Pippi langkous

Donderdag (cd 11) was ik weer aan de beurt voor de 1e follikelmeting.

Het liep vreselijk uit op de afdeling. Ik zat dus al weer peentjes te zweten om mogelijke parkeerboetes!

Toen ik eindelijk aan de beurt was, bleek een man de honneurs waar te nemen...

:(

Ik weet dat ik zou moeten vinden dat zo'n man ook prima professioneel met vrouwenonderdelen om kan gaan, maar een poes is niet hetzelfde als een kater!

Het begon al met het feit dat hij mijn dossier er bij pakte en me even uit de doeken deed hoe 'we' er voor staan... En met 'we' bedoelde hij Botti en ik en HIJ, pffffff, zo irritant als mensen zo praten...

"Zo, eens kijken hoe we er de laatste ronde voorstonden"... Gggggggggggggggrrrrrrr

Maargoed, hij begon wat te prutsen in de computer (hebben al die anderen nooit eerder gedaan) en vertelde me dat de zaadkwaliteit van de afgelopen ronde niet denderend was.

2,6 miljoen na bewerking. "Dat zit onder onze ondergrens." O, is 'ons' nu opeens weer 'wij, doktoren/ziekenhuis' ?

"Als de zaadkwaliteit deze ronde weer zo slecht is, dan zitten we misschien niet op de goede weg en moeten we het over een andere behandeling hebben!" Bammmm!!!

MANNEN, wij vrouwen hebben soms behoefte aan tact!

Ik besloot in mijn hoofd dat hij geen fuck met ONZE cycli te maken had en dat ik de volgende keer toch gewoon weer een vrouw zou hebben. Niks we!

Toen moest de fm nog beginnen...

Dat ging best aardig, behalve dat die man supervaag was.

Rechts twee eitjes, een van 11,5 mm en een van 15,5 mm en links (JA, LINKS!!!!) eentje van maarliefst 17,5 mm. Die van 11,5 zou naar zijn mening niet groot genoeg worden. Dus dan heb ik er twee!

Links was natuurlijk wel weer even flink zoeken en dat kan wel eens pijnlijk zijn. Toen ik hem zei dat het behoorlijk gevoelig was (misschien kon hij wat voorzichtiger doen), zei hij heel verbaasd: "Hè, doet dat zeer?" Eh ja, dat zeg ik niet voor de grap. Maar dat kwam niet door zijn handelen, maar door de moeilijk te vinden linkereierstok. Vervolgens zei ik dat de andere gyn ook altijd moeite heeft die eierstok te vinden (mede om hem duidelijk te maken dat het niet door hem kwam dat het pijnlijk was). Waarop deze schat heel fijntjes zei dat zijn collega waarschijnlijk niet goed genoeg had gezocht. Nou ja, zeg! Dat heb ik natuurlijk even weerlegd.

Mijn slijmvlies was nog maar 5 mm, dus het was nog te vroeg voor een eisprong, hoewel hij bang was dat dat linkereitje wel al klaar was om te springen... Vaag dus. Daar kwam bij dat hij de eitjes wel drie keer moest meten en hij deed wel zoiets lomps (maar ik weet vrij zeker dat hij zich er niet van bewust was).

Jullie weten heus wel dat die follikelmetingen vaginale echo's zijn. De 'camera' gaat dus via de vagina naar binnen. Mijn dossier lag op de tafel aan de andere kant van het kamertje.

Hij stopte tijdens de echo even met 'roeren' (ja sorry, smakelijker dan dit wordt het niet), reed met zijn kruk even naar de tafel om notities te maken, MAAR LIET DE CAMERA GEWOON ZITTEN!!! Man, wat voelde ik me ongemakkelijk.

Maar wat moet ik dan zeggen? Eh, meneer, kunt u uw camera misschien even uit mijn doos halen?

Ik probeerde nog een geintje te maken. "Ik heb nog nooit een goed ei links gehad. Dan is het deze ronde vast raak, want al die andere zaadjes in die vorige rondes zijn natuurlijk steeds linksaf geslagen..." Eh... ha ha? Meneer vond het niet grappig. 

