Ouderwets de zenuwen

Vandaag zit ik op dag 19 van de cyclus. En het schiet maar niet op!

Op dag 3 begon ik met clomifeen ... pfffffffffffffffffff, wat een opvliegers! Maar verder geen probleem.

Op vrijdag, dag 9 moest ik voor de eerste echo naar het ziekenhuis, om te kijken of en hoeveel eitjes er groeien. Het was nog vroeg in de cyclus, dus de eitjes waren nog niet ver genoeg gegroeid. Links zouden ze waarschijnlijk niet genoeg verder groeien, maar rechts groeiden er twee en mooi op schema. Na het weekend moest ik terugkomen voor de tweede echo.

Stom genoeg checkte ik net voor ik naar het ziekenhuis ging even mijn rekeningsaldo en toen bleek dat ik geen rooie rotcent meer had omdat de zorgverzekering het eigen risico bedrag had afgeschreven (een dikke honderd euro). In mijn portemonnee zat nog geen euro om de parkeermeter mee zoet te houden. He shit, slechte timing!!! Uit pure wanhoop heb ik met een blikopener onze spaarpot opengebroken. Hier gooien we zo af en toe kleingeld in, wat meestal resulteert in een flinke pot benzinegeld voor vakantie. Maarrrrrr... we waren natuurlijk net op vakantie geweest, dus ook de (nieuwe) pot was zo goed als leeg. Met een paar euro parkeergeld en aardig gespannen ging ik de deur uit. Als het nu maar niet te lang zou duren, anders had ik ook nog een parkeerboete.

Ik was erg vroeg, maar werd heel snel geholpen. Het was dezelfde gyn als die mijn HSG had gedaan. Ze vroeg dan ook of ze me ergens van kon kennen. Ik had tijdens die HSG nou niet bepaald erg op haar gelet, maar ze kwam me wel bekend voor. Dus ik zei dat ze waarschijnlijk wel eens eerder een echo bij mij had gedaan. En toen ging er bij mij een lichtje branden. "O nee, je hebt mijn HSG gedaan." Ze sloeg haar ogen neer en zei: "O ja, sorry nog daarvoor!" Hahahahha, das pas humor! Dus ik zei lachend dat ik nog leefde en dat het wel goed zat. Leuke meid! Ze deed de echo en zag twee goeie eitjes rechts, de juiste grootte. Ze vertelde dat de kans op een tweeling hierdoor toch echt wel groter was als ik zwanger zou raken. Of ik me daar wel bewust van was en er evengoed mee door wilde? Ja, ik wel... maar ik weet niet of Botti dit als een kans of als een bedreiging ziet... Ik zei tegen de gyn dat ik het thuis zou bespreken.

De gyn vertelde dat ik die avond Pregnyl zou moeten spuiten, om 18.15 uur. SLIK! Ze liep met me mee naar de receptie en zei dat ik even een uurtje moest wachten voor de prikinstructie. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, dat kan niet! (Ik dacht aan parkeerboetes, ik had geen kleingeld meer om nog in de parkeermeter te gooien).

Gelukkig zei de receptioniste meteen dat zij wel even instructie wilde geven, waarop de gyn verbaasd reageerde: "JIJ??????"

O lekker, daar krijg ik echt vertrouwen van. Als zij het niet kan uitleggen, dan zit ik met de gebakken peren, want ik moet het weer aan Botti uitleggen en dan gaat het helemaal mis.

Maar gelukkig had de gyn de receptioniste niet goed verstaan en vroeg alleen om verduidelijking. Pfieuw! Ik kreeg alle rotzooi voor de prik in handen gedrukt en werd in een kamertje gezet. "Kijk hier maar even goed naar, lees de instructie en raak een beetje vertrouwd met de spulletjes. Ik moet even de telefoon beantwoorden en dan kom ik eraan. Je hoeft nog niets te doen." Het wachten en kennismaken met de spulletjes duurde 10 minuten, wat dan heel lang is. En ik werd steeds zenuwachtiger. Maar ondertussen had ik wel besloten dat niet Botti ging prikken, maar IK! Ik zag het niet zitten om het ook nog, zenuwachtig en al, uit te moeten leggen aan Botti. Ik vond opeens dat ik het zelf moest doen. De instructie was helder en zonder parkeerboete reed ik naar huis.

