Ik voel me schuldig..

Ik heb 2 Heilige Birmanen van beide 10 jaar oud. Mijn katten waren echt mijn kindjes, ze hebben mij in goede en ook zeer slechte tijden altijd 'geholpen'. Als ik het even niet zag zitten waren daar mijn pluizige beestjes, altijd lekker met je willen kroelen, zoveel liefde en nooit een oordeel klaar.
Nu ben ik mama geworden en heb ik niet zoveel aandacht meer voor mijn twee poezebeesten. Niet dat ik het niet wil hoor maar omdat ik veel met mijn kleine bezig ben. En als je dan eens tijd over hebt ben je bezig met andere 'belangrijke' zaken zoals je huishouden etc. Je kent het wel!

Daarnaast irriteer ik mij ineens heel erg aan alle rotzooi die ze maken. Okee, ik heb het altijd al vervelend gevonden maar kon het dan nog relativeren. Maar nu... ach hemel. Al dat haar! Ik stofzuig elke dag maar het helpt echt voor geen meter. Elke keer ren ik naar de kraan om mijn zoon zijn speentje af te spoelen omdat er weer kattenhaar aan plakt. En als je dan alles aan kant hebt dan gaat weer één van die pluizenbeesten over zijn nek, loopt door, kotst nog een keer en voordat je het weet liggen er 5 plasjes kots en een flinke haarbal. Mag ik weer alles schoon maken. We hebben over het bankstel grandfoulards liggen. Laatst heb ik deze gewassen, wat overigens heel erg veel werk is, want ik kan ze niet tegelijkertijd wassen omdat ze te groot en te zwaar zijn. En binnen 1 dag hadden de katten ze weer ondergekotst, net alsof ze het expres doen. Mijn katten zijn raskatten dus komen ook nooit buiten, hun hele leventje speelt zich af in ons huis.

We moeten ook veel laten vanwege de katten. In het begin viel me dat nooit op maar de laatste 3 jaar merk je dat toch wel steeds vaker. Zo moeten alle snoeren altijd uit zicht of verborgen zijn, anders bijten ze deze door. We willen graag een nieuwe bank, maar een stoffen bank kan niet vanwege al het haar wat blijft plakken en een leren bank is binnen de kortste keren bekrast omdat ze erop springen met hun scherpe nagels. We hebben laminaat maar geen vloerkleed want wederom, al het haar wat blijft plakken en kan ondergekotst worden.

Ik betrap me er nu weleens op dat ik denk: "zal ik ze afstaan" of  "gelukkig zijn ze al 10 jaar..". Dat is toch vreselijk!!!???? Ik voel me echt zooo schuldig. Ik had nooit gedacht, ondanks alle nadelen, dat is er ooit zo over zou denken...... maar ondanks alles hou ik toch nog heel veel van ze! En ze houden zoveel rekening met de kleine. Ze springen niet in de box en houden gepast afstand als ik hem op schoot heb.

Voel me gewoon mega schuldig... :(