20 weken echo en intuitie of angst??

Vanmorgen al vroeg de 20 weken echo gehad.

Alles was super en werkte naar behoren!
Helemaal super dus!
Ze keek ook even naar het geslacht en bevestigde wat wij al wisten, een MEID!!

Dat ik haar minder voel komt door het feit dat de placenta aan de buikwand zit. Beetje jammer maar ach, had ik bij de 2e ook dus weet wat ik kan verwachten..

Had een andere echolady als dat ik gewend ben bij dit bureau wat qua uitleg minder was maar achteraf wel goed dat ik haar had vanmorgen.

De mensen dicht om mij heen weten dat ik al vanaf de positieve test gebukt ga onder een angstig gevoel. Het gevoel dat het gewoon niet gaat gebeuren, dat we de klap van ons leven krijgen..
Ik bereid me voor qua kleertjes enz maar denk bij niks: Ohh dat gaat ons meisje dragen..
Zo erg is dit..  :-(

En ik ben nogal een intuitief persoon en vertrouw daar op.
Dit heeft me in de jaren voorheen altijd behoed of geholpen.
Maar nu..nu voel ik het verschil niet!!

Ben ik bang, gewoon zomaar of waarschuwt mijn intuitie me??
Volgens de meeste ben ik gewoon bang..

En de echodame vanmorgen ZAG het gewoon, ik hoefde niks te zeggen..
Het feit om het te kunnen zeggen was al fijn en serieus genomen te worden, mijn VK is zelf zwanger dus ik had haar (nog) niks gezegd want wilde het liever tegen de andere VK zeggen en die heb ik over 2 weken weer.
Deze echodame heeft aangeboden me te helpen met mijn angst (daar deed ze een opleiding voor), maar zei ook probeer het los te laten. Je kindje doet het goed, al die weken al!
Volgens haar kan ik aan 'symptoom-bestrijding' doen, dus bijv maandelijks een echo en wekelijks doppler of noem maar wat maar dat het niets meer wat als zoethoudertjes. Ik pakte hiermee mijn angst niet aan.
Dus ik moet er wat mee maar vraag me nu ff af wat. Ik meld het wel bij mijn VK, maar dan wel pas bij de afspraak. Ga er niet speciaal voor bellen, wil niet zeuren en ben bang afgewimpeld te worden met alles gaat goed, dus niet bang zijn.

Enne..ik geniet wel zoveel als ik kan. Als ze trappelt en ik voel het (en dat is al minder vanwege die buikwand placenta) dan heb ik weer eventjes rust. Maar dat onrustige blijft...

Ben ik gek of herkent iemand dit? Tips? Je eerste 'gut feeling'?