Ik ben bevallen! 39+4

mijn bevallingsverhaal.. het is nogal lang geworden! 😅

Vrijdag middag om 17:30u kwam Arjan thuis van z'n werk, ik stond te koken, en ineens voel ik een golfje. Dus ik neem een sprintje naar de wc terwijl Arjan mij verbaasd aankijkt. 'volgens mij zijn m'n vliezen gebroken Ar!'. Hij loopt verbaasd achter me aan.

Nu ja, dat de bevalling zo begint ben ik wel gewend. Dit is de 3e keer inmiddels. Stiekem had ik gehoopt dat deze bevalling 'normaal' zou beginnen, met weeën. Maar mijn lijf maakt geen weeën, die doet alleen aan vliezen breken.

Ik bel de vk, die bijna over gaat dragen aan haar collega. Ze komt nog even langs en neemt alleen even de bloeddruk op en maakt een praatje. Wel meer harde buiken, geen weeën. Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat het deze keer anders is, buik is onrustiger.. Wie weet komt het nu wél vanzelf op gang! We spreken af dat ik de avond en nacht even afwacht en we de volgende ochtend weer contact opnemen met elkaar tenzij het natuurlijk door zet.

Arjan en ik eten even lekker af, leggen de kids op bed en ruimen de rommel nog even op. We zijn beide kalm en een beetje giechelig. Wie had dat gedacht! Voor de uitgerekende datum bevallen! Hoe zou het allemaal lopen? We ploffen op de bank neer, ik klaag af en toe even over weer een flinke plons in mijn enorme spatlap in m'n grote onderbroek en kijken nog even tv. Elke 6 minuten een kramp..

Rond een uur of 10 stap ik onder de douche en verzorg alles nog even, daarna stap ik lekker in bed. Natuurlijk trekt alles weg en lig ik nog een paar uur wakker.. Benieuwd naar wat de nacht ons brengt val ik uiteindelijk in een onrustige slaap.

De volgende ochtend word ik wakker. Ik voel me uitgerust en heb geen harde buiken of weeën meer. Ik bel rond 08:30u de vk, vertel hoe het ervoor staat en geef aan graag ingestuurd te willen worden. Mijn lijf maakt geen weeën van zichzelf helaas. Dat heeft het al 2x bewezen. Ik heb gewoon weer een zetje nodig en heb geen zin om dit allemaal af te wachten. Ze begrijpt het helemaal en wilde dit ook met mij bespreken.
Ze gaat de gyn bellen om te overleggen en zal me even later terug bellen.

Ik mag naar het zh, in eerste instantie alleen voor controle van de kleine meid, maar mogen onze vluchtkoffer en maxi cosi wel vast meenemen in de auto voor het geval dat we mogen blijven. Ik hoop het heel hard! Het mag geen 1 April worden nu!

In het zh moet ik eerst even aan de ctg, daarna kijken ze even met de eendenbek (ivm infectiegevaar) naar mijn bmm. Die was al mooi plat. dat is een goed teken. Na nog even overleggen krijg ik te horen dat ik mag blijven om in te leiden. Ik ben opgelucht. Kom maar op met die baby!

11:30u word ik aangesloten aan het infuus, word mijn ontsluiting gecheckt (3 cm!) en al snel krijg ik mijn eerste goede weeën.

15:00u weer een check. 4 cm. De weeën zijn pijnlijk maar heel erg goed te doen. Arjan en ik zitten achter elkaar potjes rummikub te spelen online, ik puf ondertussen elke paar minuten een wee weg. Zó houden we het wel vol!

17:30u word ik weer getoucheerd. 5 cm. Dat viel even tegen. De weeën doen behoorlijk veel pijn en zit net op de helft. De vk voelt met toucheren nog een vochtblaas bij de uitgang. Deze wordt doorgeprikt en meteen voel ik de weeën sterker worden. Dit is absoluut niet leuk meer.

19:30u heb ik 7cm. Ik zit er inmiddels behoorlijk doorheen en vraag om een morfinepompje.

20:15u krijg ik het morfinepompje aangesloten. De eerste shot komt hard aan, ik moet even wennen aan het aparte gevoel maar de weeën zijn meteen heel goed op te vangen en ik voel me even heel fijn!

Al heel snel worden de weeën alweer zo pijnlijk dat ik me afvraag waar ik dat ding eigenlijk voor heb.
Als om 21:00u de verloskundige even wegloopt en Arjan net op de wc zit voel ik ineens enorme persdrang. Ik roep hem meteen te komen want 'ZE KOMT ERUIT HOOR!! IK MOET PERSEN! NU!'. Arjan drukt gauw op de bel, de vk en arts komen aan en voelen de ontsluiting..

10 cm! Ik mag persen, ik raak er compleet van in paniek. Dit kan toch gewoon niet!? Hoe past dat nou? Het doet zoveel pijn en kijk de mensen om me heen aan alsof ze iets onmogelijks van me vragen! Ik doe maar wat. Ik pers alsof mijn leven ervan af hangt. Dit doet zoveel pijn. Ik moet puffen, maar ik kan het niet. Ik pers en voel haar geboren worden. 3 persweeën waren ervoor nodig.

De opluchting nadien is zo groot, ze is eruit! Het is toch weer gelukt! Hoe moet je me niet vragen, maar het is gelukt.
Ik ben er goed vanaf gekomen, met 3 hechtingen en ik voel ze zelfs bijna niet zitten. Wat een mooi meisje weer. Wat een wonder. Enne.. dat bevallen hoeft gelukkig lekker nooit meer! Arjan, Dani, Nova, Elin en ik. Wij zijn compleet..

Denk ik...