Twee jaar en één maandje

De verjaardag is gevierd... het is gebeurd... Teun en Eva zijn aan hun derde levensjaar begonnen.

De zomer is ten einde, het is koud geworden buiten, maar dat weerhoudt de kids er niet van om ééuwig naar buiten te willen en dat doen we dan ook zo vaak mogelijk. Teun vraagt er altijd het éérst om: mama buite pele?? Tuurlijk jongen, we trekken de laarzen aan en we gaan lekker naar buiten. Eva wil dan eigenlijk ook meteen mee...

En daar gaan we dan: Lekker met zijn allen wandelen naar de eendjes en vérder. We hebben 't gewoon uitgeprobeerd op mooie dagen. Kijken hoe vér we kunnen. Sara en Eva willen vaak naar de koetjes en die zijn soms vérder weg dan 'even-een-stukje-stappen'. Maar de kids houden vol en vinden het ook léuk. Hallo koetjes, wij lopen al meer dan een half uur (en moeten dus ook zo een half uur terug) maar we gaan nog lange niet naar huis!!!

Eerst nog gras voeren aan de koetjes, die overigens nogal schaapachtig naar onze drie apen staan te kijken. Maar we hebben volhouders en als de koetjes het geplukte gras niet willen eten dan gooi je het toch gewoon over het hek?? Dan hebben ze stráks nog wat te knabbelen...

Teun is tegenwoordig niet alleen maar totáál into auto's en trekkers maar nu ook into vliegtuigen. Eva doet lekker mee en roept bij elk geluid: WAT HOORRRRRRRR IK??? Waarop Teun steevast roept: VLIEGGGGTUIGGGG...  (en Saar er achteraan: nee toccchhhhh!!!). Bij mooi weer wandelen we een stuk naar de supermarkt om daar samen broodjes te kopen en wat lekkers voor er op. Iedereen wil dan graag meehelpen met boodschappen vasthouden en daarna afrekenen. Toch blijft het dan bij de broodjes of een zakje rozijntjes want de éitjes... néé, die krijgen ze niet, hoe hard ze ook zeuren.

Eva kan de laatste tijd behoorlijk koppig zijn. Eerst was het zo dat ze keihard ging krijsen en écht heel verdrietig was als dingen niet liepen zoals ze wilde. Maar nu kan ze echt bewust dingen gaan weigeren en tegen het verkeer in gaan. "Eef, we gaan even samen iets drinken... doe je mee? Eva geeft dan geen antwoord, maar 'kijkt' met haar hele lijf nee-zeggend naar je. Bij nog een keer vragen haalt ze haar schouders op en maakt een soort schudbeweging met haar hele lijf... houdt haar mond stijf dicht en wil ook écht niet meedoen, is met geen mogelijkheid te overtuigen... terwijl ze zó van samen gezellig dingen doen houdt... 't is gewoon koppigheid... het niet willen om het niet-willen. Je moet je punt toch maken.

Teun kan zijn punt ook maken, maar daar gaat het sinds de vorige sessie ik-wil-niet-en-dus-doe-ik-'t-niet al beter. Hij kan nu beter toegeven al is hij toch nog wel verongelijkt als hij iets moet wat hij niet zelf heeft bedacht. Ik vind hem zo grappig als hij éindelijk dan toch toegeeft en doet alsof hij zélf bedacht heeft wat mama net van hem vroeg. Hij is een stuk 'volwassener' geworden. Hij kon zich zo op de kop laten zitten, nu nog wel, maar hij weet daar nu veel beter mee om te gaan. Hij is makkelijker te troosten, maar kiest ook vaak eieren voor zijn geld. Hij speelt dan gewoon met wat anders of kan ook echt luid: NEE!! roepen tegen degene die hem op de kop zit. Ik vind dat echt knap, dat je op die manier met je emoties kunt omgaan.

Hij komt nog wel vaak voor een troostknuffel langs hoor en dat vind ik heerlijk. Bij Saar had ik dat weinig op die leeftijd, zij was onze eerste en had daardoor niemand die haar op de kop zat. Teun en Eva waren destijds ook pas 6 maanden en deden niet heel veel meer dan liggen.

Eva vind het ook lekker om te knuffelen, van de drie is zij degene die het méést wil knuffelen, soms ook op momenten dat het even niet uitkomt. We knuffelen heel wat af dus. Vooral als we even samen wat op de tv kijken wil Eva heel graag op schoot zitten met de duim in de mond. Dat laatste proberen we af te leren bij de kids. 's Avonds in bed duimen ze steevast en daar kan en wil ik ook nog niks aan veranderen, maar overdag hoeven ze wat mij betreft niet de hele tijd op hun vingers te zuigen. Ik vind dat toch wat verveeld en inactief staan. En dus leer ik 't ze overdag af. Dat gaat al best goed al moet ik zeggen dat het zo rond slaapjestijd nog wel even tot frictie kan leiden. Ik hoef op dat ogenblik ook niet altijd mijn zin te krijgen. Dan bedenk ik me dat ze gewoon moe zijn en dan heeft het niet heel veel zin om strijdt te leveren.

Slapen doen ze goed, al begint Eva nu wel elke keer als het licht uit gaat, manieren te vinden om tijd te rekken. Mama, mijn prinses is weg... mama, ik heb mijn hoofd gestoten.... mama, nog een verhaaltje. Teun vind het allemaal prima, hij doet zijn avondgymnastiek (lees, poingpoingpoingpoing springspringspringspring op de matras) en gaat dan slapen met zijn ieoor en konijn. Eva kan zich er dan uiteindelijk wel bij neerleggen, letterlijk en figuurlijk. Ik hoor ze de hele nacht niet en 's ochtends worden ze allebei blij wakker en kletsen dan gezellig tegen elkaar.

Ik moet zeggen dat ik nog steeds zo trots ben op onze kinderen. Ze zijn zo mooi, zo zichzelf, zo sociaal, zo beleefd, zo ruw, onbeheerst, maar zó puur.... onze kids... fíjn!