Ik kan niet nog weken door *zwanger klaagblog*

Ik ga ff mopperen dus als je daar geen zin in hebt dan lees mijn blog niet..

Lees je door?
Oke, op eigen risico dan.

*Begin geklaag*

Ik ben er zowat klaar mee!
Mijn lijf gedraagd zich alsof het een wasmachine mee moet sjouwen terwijl ik "alleen maar" zwanger ben!
Ik heb reuma, ben wat gewend maar dit is niet leuk meer.

Maanden niet of amper slapen, pijn in rug, benen, handen en bekken. Mijn zoontje zou zeggen: Ablagh!
Ben echt moe, kon slapen alsof mijn leven er van af hing, maar de pijn belet me nu.

Liggen op re-zij = heftige pijn in liezen. Liggen op de linkerzijde lukt niet, op de een of andere manier wordt ik dan heel kortademig. Half zittend slapen gaat mwah mwah maar is wel dé manier waarop ik nu slaap.
Mijn lijf voelt zo op aan, dat zelfs het bewegen van de kleine uk pijn doet (buik wordt hard).
Staan, liggen, zitten niks voelt prettig.

Simpele huishoudelijke klusjes kan ik niet meer, want lopen gaat knetterslecht.
Mijn man draait dus al weken over-uren en krijgt er steeds meer klussen bij.
Hij klaagt niet de schat en is zelfs "boos" als ik dan toch nog probeer iets te doen.

Ik probeer zoveel mogelijk nog te doen, maar het lukt niet. Mijn zoontje omluieren is al zo verdomd pijnlijk!

Gyn had toegezegd samen met VK me bij 38 weken de vliezen te breken.
Hij zou dit VK laten weten. Kom ik daar heeft hij heel andere afspraken gemaild.
Dus VK er achter aan zodat we terug op oorspronkelijke afspraak konden komen. Ze stond volledig achter de 1e gemaakte afspraak.
Belt ze net, dat zij nu ook vind dat 39-40 weken vroeg genoeg is. Mijn klomp brak!

En ja, ik snap het. Iedere dag in de buik is beter voor de baby.
Echt, en ik WIL tot 40 weken zeker lopen. Ik wil het beste voor mijn kindje, dat zeer zeker. Maar ik heb er nog 3 lopen, die nu een draak van een moeder hebben. Ik kan niks en probeer vrolijk te blijven maar dit lukt ook niet altijd even goed.
Maar ik kan NIET meer, ben lichamelijk op en merk dat geest er onder begint te lijden en 37 weken klinkt nu al mijlenver weg dus laat staan 40.

Zei het net ook tegen de VK. Dat ik er langzaam aan onderdoor ga, de pijn, de frustratie, schuldgevoel enz.
Donderdag afspraak gyn en vrijdag VK, daarna komt er (opnieuw) een definitief beleid.
Ik hoop dat we op een gulden middenweg uitkomen.

Eentje die qua termijn veilig is voor de baby maar ook een waarbij ik tel en er naar mijn (geestelijke danwel lichamelijke) gezondheid gekeken wordt.
Ik moet na die bevalling wel voor mijn kinderen kunnen zorgen.
We zullen zien..

*eind van geklaag, doe het hier dan ben ik het kwijt en hebben de meiden er straks geen last van als ze uit school komen!*