Ik haalde de Pregnyl een half uur van tevoren uit de koelkast (bedankt voor de tip, Si!) en las de instructie nog een keer voor de zekerheid. Ik was er klaar voor, ik wist hoe het moest. Toen ik alles gemengd had en eenmaal met de spuit in de hand stond, vond ik het wel even spannend, maar ik telde tot drie en hup, daar ging ie! Botti stond ernaast en was helemaal onder de indruk: "Wow, ik had niet gedacht dat je het zo snel zou doen!" Nee, ik ook niet! Ik stond te dansen in de keuken, zo trots was ik op mezelf! Wat een mijlpaal. Misschien vinden jullie het een kleinigheid, maar dit is echt een BIG DEAL voor mij :)

Op woensdag, dag 14, moesten we eerst het potje brengen, daarna ongeveer een uur wachten terwijl er een mooi Olympisch team werd geselecteerd. Na dat uur mochten we zelf het zwemteam ophalen, maar eerst mochten we nog even kijken naar de training van de reservezwemmers. En wat zwommen ze mooi! Helemaal opgewekt (en Botti heel trots, hahahahaah) en met een buisje zwemmers in mijn bh (want ze willen graag een verwarmde kleedkamer) gingen we naar de afdeling. We meldden ons en werden meteen geroepen. Mooi zo.

De hele IUI was echt in no time gebeurd. Geen centje pijn gelukkig. Nog even 10 minuten met de benen omhoog nagenieten van de wedstrijd. Goed gegaan. De vrouw die de IUI bij ons deed, besprak alles nauwkeurig. Dat de kans door IUI maar 10% groter was... ofzo, want ik hou me toch echt liever vast aan mijn berekende 70%! En dat ik twee goeie eitjes had en dus meer kans op een tweeling... O ja, dat moest ik nog tegen Botti zeggen... oeps...

Nee hoor, Botti wist ervan, want ik had hem natuurlijk wel verteld dat het twee eitjes waren en hij wist ook van het gesprek bij de gyn al dat het dan een tweeling kan worden.

We voelden ons heel erg gelukkig toen we het ziekenhuis uitliepen. We hebben het gevoel een goeie kans te maken. Maar dat komt misschien doordat we nu eindelijk wat DOEN. We zullen het zien.

Maar in ieder geval laat het idee van een tweeling me moeilijk los.

Zo hebben we al een tijd een jongensnaam en een meisjesnaam, maar ze beginnen met dezelfde letter. Als het een j/m-tweeling wordt, vind ik dat niet leuk bij elkaar passen. Ik krijg er zo'n Jip en Janneke gevoel van. Daarom moesten (en ik zeg 'moesten' omdat ik het echt zo voel) we eerst bedenken welke van de twee namen we dan wel wilden gebruiken. Daar waren we het snel over eens. Dus nu zoeken we zowel voor een jongen als voor een meisje er nog een naam bij. Ook wel weer erg leuk om mee bezig te zijn. En het leidt een beetje af, want ik heb af en toe de zenuwen. Wat duren die twee weken toch lang!

En natuurlijk denk ik weer van alles te voelen, pffffff. Steken in mijn baarmoeder, opgeblazen buik, moe, af en toe zere boobs. Maar dat alles slaat nog helemaal nergens op, omdat het eventueel bevruchte eitje (of eitjes???) nog helemaal niet ingenesteld kan zijn en ik dus ook nog geen hcg kan hebben.

Hoewel... ik heb natuurlijk wel Pregnyl gespoten. Zou het daarvan kunnen komen? Als iemand daar een antwoord op heeft, hoor ik het graag. Ik weet wel dat ik niet voor mijn ZoN mag / ga testen, omdat het tot 10 dagen na de Pregnylspuit een vals positieve uitslag kan geven. Volgens de berekeningen, kan ik aanstaande woensdag op z'n vroegst een innesteling en dus eventueel symptomen krijgen... En daar ga ik weer, ik draaf door...

In ieder geval weet ik wel dat het ook net zo goed NIET raak kan zijn, maar daar wil ik gewoon even niet aan denken. Ik vind het heerlijk weer eens positief en hoopvol te kunnen zijn, dus daar ga ik voor, hihi!

Sorry dat het zo'n kort blogje is geworden, volgende keer beter ;)

Liefs totti