Daar zijn we weer

Ja halloooooooo,

Daar zijn we weer!

Poeh hé, das lang geleden. De laatste blog is geloof ik nog van mei... tssssssssssss, wat zijn dat voor manieren?

Daarom ben ik om drie uur 's nachts mijn bed uitgeslopen om voor jullie deze blog te typen, want ik hield het niet meer van schuldgevoel...

Hahhahaahahhahahaha!!! Nee hoor, ik kon niet slapen met een snurkende Botti naast me! Vandaar dat ik nogal geirriteerd was. Maargoed, ik heb vakantie, dus ik kan zo lang uitslapen als ik wil en dat maakt een hoop goed! Tja, eindelijk vakantie...

De afgelopen maanden op school waren op z'n zachts gezegd heftig. We kregen met drie overlijdens te maken (naast de gebruikelijke hectiek van het eind van een schooljaar). Eerst zaten we met z'n allen bij de avondwake van de man van onze collega, heel verdrietig.

Die collega kwam de weken na de begrafenis logischerwijs niet op school. Wel hield ze contact met ons. Zo hoorden we dat het met haar ook niet zo lekker ging. Ze belandde in het ziekenhuis. De diagnose liet wat ons betreft te lang op zich wachten. Zij bleek een levensbedreigende bloedziekte te hebben. Een paar weken na de diagnose overleed ze. Dat was heel heftig.

Nog na huiverend van deze schok volgde het derde rotbericht: een ouder van een van mijn leerlingen overleed. Zij vocht al jaren tegen een hersentumor en moest de strijd nu dan toch opgeven.

De laatste weken zijn als een waas aan me voorbij gegaan, echt op de automatische piloot. En nu heb ik dan gelukkig eindelijk vakantie en kan ik de boel weer een beetje op een rijtje zetten. Nu ik uitgerust ben, kan ik zeggen: het gaat goed met me.

Dat is een pak van jullie harten, he? ;)

Even terug naar begin juni:

Na sinds mei 2010 nog eens een jaar op eigen houtje aan te hebben geklooid, besloten we ons weer te melden bij de gyn. Maar onze oude gyn was gestopt en dus moesten we eerst weer een soort intake/dossierbespreking hebben met de nieuwe gyn. Botti hoefde niet mee, dus ik ging alleen.

Wat een verschil, een jongere en sympatiekere, vrouwelijke gyn! Ik vat het even voor jullie samen wat er besproken is:

• mijn cyclus is in orde; regelmatig en de juiste hormoonhuishouding (al kreeg ik het gevoel dat botti mij niet op mijn woord geloofde wat dat laatste betreft?!)
• het zaad is zozo; de gyn heeft zelfs een paar keer gezegd dat het helemaal niet gezegd is dat wij niet op eigen kracht een kindje kunnen krijgen (dat heeft die ouwe bok nooit gezegd, terwijl we dat ECHT wel hadden willen horen!) Ik kon deze vrouw dan ook wel zoenen, het was zo'n opluchting. Het zaad is gewoon niet zo beweeglijk, maar beslist niet dramatisch! ZO!
• mijn gewicht is ............ Nou ja, laat ik het zo zeggen: de gyn keek niet afkeurend toen ik zei dat ik een emotie-eter ben, ze snapte het heel goed. Ze bood me een soort coachingprogramma aan van het ziekenhuis, maar ik ben niet zo goed in dat 'begeleid eten of juist niet eten'. Ik weet dat ik het zelf kan, dat is me al vaker gelukt, maar de afgelopen maanden hebben niet echt geholpen bij dat proces. Het leek de gyn toch wel heel raadzaam om flink af te vallen (helemaal mee eens), want ze kunnen me wel helpen, maar ik moet dit gedeelte toch zelf doen. Klinkt redelijk, hahahahahahahah!
• Conclusie: een zaadtest om te kijken of het zaad ook goed genoeg is voor IUI en een HSG (met contrastvloeistof checken of mijn baargebied wel toegankelijk is voor de zaadjes). Slik! HSG... ok.

