Geen taart meer

Vandaag zou ik naar de dokter gaan. Precies ... zou! Maar ik ben niet geweest.

Geen zorgen, er is niks aan de hand. Ik zal het wel even toelichten, want ik zie jullie al lichtelijk in de stress schieten. Ja, dat zag ik goed he?

Afgelopen donderdag kwam ik thuis van mijn werk en toen stond het volgende bericht op het antwoordapparaat:

"Mevrouw Van Brederode tot Amstelredam - de Bourgogne (niet mijn echte naam, hoor, hahahahah), u spreekt met dokter Huppeldepup. Kunt u mij morgen even terugbellen over de afspraak van maandagochtend?"

Ja, dan schrik ik toch (ja, ik ben een beetje een stresskipje, denk ik wel). Zou er tóch iets mis zijn met de uitslag van het uitstrijkje? Of wat?

Dus vrijdag teruggebeld, kreeg ik de assistente. Een bijzonder aardige vrouw mag ik wel zeggen. Ze zei dat de andere assistente mij per ongeluk had ingeschreven op een ochtend dat de dokter er zelf niet zou zijn. Ze zou de dokter vragen of de afspraak naar de middag verzet kon worden. (Pffffffffff, dat valt dan weer mee!)

Ook vroeg ze mij of ik extra tijd nodig had. Ik zei dat ik geen idee had, ik heb dit ook nog niet eerder aan de hand gehad, hoor. Weet ik veel hoe dat gaat! Ze zou bij de dokter informeren wat de eerste stap zou zijn en mij daar nog over terugbellen.

Vrijdagmiddag meldde ze me op het antwoordapparaat dat de afspraak niet door zou gaan en dat ze me toch graag nog even zelf het een en ander wilde toelichten en dat ze het maandag nog een keer zou proberen. Ja, dat snap ik wel, maar ik had haar specifiek gevraagd het op het antwoordapparaat in te spreken, omdat ik me dan niet het hele weekend druk zou hoeven maken om wat ze eventueel te melden had.

Voorál omdat ze gezegd had dat er misschien eerst 'onderzoek bij de man' gedaan zou moeten worden en daar kon ik Botti toch niet het hele weekend mee in zijn maag laten zitten.

Dat is ook zo'n binnenvetter! Zit ie mij een beetje op stang te jagen het hele weekend, gewoon omdat hij niet kan vertellen dat hij zijn zwemmers niet in een potje wil achterlaten! Hij was zooooooooo irritant, wow, er is hier heel wat geruzied afgelopen weekend. Maargoed, daar kan ik wel tegen (hij heeft immers ook genoeg te stellen met mij!), dus dat zit wel goed. Maar toen ik hem vroeg of hij zich heel misschien ergens druk over maakte ofzo, ontkende hij natuurlijk in alle talen.

Als ik één ding geleerd heb in deze relatie dan is het wel dat er niks te fiksen valt als mij niks verteld wordt, dus is er gewoon niks aan de hand! Prima, moet hij zijn mond maar open doen. Maargoed, daar ging het dus niet om.

Vandaag had ik vrij (daarom had ik die doktersafspraak ook voor vandaag gepland), en zou de doktersassistente mij terugbellen over haar gesprek met de dokter. Botti heeft mij de hele dag ge-smst of ik nou al iets wist, hahahahah, duidelijke zaak! Wel lief vind ik!

Nou, het is dus als volgt:

• Eerst moest ik nog ongeveer 10 keer beamen dat we al een jaar bezig zijn.
• Nu moet ik woensdag bij de huisarts een potje en de formulieren afhalen voor Botti's zwemmers, want ja, hij moet eerst getest.
• Dat potje en de formulieren moeten naar het ziekenhuis.
• Het ziekenhuis belt de uitslag door naar de huisarts.
• De huisarts belt ons voor de uitslag en maakt dan waarschijnlijk met ons beiden een afspraak (dat vind ik wel heel fijn!)
• Vervolgens (als de zwemmers ok zijn), zou de ha mij kunnen doorverwijzen naar de gyn.
• O ja, de assistente vroeg mij of ik rook: nee. Of ik drink: nee. Of ik overgewicht heb: ja, jeez ik ben geen heilige, ik kan niet alles goed doen. Koek en chips en taart zijn gewoon té lekker. Dus... ja.
• Dus ik moet afvallen, want dat kán ook een oorzaak zijn.

Ok, ik ben wel tevreden dat er nu iets gaat gebeuren. Hoewel: Botti wil geen zaad afstaan en ik wil niet afvallen.

Hahahahahhahahah, nou ja, iets genuanceerder klinkt dat ongeveer zo:

Botti ziet er tegenop om zijn zaad te laten onderzoeken, omdat hij (en vandaag zei hij het gelukkig uit zichzelf) het toch spannend vindt of hij wel gezond is! Dat vond ik toch wel heel fijn om te horen, d.w.z. het is fijn dat ik niet de enige ben die zich hiermee bezig houdt.

En ik wil heus wel afvallen, duh, het is voor een goed doel (sowieso altijd natuurlijk bij overgewicht), maar de strijd vind ik natuurlijk minder leuk. Het is al zo vaak op niets uitgelopen, maargoed, deze keer zou het beter moeten lukken. Wie weet is het resultaat van het afvallen wel een prachtige dikke buik... ;)

Dus die afspraak die ik vandaag zou hebben, is eigenlijk buiten de dokter om telefonisch gegaan, prima.

Tot slot:

Een vriendin en vriend die al dik twee jaar probeerden zwanger te raken, zijn het nu ook, overigens zonder hulp! Dat geeft hoop, ik ben heel blij voor ze!

En op een verjaardag van het weekend kwam daar opeens het zusje van mijn zwager binnenlopen met een zwanger buikje. Vervolgens zat ze in geuren en kleuren te vertellen dat ze leuke spulletjes had geshopt en dat ze het af en toe voelde schoppen enzo. En meestal kan ik heel goed tegen die verhalen en zit ik er van mee te genieten, maar op de een of andere manier vond ik het nu zo kut. Ik kon er niet van weglopen of me omdraaien ofzo en moest het hele verhaal aanhoren en nog een beetje sociaal reageren ook! Ik kon wel janken, ik was zoooooooo jaloers!

Niet dat ik het haar niet gun... blablablabla... dat snappen jullie wel. Ik gun het iedereen! Maar wel in mijn tempo graag, hahahahhaha! Dus eerst ik, hahahahahhaha!

Nee hoor, lieve (zwangere) BB-vriendinnetjes: ik was gewoon niet voorbereid op haar geluk, that's it!

O ja, nog een ding: stel je het volgende even voor:

De dokter belt me op voor een afspraak samen met Botti over de uitslag van het zaad. We zitten daar samen zenuwachtig te zijn, zegt de dokter: "Sorry Botti, ze zwemmen niet, ze liggen daar maar een beetje!" Zegt Botti: "Ach, die lading hebben we al niet meer nodig. Totti is al zwanger!" Hmmmmmmmmmm, heerlijk mijmeren!

Ik blijf maar positieve ovutesten krijgen en aan mijn temperatuur zie ik niets, dus we klussen ons suf, hihi, netjes om de dag. Kom maar op, ei, de nieuwe ploeg zaadjes staat al weer klaar bij de uitgang! Dus we doen ons best. In elk geval is het zachtjes mijmeren dus alweer begonnen.

24 februari is mijn nod.

Zo dat was weer een lange blog, maar nu is ie af hoor! Bestaat er ook een boek "Stoppen met typen" van Alan Carr? Hahahahahahhaha!

Liefs totti