Intens verdriet!
Maanden lang houdt hoop me op de been.Ik wil het beeld in mijn hoofd houden,dat mijn stiefvader gaat revalideren en leert leven met zijn beperking(hij kan alleen nog maar zijn hoofd en schouders bewegen).Omdat hij altijd een hele positieve man is en altijd de zon ziet schijnen,heb ik dat sinds zijn ongeluk soort van overgenomen.Ook moet ik door voor mijn kind,maar ik wil vooral voor hem een positief beeld houden.Maar sinds hij naar Amsterdam is overgebracht,gaat het bergafwaards met hem.Hij krijgt steeds koorts,nu weer een longontsteking en de ritjes naar Amsterdam breken ons ook op.Hij is erg depressief en kan het niet meer aan dat mijn moeder niet elke dag bij hem kan zijn.Ik ben al 2 dagen aan het huilen,de moed is een beetje m'n schoenen in gezakt.Waar moet het heen met hem?Als hij niet opknapt,kan hij niet revalideren.Als hij een hartstilstand krijgt en hij gereanimeerd wordt,kan hij daar nog slechter uit komen en wat dan?De realiteit is eindelijk keihard op m'n bord gekomen.Het is een beetje tot me doorgedrongen en dat maakt me erg verdrietig.Ik kan niets anders doen dan huilen.Ik weet dat ik er niets mee opschiet,want het zal de situatie niet veranderen.Maar wat voel ik me ellendig en als ik dan aan m'n stiefvader denk dat hij ook al dagen huilt,ga ik kapot van binnen.Waarom gebeurt dit zo'n lieve man?Waarom moet mijn moeder dit overkomen?We hebben al zoveel te verduren gehad in ons leven en ik heb het gevoel dat dit ons altijd zal blijven over komen.Ellendige dingen,dood en verderf.Nooit kunnen we een keer onbezorgd van het leven genieten.Altijd zit er iets in ons achterhoofd,dat het toch een zure nasmaak geeft.Maar goed,om toch weer een beetje positief te zijn,mijn moeder heeft 2 dagen erg aangedrongen in het VU dat hij terug naar Rotterdam moet.Vandaag werden we gebeld dat het dan toch gaat gebeuren.Hij komt terug naar Rotterdam.Dat is beter voor ons maar ook zeker voor hem.Mijn moeder kan dan elke dag naar hem toe en wij kunnen weer gaan wanneer we willen.Ik hoop dat hij er van op zal knappen en ik ben blij dat we weer bij elkaar kunnen zijn zovaak we willen.Ook mijn zoon kan weer vaker naar opa.Afgelopen zondag was zijn eerste verjaardagsfeestje en het gemis van opa sloeg hard bij me in.Ik voel me zo machteloos.Als iemand dood gaat,weet je waar je aan toe bent.Is iemand overleden,kan je rouwen.Maar we zitten in onzekerheid.Wat is de levensverwachting van iemand met een dwarsleasie vanaf zijn 4e nekwervel?Zijn lichaam kan niets meer zelf en het is de vraag wanneer het lichaam het opgeeft.Die onzekerheid maakt me soms helemaal gek!Toch hoop ik weer ergens de zonnestralen weer te zien,zoals hij dat ook altijd deed!Hij is een echte inspiratiebron.Maar op dit moment kan ik alleen maar huilen,dat hij nooit met mijn zoon zal voetballen,hem nooit groot zal zien worden,nooit met hem naar het stadion zal kunnen gaan en nooit leuke uitjes of vakantie's met opa.Pffffffffffffffffffffff het leven is soms zo oneerlijk!!En ik weet echt wel dat ik ook gezegend ben met de goede dingen in mijn leven,maar soms hangt er gewoon een zwarte wolk boven m'n hoofd.....
reacties (0)