Dus de zaadtest gedaan: het zaad is geschikt bevonden voor IUI.

En de HSG gedaan...

Ik zag daar als een berg tegenop omdat ik van verschillende dames hier al wat verhalen had gelezen. Het pijnniveau kon varieren van 'ongemakkelijk' tot 'bijzonder pijnlijk'. Ik was natuurlijk bang dat ik in die laatste categorie zou vallen!

En dat deed ik ook :(

De truc is dat ze met een soort slangetje de baarmoedermond ingaan om daar de contrastvloeistof in te kunnen brengen. Allemaal op de rontgenafdeling. Als alles goed gaat zie je dan op een monitor heel mooi die vloeistof door je lijf lopen, zo richting de eileiders en de eierstokken.

Om dat slangetje op zijn plek te houden, moeten ze een soort ballonnetje opblazen in je baarmoedermond, dan blijft het geval daar als het ware achter haken en kan het niet naar buiten glijden. Het gepor aan je baarmoedermond kan dus pijnlijk zijn en daarom kun je daar een verdovingsprikje krijgen. (Ik vind het altijd opvallend dat ze het meestal een prikJE noemen, zodra ik laat merken dat ik niet van prikken gediend ben!)

Die prik heb ik nooit gehad, omdat bij mij dat ballonnetje mijn pijngrens al te zeer op de proef stelde. Zodra ze het ballonnetje begon op te blazen, lag ik te huilen van de pijn. Het voelde alsof ze niet het ballonnetje, maar MIJ aan het opblazen was. Het leek wel of ik uit elkaar knapte. Dus dan liet ze het ballonnetje maar weer wat krimpen, dan nam de druk onmiddellijk af en ging het meteen beter. Maar dan bleef het slangetje weer niet goed zitten, dus ze heeft heel wat ballondieren bij mij gemaakt en ik maar kermen en huilen.

Gelukkig hield ze mij wel heel goed in de gaten en vertelde ze steeds precies wat ze ging doen en vroeg ze hoe het met me ging. Ze deed het heel goed, dat moet gezegd. Botti hield ook de hele tijd braaf mijn hand vast en durfde niks te zeggen.

Toen het ballonnetje eindelijk de juiste maat had, vond de vrouw het niet meer nodig mij nog een verdoving te geven. Nee, de rest van het onderzoek leek me ook een eitje. De vloeistof heb ik niet of nauwelijks gevoeld en ik kon meekijken op de monitor.

Een eileider was duidelijk te zien, die ander zat weer eens verborgen (dus daar maakte ik me meteen zorgen over), maar na een paar seconden was ook daar de vloeistof zichtbaar, dus de dokter was tevreden. De foto's die ze gemaakt heeft, bespreekt ze met mijn gyn en die bespreekt het weer met ons. Vandaag, donderdag dus.

Dan zullen we horen over het hoe en wat qua IUI. Ik ben benieuwd. Ik verwacht eigenlijk dat ze een streefgewicht met me afspreekt en dat we met IUI mogen beginnen zodra ik dat streefgewicht heb bereikt. Maar dat is natuurlijk weer een eigen hersenspinsel (waarmee ik mezelf min of meer wil behoeden voor een eventuele teleurstelling als we niet meteen mogen beginnen met IUI) dus ik wacht het af.

Uiteraard horen jullie over ongeveer een half jaar hoe ons gesprek met de gyn van morgen (eh, vandaag dus) is verlopen, hahahahhahahaha!

Nee, ik zal proberen vlot een blog te schrijven.

Tot slot de stand van zaken:

• ronde:          31
• cyclusdag:    28
• ZoN (nod):   12 augustus (vrijdag as.)
• verwachting: nee, waarschijnlijk niet

Zo, dan ben ik nu wel zo'n beetje uitgetypt. Het is nu kwart voor vier in de nacht.

Botti zal toch wel eens een keer gestopt zijn met snurken? Dan kan ik nu dus wel gaan slapen. Welterusten dan maar!

liefs totti