Intiem bevallingsverhaal

Hieronder een mooi verhaal. Ik kwam het tegen op mijn pc en schreef het ongeveer drie maanden na de bevalling van mijn zoon. Een mooie manier van verwerken. Ik noem het 'intiem', want er staan veel gevoelens en gedachten in; alsof ik een stukje ziel blootleg die erg liefdevol, kwetsbaar, emotioneel, sterk en mooi is.
Geniet van het lezen!

Bevallingsverhaal

22-08-2001: Rond een uurtje of 09.00 uur werd ik deze ochtend wakker. Niets leek erop dat vandaag een bijzondere dag ging worden. Na het legen van mijn blaas voelde ik een soort golf van ‘niet nader te kunnen omschrijven gevoelens’. Het duurde luttele seconden en dreef weer langzaam weg.
15 minuten later kwam het nog eens. En een half uur later weer. “Zijn dit weeën?” was mijn reactie.

Deze ochtend hadden we een laatste controle in het ziekenhuis, want ik was al 41 weken en 6 dagen zwanger. We maakten ons klaar en vertrokken naar Deventer. De CTG scan zag er keurig uit. Die rare golf van gevoelens bleken inderdaad weeën te zijn en waren mooi te zien op de scan. De gynacoloog controleerde of er al ontsluiting was; een kleine centimeter. Er werd een afspraak gemaakt om in te leiden: de volgende dag om 07.00 uur aanwezig zijn in het ziekenhuis.

Eénmaal op de terugweg in de auto stelde ik voor om nog even in Holten te gaan lunchen. Het was immers mooi weer en waarschijnlijk de laatste keer deze zomer dat we zoiets konden ondernemen.
Een klein uurtje later; het was toen 13.00 uur, begonnen de weeën toch al iets sneller te komen. Ook werden ze gevoeliger. Om de zes minuten kwam er weer zo’n golf. “Laten we maar naar huis gaan. Dit zit ook niet lekker ontspanning”, zei ik tegen Jacob.

Tijdens dat kleine ritje van Holten naar huis (tien minuten) ging het toch wel heel snel. Eenmaal thuis even aangemodderd en een uurtje later de verloskundige gebeld. De weeën kwamen namelijk om de 5 minuten en ze begonnen pijn te doen.

De verloskundige melde zich om 15.00 uur en controleerde de ontsluiting: 1 centimeter. Ik mocht terugbellen als ik niet meer in staat was om te lachen en te praten tijdens een wee. Anderhalf uur later greep Jacob alweer naar de telefoon. Ik deed pogingen om de weeën op te vangen door op bed te liggen, op handen en voeten te zitten, over de bank hangen, maar de pijn was slecht te verdragen.

De verloskundige haaste zich en stond als snel op de stoep. Ze controleerde de ontsluiting: 2 centimeter. Het schoot niet echt op. Ze brak het vlies, zodat het vruchtwater kon weglopen. “Ik voel dat hij heel veel haar heeft”, zei de verloskundige. Ik dacht: “Grappig, dat had ik al verwacht”. ‘De weeën zullen nu wel wat heftiger kunnen worden’, was haar reactie. Nou, dat had ik geweten; de pijn van de ene wee was nog niet weg of de volgende meldde zich alweer. Ik had slechts 1 tot 2 minuten om bij te komen van de pijn.

Ik heb gelegen, gekropen, gekreund, gepufd, gedouched en weer gelegen. Toen wilde ik naar het ziekenhuis voor pijnstilling. De ‘vluchttassen’ stonden klaar en we vertrokken zodra ik was aangekleed. Dit leek uren te duren, want ik kon me alleen aankleden tussen de weeën door. Rond 19.15 uur vertrokken we.

Jacob reed vlot door op de snelweg. Ik lag half weggezakt op de bijrijdersstoel. We reden de parkeerkelder in van het ziekenhuis en werd in een rolstoel gecommandeerd. Een genot, want ik had me geen voorstelling kunnen maken om op afdeling 155 te komen zonder rolstoel (1^e etage).

