BIJNA VIERRRRR

Nog maar een paar weekjes en dan schijn ik een nieuwe fase in te gaan. Dan gaat ons kind naar de ‘grote school’. Basisschool mag je van haar niet zeggen, want ‘dat is het écht niet mama’. Dat ik dat maar even door heb want Sara weet dat immers véél beter. Het is de grote school ‘want ik ben gróót’.  Aha, Saar, duidelijk… 

Sara is al een paar keer wezen ‘oefenen’ en heeft zélfs al een heus vriendinnenboekje mee naar huis gesleept waar ik als moeder zijnde dan dingen in moest schrijven als: ‘wat is je grootste wens’… waar Sara’s antwoord met volle overtuiging het volgende op zei: ‘Mijn grootste wens, mama, is een hártje met een kikker… Tja, wat moet je dáár nu weer mee, de mama van Femke neust dat boekje door en schrikt zich een ongeluk bij de laatste bladzijde. Daar heeft een kind zijn naam gespeld SARS… jawel… SARS… (en haal het niet in je hoofd om Sara er op te wijzen dat die laatste S toch echt nét iets anders moet… want: ‘nee, mama… zó hoort het..’) En die heeft als allerliefste wens een kikkerhart en zou het liefst later een papa worden…

Onze woonplaats is nú al te klein voor dit vooruitstrevende schepsel.

Er is de afgelopen maanden natuurlijk weer veel gebeurd. We zijn op vakantie geweest, naar Duitsland en Sara is mee geweest naar Vlieland om een weekje uit te waaien. Ze komt dan helemaal tot leven omdat ze daar écht de volle aandacht krijgt. Het wordt heus een heel ander kind. Soms vind ik dat wel wat moeilijk om te ervaren omdat dat impliceert dat ze op anderen tijden toch wat tekort komt. Maar met drie kinderen is de aandacht verdelen zonder dat iemand (vind dat hij) iets tekort komt een zeer moeilijke opgave… of althans, minder makkelijk (dat klinkt leuker).

Het is herfst geworden, de Sint kwam in het land, het feest werd gevierd en daarna was er het kerstfeest alweer. Een feest waarbij ik nu toch probeer om de kinderen het kerstverhaal duidelijk te maken. Sara had er al wel oren naar, Teun en Eva nog niet… dat komt volgend jaar wel. En dan erbij, het kerstverhaal kan je natuurlijk ook op elk willekeurig ander tijdstip vertellen, daar hoeft de zogeheten dennenboom niet voor in huis te staan. Kerst was druk, hectisch, maar heerlijk. We hebben gelogeerd bij mijn moeder en bij mijn zus en de kinders hebben álle aandacht gekregen die ze maar konden wensen. En toen kwam januari. Sara mocht helpen om de boom leeg te maken en alles op te ruimen. Ze mocht voor het eerst op de zolder klimmen via de vlizotrap en dat vond ze echt zó spannend dat ze het aan iedereen vertelde. Het liefst ging ze elke dag wéér.

Januari kwam en ging, al kwakkelend en we konden niet echt fijn buiten spelen. Dat drukt ook wel een stempel op hoe de dag vergaat. We probeerden elke dag naar buiten te gaan maar soms kan dat gewoon niet en tja wat ga je dan doen? Gelukkig is Sara een kind dat houdt van gezelschapsspellen en dus speelden we een nieuw spel: ‘koetje boe’ en ‘UNO’ maar dan de jeugd-versie. Sara speelt ook graag loco, maar de bambino versie doet ze met twee vingers in haar neus dus het is tijd voor nieuwe imput en een moeilijkere versie. Het lukt Sara nu steeds beter om binnen de lijntjes te kleuren. Heel vaak heeft ze gewoon geen zín om te kleuren en kliedert ze er wat op los, maar als ze zich er toe zet en vooral als ze even lekker alléén kleurt en de aandacht heeft dan komt de creativiteit naar boven. Sara kleurt graag symmetrisch maar de kleur zélf hoeft niet natuurgetrouw te zijn… zo heeft Dora bij ons groene benen en prachtige paarse handen, geheel conform de temperatuur buiten vorige week.

We zijn deze maand lekker wezen schaatsen, sleeën en wandelen. Want hoewel het koud was, was het práchtig weer en daar kun je dan maar beter van genieten. Hoewel Sara een ijs-angst ontwikkelde omdat ze als de dóód was dat het ijs zou breken heeft Dave gelukkig tóch op de laatste dag nog een lange wandeling over de bevroren sloten gemaakt om de koudeperiode in ieder geval positief af te sluiten zodat we een volgend jaar hopelijk niet met angst voor ijs beginnen.

Ik merk aan Sara bij tijd en wijlen ook dat ze ‘anders’ wordt… veel socialer. Misschien komt dat ook wel door het feit dat ze naar school gaat en even los is van Teun en Eva. Op het kinderdagverblijf was ze de hele dag ook met hén bezig aangezien de twee groepen bij elkaar gevoegd werden omdat er op sommige dagen te weinig kinderen waren. Sara houdt ervan alles ordelijk te laten verlopen en wil graag anderen assisteren bij hun bezigheid zodat ze het precies doen zoals het hóórt. Daarbij vergeet ze wel eens dat andere kinderen daar niet altijd behoefte aan hebben.

Een mooi voorbeeldje was afgelopen maandag op het kinderdagverblijf waarbij Eva lekker aan het knutselen was en Sara haar persé wilde helpen om haar te laten zien hoe het moest.  Eva had daar helemaal geen behoefte aan, maar Sara kan dat dan nog niet goed loslaten. Eva was naar de leiding toe gegaan (ja heus, zo’n dametje is het) ‘ik wil zo graag even spelen Corrine, maar Sara pakt het af’… Dat is sneu voor Eva, maar ook wel voor Sara die zo graag wil helpen, maar ook moet leren dat ze daarmee de boel claimt en dat ze niet altijd de gang van zaken kan en mag domineren.  Gelukkig pakt men dit op het kinderdagverblijf goed op en houden ze ze apart als het de spuigaten uit loopt. Voor Sara is het dus echt góed om naar school te gaan.

Vandaag vertelde ze ook weer zo leuk dat ze fijn gespeeld had in de poppenhoek met Chantal, en Grieta en Soekie en dat doet mij dan weer deugd. Even níet de boel willen regelen maar sámen spelen. Het lukt wel. Het is goed voor Sara om wat nieuws te gaan beginnen, daar groeit ze van. Letterlijk en figuurlijk.

En mama? Is die daar klaar voor?… Ik geloof het wél hoor. Het zien van een heel vrolijk en trots meisje wat ik ophaal na een ochtendje ‘oefenen’ doet heel goed. En die snuit die ze trok toen ze met ‘haar’ klas naar de schouwburg mocht om een voorstelling te gaan bekijken was een uit dúizenden.  Ik werd daar zelf ook helemaal trots van. Wat hebben we toch een prachtig meiske.

En dan is het ineens zover, 6 maart, dan gaan we haar voor het eerst voor z’n ‘echies’ naar school brengen. Ik zeg: sla je vleugeltjes maar uit en ga de wereld in die basisschool heet (sorry Saar, zo heet het nu eenmaal)… als je maar wel elke dag lekker terug in ’t nestje komt… dáár uit vliegen komt later wel.