, na de verdrietige echo, was ik ervan overtuigd dat ik de natuur zijn gang wilde laten gaan en besloot ik te wachten tot mijn lichaam zelf de miskraam in gang zou zetten. Twee dagen later vroeg ik de vk al of ze toch niet n verwijzing voor de gyn kon geven!! Ik kon het wachten niet aan. Het idee dat er al n week n levenloos vruchtje in mijn buik zat terwijl ik me nog hartstikke zwanger voelde, kon ik moeilijk verkroppen. Afgelopen dinsdag konden we in het ziekenhuis terecht en daar bleek, na wederom n echo gemaakt te hebben, dat mijn baarmoeder totaal geen enkele aanstalte deed om de miskraam in gang te zetten. Ik besloot voor curettage te gaan, ook na adviezen van lieve vriendinnen die hetzelfde mee hebben gemaakt.

Gisteren was het dan zover. Ik kon gelukkig al snel terecht, terwijl de wachttijd meestal 1-2 weken is!!
Ik was redelijk rustig tijdens de opname, maar de avond ervoor was ik nog behoorlijk emotioneel. Bij alles wat ik deed, ging de gedachte door me heen dat dat de laatste keer was met ons kleine friemeltje in mijn buik!!
Ik werd lief en met zorg opgevangen. Het liep enorm uit (dan duurt wachten lang!!!!), maar om half 4 was ik dan eindelijk aan de beurt en om half 5 werd ik alweer wakker op de uitslaapkamer! Ik heb meteen alle tranen de vrije loop gelaten. Het was ineens zo definitief!!!

Maar het is me lichamelijk 100% meegevallen! Ik heb amper pijn, wat lichte menstruatiepijn en ben gelukkig niet misselijk geweest van de narcose! Wel wat moe nog, maar ik doe het rustig aan!

Wat me het meeste bij is gebleven...ik ging mijn kamer uit met regen en onweer en zei nog dat t zon trieste dag was. Maar ik kwam terug op mijn kamer toen het zonnetje net volop ging schijnen!!!
Ons kleine 'sterretje' dat ons wilde zeggen dat we de toekomst zonnig tegemoet gaan!!!

Bye bye, lief klein mupke!! Kusje van papa, mama en je grote broer Sen!!