Al snel lag ik in een ziekenhuisbed in een bevallingssuite. Een grote kamer, helemaal voor mij alleen en alles voorhanden. De gynacoloog controleerde de ontsluiting; 3 centimeter. Als een razende werd ik aan de CTG gelegd, het infuus en andere draadjes. Helaas duurde het nog bijna een uur voordat ik de ruggeprik kreeg. Rond iets voor half 9 werd ik weggebracht. De ruggeprik werd gezet en ik begon hevig te trillen. Net als je heel intensief getraind hebt op de sportschool en daarna ontspant. Gelukkig was dit voor korte duur, als was het wel een rare gewaarwording. Ook begon ik vrijwel direct na de pijnstilling last te krijgen van brandende tepels. Enfin, om kwart voor 9 was ik terug op de bevallingssuite. Ik had geen pijn en de assistente vroeg of ik kon aangeven of ik op dit moment een wee had. Ik moest moeite doen om het te herkennen maar antwoorde: ‘Volgens mij had ik net een wee, maar is deze nu aan het afzakken’. Dit klopte. Wel leken mijn tepels in de fik te staan en vroeg om wat koude washandjes; een heerlijke verkoeling. Voor de rest deed de pijnstilling haar taak.

Helaas voor korte duur. Na twee uur begon deze uit te werken en voelden de weeën aan zoals aan het einde van de middag. Ik vroeg op nieuwe pijnstilling en gaf aan dat ik het gevoel had dat is moest poepen, al besefte ik dat dit uiteraard kwam door andere invloeden. Rond 11.00 uur zat ik op bijna 4 centimeter ontsluiting, had ik Jacob lang en breed ondergekotst en kreeg ik rugpijn.

Zo hebben Jacob en ik nog urenlang doorgemodderd. De pijnstilling begon weer uit te werken en de pijn in mijn rug werd zo heftig dat ik niet in staat was om te draaien in bed. Overigens werkte de pijnstilling niet heel lekker; de weeën waren alsnog heftig. Ze bleven snel komen; achter elkaar. Jacob had vaak net even tijd om een slokje drinken te nemen om vervolgens mij weer van dienst te zijn bij het puffen. Maar wat waren we een goed team. Allemaal dankzij de Yoga en vele ademhalingsoefeningen. Toch kon het puffen en de pijnstilling niet op tegen de enorme persdrang die ik aan het onwikkelen was.

Vanaf een uurtje of 02.00 uur heb ik de hele afdeling wakker geschreeuwd met de woorden: ‘AAAAAG, IK MOET NU PERSEN!’. Zowel Jacob als de verpleegkundige hebben me streng toegesproken. Dat was ook nodig, want persen mocht niet. Ik zat pas op 5 centimeter ontsluiting.

Wegpuffen ging vanaf dit moment gepaard met schreeuwen, huilen en kotsen. Het werd steeds vermoeider om de weeën op te vangen. Het persgevoel bleef en moest mijn billen zo hard tegen elkaar aandrukken om hard persen te voorkomen; bij elke wee opnieuw.

Nog één ronde hebben we het volgehouden; nieuwe pijnstilling, niet mogen persen, schreeuwen, huilen, kotsen, poepen, rugpijn en de pijnstilling die inmiddels weer aan het uitwerken was. Ik vroeg de verpleegkundige of ze de gynacoloog wilde halen om te controleren hoeveel centimeter ik had. “De gynacoloog wilde over een half uurtje komen kijken”, zei ze. “Een half uur? Zolang nog?”. Uiteindelijk kwam hij een kwartier eerder en bleef passief toekijken hoe ik verging van de pijn. Hij controleerde de ontsluiting en ik zat, net als twee uur eerder, op 6 a 7 centimeter. Ik wist even niet meer hoe ik het ermee had. Het was inmiddels 06.00 uur geweest en nog uren doorgaan trok ik niet. Tussen elke wee door moest ik echt even mijn ogen sluiten om uit te rusten. Mijn armen gooiden zichzelf neer na elke wee. Alle energie was op. De gynacoloog vond dat het misschien tijd werd om actie te ondernemen, onder het motto: ‘Soms moeten we onszelf afvragen of het pijnlijden nog menselijk is’. Ik bemoedigde dit door aan te geven dat ik alles prima vond, zolang de baby er nu maar uit kwam.