Hoe dan ook, ik moest zaterdag terug komen voor een tweede follikelmeting om te kijken hoe de eitjes er dan voor stonden.

Ik vertelde het hele verhaal thuis en Botti was helemaal ontdaan. Hij wordt helemaal niet goed bij het idee dat er mannen zijn die dit beroep uitoefenen, wat bezielt die mannen?

Zelf was ik vast van plan om er niet zo over te denken, maar ondertussen heb ik twee mannelijke gyns gehad en ben over beiden niet echt lovend.

Maargoed, dat doet er niet toe, want die man heeft nu eenmaal zijn diploma...

Op naar zaterdag: follikelmeting 2!

Vrijdag kreeg ik opeens het onbehaaglijke gevoel dat ik mijn eisprong had. Dan zouden we er qua inseminatie natuurlijk goed naast zitten, shit! Goed dat we donderdag toch nog maar even geklust hadden.

Zaterdagochtend dus behoorlijk onrustig naar de follikelmeting. Botti ging mee om de mannelijke gyn eventueel op zijn bek te slaan, hahahahhahah! Ik een gezwollen lip... hij een gezwollen lip, hahahhahahahaha!

Tot mijn grote opluchting zag ik meteen dat het onze eigen gyn was, een topwijf!

De meting was in nog geen twee minuten gebeurd, niks ongemak!

En daar komt Pippi Langkous eindelijk om de hoek:

3 x 3 = 6, wiedewiedewie wil van mij leren?

Ok, het is wat vergezocht, maar dit is de 3e IUI-ronde en we hebben.... (tromgeroffel)

3 EITJES!!!

 Yes, de eisprong is nog niet geweest en ik heb 3 eitjes = 3 kansen = 3 x kans op een tweeling = 3x3=6

I love good old Pippi Langkous, because she's always right!

Goed, even zonder dollen, dat van die tweelingen is natuurlijk onzin, maargoed technisch gezien is er kans op een drieling... hoewel dat nou ook weer niet per se hoeft vanaf deze kant...

Ik was helemaal happy en opgelucht. Ik moest stiekem even een traantje laten van opluchting. Botti grapte meteen dat hij opzag tegen hoe ik het nieuws van een positieve zwangerschapstest zou opnemen, als ik nu al zo jankte. Hahahahahah, my kind of guy!

Zondagavond moest ik Pregnyl prikken. Deze keer moest ik het echt in mijn uppie doen, want Botti moest tennissen. Ik zag er vreselijk tegenop, omdat Botti me altijd helpt met al die stappen. Ik ben als de dood dat ik verkeerd meng ofzo.

Nou, het ging dus ook even mis. Want ik had de naalden al verwisseld voordat ik het mengsel in de spuit had opgenomen. Moest ik de naalden dus weer terugverwisselen. Niet echt steriel natuurlijk, maargoed, het moest wel.

Het duurde heel lang voordat ik eindelijk alle luchtbelletjes omhoog getikt had. En toen ik eindelijk de moed verzameld had om de prik te zetten (ik was nu behoorlijk nerveus omdat het dus niet zo soepeltjes verliep) en de zuiger leeg drukte, zag ik helemaal aan het einde van de vloeistof nog een luchtbelletje zitten!!! Shit, paniek! Ik durfde de spuit er niet uit te halen om het luchtbelletje weer omhoog te tikken, want dan zou ik weer een druppel verspillen met het verwijderen van het belletje, dus besloot ik toch maar de spuit leeg te drukken.

Gelukkig verliep het goed en heb ik er niks aan over gehouden...

Tenminste... ik heb vandaag al de hele dag een vreselijk opgeblazen gevoel...

zou dat van dat ene luchtbelletje komen?

Hahahhahahahahahha, dat zou echt een grap zijn.

Morgen, dinsdag, nou ja, eigenlijk dus vandaag, moeten we om 10.15 een zwemteam afleveren en om 11.45 springen ze in het diepe.

You all know the drill:

Duimen maar! Dan ga ik ondertussen slapen, welterusten!

liefs totti