Mensen praten

In nog geen 24 uur krijg ik te horen dat ons geheim wel erg moeilijk te bewaren valt... Laat ik met het makkelijkste beginnen. 

Mijn zusje is een tiener (16 jaar) en kijkt natuurlijk ook een beetje uit naar onze bruiloft. Ze is bruidsmeisje. Maar ze vind het maar vreemd dat ik mijn jurk nog niet ben gaan afpassen. Ze denkt dat ik nu zwanger ben of probeer te worden terwijl ik nog zo geprobeerd heb om het op het afvallen te gooien (wat niet eens echt heel erg gelogen is, want ik ben aan het afvallen). Gelukkig heeft ze nog niet door dat er meer speelt... Nu ja, zekerweten doe ik dat niet, want ik kreeg deze informatie niet via haar zelf, maar via mijn schoonzusje die wèl weet wat er speelt. Ik zou het fijn hebben gevonden als mijn schoonzusje niet zo'n prater was en het gesprek had afgekapt... 

Over mijn schoonzusje gesproken. Ze heeft haar mond voorbij gepraat! Ze heeft een nichtje (niet mijn familie) die zwanger is na een hele lange periode van proberen. Ze zei dat ze gewoon spontaan zwanger is geworden, maar nu blijkt dat dat niet zo was. Zij hebben ook hulp gehad. En gisteren sprak ik aan de telefoon met mijn schoonzusje. Ik vind haar echt een schat van een meid, hoor... maar gisteren was ik toch wel heel erg teleurgesteld in haar. Ze heeft het verteld aan haar nichtje. Alles. Man, ik ben daar best wel verdrietig over. Haar familie en mijn familie is redelijk met elkaar verweven en het zijn redelijke roddelmensen en... ik ben bang dat straks iedereen het weet. 

Vandaag kwam een collega (collega A) naar me toe. Ze weet van onze situatie en zit zelf ook in een zo'n soort situatie (alleen een ander probleem). Nu kwam ze mij vertellen dat een collega (Collega B) het ook vermoed van mij. Ik moet namelijk in week 4 een back-up plan hebben voor het geval het examen van 5 havo tegelijkertijd valt als mijn punctie/terugplaatsing. Daarvoor moest ik bij haar iets vragen (iets anders). Toen heb ik het heel bewust heel globaal gehouden. Gewoon, ziekenhuisopname. Klaar. Maar ze is zwanger en het klopt dat ik haar nog niet gefeliciteerd had. Zoals bij een eerdere collega (Collega C) vind ik het toch ergens heel moeilijk om dat spontaan te doen. Stom hè? Ik vind het wel leuk voor haar, maar ik vind het ook moeilijk. Nu, zij (Collega B) heeft hormonen moeten spuiten en ze heeft 1 + 1 beredeneerd dat er met mij net zoiets aan de hand is. En dat heeft ze (Collega B) tegen mijn andere collega (Collega A) verteld die van haar weet, maar ook van mij! 

Man! Kan ik dit nu echt niet geheim houden? 

Kut, ik voel me eigenlijk best verdrietig, teleurgesteld en boos nu. Weg vrolijke ikke. 

Ik word even weggeroepen om het laatste onderwerp van mijn collega door mijn andere collega (Collega A die wel van mij weet). Ze heeft nog extra informatie voor me, maar ze kan niet van haar werkplek af. Ik loop even naar haar toe en vul dan deze blog zo aan. 

Oké, we hebben nog even nagepraat en ik heb nog even een traantje gelaten en kenbaar gemaakt hoe ik me eronder voelde. Maar ze begreep me volkomen. Ik heb besloten om naar Collega B te gaan om kenbaar te maken wat er aan de hand is. Globaal. Heel globaal. Ik ben er meteen naar toe geweest en heb haar gefeliciteerd en verteld dat ik wel heel erg blij voor haar ben, maar dat ik het ook heel moeilijk vind om het spontaan te doen. En ze begreep me volkomen. We hebben allebei het heel globaal gehouden. Ik heb wel verteld over week 4 dat ik een punctie en terugplaatsing krijg als alles goed gaat, maar meer details heb ik niet verteld. Zij heeft ook verteld dat ze hormonen moest spuiten. Nu is het wel fijn dat ze het weet, want als er nog eens iets is, hoef ik niets uit te leggen. 

Eigenlijk zijn er best veel mensen die hulp nodig hebben. De cijfers zijn 1 op de 6 stellen. Ik vond dat toen wel erg veel, maar nu denk ik dat het wel zou kunnen kloppen...
- Wij (manlief en ik)
- 2 collega's
- mijn rij-instructeur
- De schoonbroer van manliefs broer 
- Nichtje van mijn schoonzusje
Het worden er steeds meer.... En vanuitgaande dat de meeste mensen niks zullen zeggen... 
En dan heb je nog mensen die het nooit medische hulp hebben gehad omdat de tijd nog niet zover was:
- Mijn tante (die na 12 jaar gelukkig toch een kindje hadden gekregen)
- Mijn schoonmoeder (die toch gelukkig zwanger is geworden na 6 jaar proberen)
- De ouders van mijn jeugdvriendinnetje (die geadopteerd was omdat haar ouders geen kinderen konden krijgen)