De chirurg werd wakker gebeld en alles werd klaargezet voor de keizersnede. Ik vroeg nog om een pijnstilling, maar dit werd afgewezen, daar het nu niet lang meer duurde voordat ik op de operatietafel las. Ik snapte dit wel, maar zelfs voor dat ene half uurtje had ik nog graag een pijnstilling willen hebben. Om kwart voor 6 werd ik weggereden en kreeg ondersteunende woorden van de verzorgende mee: “Wat er ook gebeurt, hoeveel pijn je ook hebt en hoe hard je ook schreeuwt, we rijden je straks in een sneltreinvaart naar de operatiekamer en we stoppen onderweg niet”. Duidelijke taal en heel bemoedigend. Hoe sneller hoe beter. Het kon me ook niets schelen of anderen mij zouden zien of horen.

En werkelijk waar; het is zo cliché, maar als je door de gangen wordt geduwd in het ziekenhuisbed, zie je de lampen aan het plafond aan je voorbij glijden en denk je: ‘nu gaat het gebeuren’.

In de operatiekamer mocht ik van het ene bed naar de andere, maar lukte me niet zelfstandig. Dus werd er mankracht ingeschakeld om me over te zetten. De verdoving werkte als een tierelier. Van een flinke, pijnlijke wee ging ik naar totale verlamming vanaf mijn middel tot in mijn voeten. Dit alles binnen nog geen 10 seconden. Het voelde zalig. Wellicht het lekkerste gevoel dat ik ooit heb ervaren.

Jacob stond naast me; zo zenuwachtig is hij nog nooit geweest. Zo vermoeid, maar ook stijf van de adrenaline. Om 7.00 uur begonnen ze met het echte werk. Mijn buik ging open en om 7.15 uur werd Roland geboren. Ik hoorde hem huilen en tranen schoten in mijn ogen. ‘Hij is er’ dacht ik alleen maar. Jacob liet me de kleine zien. Bij het horen van mijn stem gingen direct zijn oogjes open.

Na het maken van wat grapjes, het gezellig kletsen over muziek en cabaret en de nodige felicitaties werd ik weer dichtgemaakt. Jacob ging met Roland mee naar de bevallingssuite. Ik zou hen daar later treffen.

Eenmaal op de OK mocht ik nog een half uur bijkomen. De verplegers controleerden of alles in orde was. Ik vroeg om wat drinken en een goede pijnstilling, want “die pijnstilling tijdens de bevalling om de weeën op te vangen, werkte niet lekker”. Of ze daar gehoor aan gegeven hebben weet ik niet, maar ik voelde me best lekker. Oké, ik trilde wat van de enorme aanslag op lichaam. Ik gaf aan dat ik het koud had en er werd een kacheltje aangezet voor me. Toen mijn temperatuur werd gemeten, bleek dat ik 39,3 graden koorts had. Het kacheltje werd heel snel weer uitgezet. Ik heb nog even gehuild. De ontlading van alle inspanning en emoties kwamen er uit. Ik dacht terug aan hoe de ochtend begon, hoe we gelunched hebben, hoeveel pijn ik had en hoe goed Jacob mij heeft bijgestaan. Ook dacht ik aan de kleine Roland, die op mij zit te wachten, want ik had één paar tepels waar heerlijk ‘jammie jammie’ voor hem in zat. Ik kon niet wachten om lekker te knuffelen.

Na dat ene half uurtje, werd ik opgehaald door de kinderarts. Ik vroeg naar het gewicht van Roland. “Een flinke achtponder?”vroeg ik. “Nee joh”, zei ze. “Hij weegt bijna 10 pond”. “Zijn suikergehalte is veel te laag en krijgt bijvoeding”. Ik schrok niet maar dacht alleen maar: “Tien pond, dat heb ik goed gedaan”.

Ik werd teruggereden naar de bevallingsuite en mocht mijn zoon vasthouden. Wat een lekkere knul! Echt een baby. Zo zacht, lekker ruikend en nu al intens gelukkig.