De deur uit

Het is beslist, het moet weg, ik wil het niet meer aanzien. Ik ben het kotsbeu!

Op dinsdag komt er een firma langs om textiel op te halen.

De doos met mijn zwangerschapsjas en kleren liggen klaar om uitgedeeld te worden.

Ik wilde eerst niet kijken, maar toch kon ik het niet laten om de doos te openen en ja hoor…daar waren te tranen weer. Een goeie schop ertegen en terug dicht gedaan.

Wat ben ik boos en gefrustreerd.

Voor mijn part gaan alle babykleertjes ook weg weg weg, ik wil ze niet meer zien.

Maar daar ben ik nog niet klaar voor en vriendlief wil dit niet natuurlijk.

Op 27/11 ga ik op naar een relaxatietherapeut en geen dag te vroeg, het piekeren wordt me te veel. Even in levende lijve kunnen praten met mensen die het ook eff moeilijk hebben (ivm met zwanger worden) zal wel deugd doen en waarschijnlijk zal daaruit blijken dat ik het helemaal niet zo slecht heb.

Het is ook een zwaar jaar geweest. 2 mensen gestorven en een begrafenis van een kind van een paar weken,…. Ook al was het mijn kind niet, het blijft door mijn kop malen en krijg het niet van mij afgezet. Wat moet het dan voor de ouders zijn?

Ok, een schop onder mijn kont en ik ga verder. Straks mijn superlieve dochter eens goed vasthouden en mijn ventje niet vergeten. Zal deugd doen, we kunnen dan weer verder.