Stront op de grond

Na weken elk weekend te hebben gewerkt, genoot ik nu van het 'natuurlijk wakker worden zonder wekker of peuter'.
Ik keek naar de wekker en las dat het half acht was. Fris en fruitig stond ik op en besloot mezelf een ontspannen douche te geven.
Terwijl water kletterde op mijn rug en ik mij driftig insmeerde, bedacht ik me dat ik me niet hoefde te haasten, want de rest van het huis sliep nog.
Mijn gedachten gingen langs alle karweitjes die ik deze week al had willen doen: wenkbrauwen epileren, benen scheren, boskage daar beneden bijwerken, een haarmasker.......
Mijn gedachten werden onderbroken door een vrolijk mannetje van bijna twee; brabbelend in peutertaal hoorde ik hem druk bezig zijn in zijn kamer.
En ja hoor, daar kwam hij aanwandelen; hij had sinds enkele dagen ontdekt dat hij zelf uit bed kan en de deurklink open kan doen om de bovenverdieping van het huis onveilig te maken.
Met een grote smile op zijn gezicht kwam hij mij tegemoet: 'Poepie!!!!!'
'Moet je poepie doen?'
'Ja'.
In recordtempo deed ik zijn pyjama uit; althans, dat zou ik normaal gesproken doen. Ik ontdekte een natte vlek op zijn pyjamabroek. Ik keek naar beneden en zag vrolijk poep naar beneden glijden. De diarree zal wel gedacht hebben: 'heee, een glijbaan'.
Op creatieve manier ging de rest van de kleding uit en zette mijn zoon onder de douche. Even spoel...'Bah'.....'Ja bah' antwoord ik terug.
Hij speelt nog even met zijn vormpjes terwijl ik de schade opmeet in zijn kamer: Gelukkig. Het valt mee. Slechts één kloddertje op de grond.
Het had erger gekund.

Heerlijk; zo'n ochtend.