Wat gaat het snel...

Het is alweer 2 weken geleden dat de kleine geboren is. Het is een gekkenhuis geweest.. die dagen in het ziekenhuis leken voorbij te kruipen en we waren regelmatig het besef voor tijd kwijt.

Ik ben nu alweer 10 dagen thuis, eerst met kraamhulp wat we hebben uitgebreid met 8 uurtjes (vanwege mijn keizersnee) en dat was echt wel fijn. Afgelopen week heeft mijn man de hele week vrij genomen om voor mij en de kleine te zorgen. Alhoewel ik probeer zoveel mogelijk zelfstandig te doen merk ik gewoon dat een keizersnee toch een behoorlijk ingreep is geweest. Ik begrijp ook echt niet hoe mijn collega hier zo 'makkelijk' doorheen is gekomen. Zij liep constant op het werk op te scheppen over hoe snel ze weer te been was en dingen ging doen. Ik mag geeneens stofzuigen en eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om dat allemaal te doen. Alhoewel ik dat rondhangen ook spuugzat begin te worden. Met mijn bekkeninstabiliteit was ik al zo immobiel en nu kan ik eigenlijk nog niet veel. Niet wat ik me erbij had voorgesteld, maar het is nu eenmaal niet anders...

Afgelopen woensdag zijn we voor het eerste met de kleine buiten geweest. Heel eventjes maar, ff heen en weer naar het stembureau. Verder kon ik ook niet. Ik merkte meteen aan mijn lichaam dat deze dit niet meer gewend was. Maar wel lekker om even buiten te komen. Nu even kijken hoe ik dit langzaamaan kan opbouwen.

De visite is gelukkig ook voorzichtig geweest. We hebben vrij weinig mensen over de vloer gehad de eerste week, maar dat vond ik absoluut niet erg. Ik was al erg moe van de bevalling plus dat ik ontzettend emotioneel was (kraamtranen) en het allemaal heel overweldigend vond (1ste kindje, allemaal nieuw). Nu beginnen we een beetje een ritme te vinden, dus dat is wel fijn. Ook ben ik emotioneel nu stukken stabieler... tenzij ik over de bevalling ga praten. Dan ga ik elke keer weer huilen...

Op de één of andere manier heeft het mij toch behoorlijk geraakt. En dan is het geneens het feit dat het een keizersnee is geworden. Ik snap dat sommige vrouwen hier moeite mee hebben, het idee niet 'normaal' bevallen te zijn, maar dat is het in mijn geval niet. Ik heb alles gevoeld en het voelde ook als een soort bevalling toen ze de kleine eruit haalden. Wat mij gewoon raakt is dat het zo een ontzettende strijd is geweest. Zoveel pijn, zoveel gedoe aan mijn lijf en dan uiteindelijk toch maar een keizersnee. Dat laatste was een ontzettende opluchting, maar gewoon de weg ernaar toe... lang leve de moderne medische middelen!!! Als ik een eeuw eerder had geleefd had ik het waarschijnlijk niet overleefd. De ontsluiting die niet vorderde, het hoofdje wat niet voldoende was ingedaald, en dan uren, uren en uren pijn... gelukkig dat een mens zo goed in staat is om pijn te vergeten. Naja.. vergeten...

Nu is het zoveel mogelijk genieten... ik baal er wel van dat ik dus nog niet veel kan, maar alles op zijn tijd. Ik heb al die maanden geduld gehad, dit moet ook nog eens lukken!