Geen zorgen meer

Precies drie maanden geleden lag ik nog op de poli voor de eerste TP van de tweede ICSI poging. Het vertrouwen was er, zoals bij elke poging, en het verlangen was zo mogelijk nog groter. En vandaag spartelt er een klein acrobaatje van vijftien weken rond in mijn buik...het is nog steeds onwerkelijk. Alsof het hele traject, de zorgen, het verdriet en de angst dat het nooit zou gaan lukken nu pas tot mij door dringt. We dit it! Ik ben gewoon f*cking in verwachting van ons eerste kindje! De eerste twaalf weken hebben we met vlag en wimpel doorstaan, de echo's waren goed, het hartje klopt als een tierelier. Ik voel me goed, eindelijk geen zorgen meer. Soms overspoelt geluk mij, soms weet ik even niet wat ik voel. Alles moet een beetje landen. Voorlopig zit die kleine lekker warm in mijn buikje, dat pakt niemand ons meer af!