Al dagen de hik

Al dagen hik ik er tegen aan, het schrijven van een blog. Ik weet zelf niet eens precies waarom. Dus ik begin maar gewoon, dan zien we wel waar het schip strandt.

Hoogstwaarschijnlijk wordt dit niet mijn gezelligste blog, wees gewaarschuwd. Heb je hier geen zin in, prima, dan sla je deze een keer over.

Ik ben zo lang offline geweest, heb me even helemaal gestort op mijn werk. Misschien maar goed ook, want het was behoorlijk druk. Maar dat heb ik allemaal goed doorstaan en das voor mij niet altijd even gemakkelijk. Deze periode is voor mij elk jaar weer moeilijk. Het wordt soms zo donker om me heen. Ik ben een controlfreak en een echt lijstjes-type (hadden jullie niet gedacht hè?). En in de periode tussen herfstvakantie en kerstvakantie moet er altijd zoveel gebeuren, dat het maar goed is dat ik lijstjes maak, anders zou ik de helft vergeten of te laat af hebben, wat natuurlijk veel stress veroorzaakt. Stress is slecht voor de mens, dat is algemeen bekend, maar van lange llijstjes wordt je ook niet bepaald rustiger.

Op de een of andere manier komen daar altijd nog een paar kloterige privé-dingen bij: standaard weer crisis m.b.t. mijn zus (waar ik vooral geen woord aan wil vuil maken, ze is te erg!), tegengas op het werk op een ander gebied (een strijd die ik kennelijk alleen moet leveren) en het verlies van mijn oma grijpt me nog regelmatig aan, en laten we vooral niet vergeten dat ik al een tijdje zwanger probeer te raken.

En nu het moeilijkste om nu hier zwart op wit neer te zetten (nou ja, roze op paars): ik ben de afgelopen paar rondes (ik weet niet precies hoe lang) totaal emotieloos over zwanger raken, gewoon uit zelfbescherming. Ongesteld worden laat me koud (das een gewoon ongemak), klussen lijkt onbelangrijk, ovulatietesten doen niet ter zake en temperaturen is ook geen dagelijks gebeuren meer.

Ik WEET dat ik zwanger wil worden, maar ik ben vergeten hoe het voelt om het te VERLANGEN en daar snap ik geen snars van.

Het gevolg is dat ik hier nu snip, snip, snip, snip, snipverkouden als een zombie op de bank zit (lichamelijke verwerking van emotionele stress of het ontbreken ervan, weet ik veel).

De tranen stromen non-stop over mijn wangen, nee niet van emotie, maar van overvolle geirriteerde traanbuizen. En wonder boven wonder komen de echte tranen niet, terwijl ik wel zo ongelofelijk moe ben van al dat gesodemieter sinds de zomervakantie.

Sinds het overlijden van de zwager van mijn schoonzus is het alleen maar doffe ellende geweest. Ik kan me serieus even niks positiefs voor de geest halen van de afgelopen periode, sorry.

Keer op keer heb ik nieuwe energie verzameld om elke nieuwe tegenslag weer het hoofd te kunnen bieden en met 'succes', want ik ben niet over de kop gegaan.

Maar ik ken mezelf als iemand die hoogte- en dieptepunten beleeft. Als ik lach dan schater ik, als ik huil dan snik ik, als ik moe ben dan snurk ik, etc. Depressies zijn mij niet vreemd en vooral deze periode, zoals ik al eerder zei, is een valkuil voor me.

De laatste tijd heb ik alle kanalen afgesloten, vandaar dat ik ook niet kon bloggen, ik was dicht. Nu heeft mijn snot kennelijk voor mij besloten dat mijn tranen er toch uit moeten.

Ik ben niet depressief, niet gelukkig, niet verdrietig, niet blij. Dat maakt me onrustig.

Ik begin me sterk af te vragen of ik nou heel sterk geweest ben de afgelopen periode of dat ik langzaamaan een emotieloze troel aan het worden ben.

Tegelijkertijd baal ik ervan dat ik jullie hiermee opzadel, want wat kunnen jullie hier nou mee.

Maargoed, het werd wel tijd dat ik weer eens blogde, vond ik zelf. Dat dwingt mij ook om alles te verwoorden, mijn gedachten te ordenen.

Dus dan maar even een neutrale update (uiteraard in de vorm van een opsomming):

• Ja, mijn kerstdorp staat weer. Het is erg mooi geworden, maar de foto's willen maar niet lukken i.v.m. belichting.
• Mijn twee lieve collega's hebben beide een zoon gekregen. De een een dotje (ga ik later mee trouwen) en de ander ga ik waarschijnlijk volgende week bewonderen. Ik voel geen jaloezie, maar ben blij dat ze beiden gezond zijn. De moeders ook trouwens.
• Trouwen met botti... misschien als er een kindje is. Maar het gespreksonderwerp is in elk geval even van de baan. Verder gaat het wel gewoon goed hier hoor, geen ruzie of iets dergelijks. Ik maak me er geen zorgen over, hij loopt gerust niet bij me weg, want hij weet niet waar zijn koffer opgeborgen staat, hihi.
• Ik heb mijn haar gekleurd met high-lights (lekker belangrijk).
• We gaan een nieuwe bank kopen in de kerstvakantie.
• Morgen ga ik mijn nieuwe bril ophalen. Heb ik wel zin in, ik word hier langzaamaan stekeblind!
• Eerste kerstdag vertrekken we naar Brussel om daar door de stad te dwalen. (Ja, mam, we doen voorzichtig met die sneeuw en gladheid en ja, we nemen dekens, drinken en eten mee voor onderweg, voor als we vast komen te zitten in kilometershoge sneeuw!)

Je ziet het, ik ben toch bezig de hele boel te vernieuwen in de hoop dat er iets verandert.

Hoewel er maar één verandering hoeft te komen...

Bedankt voor het uitlezen van mijn 'klaagzang' ... hoewel ik heus wel doorhad dat je sommige stukjes hebt overgeslagen. Maar hé, gelijk heb je! ;p

Liefs totti

P.s. Ik vergeet nog iets heel belangrijks:

Geef gul voor 3FM Serious Request. Vrijdag 24 december de laatste kans om mee te delen in grootste gebaren. De laatste tussenstand van donderdag was een slordige 3,3 miljoen. Dit jaar heeft de regering besloten om NIET te verdubbelen, dus moeten wij het doen!

Als wij niet geven om deze arme kinderen die een slechte toekomst tegemoet zien omdat ze hun ouders aan aids zijn verloren, wie dan? Dus geef...