Nog een maandje en dan is er táárt

Nog maar een maandje. Nog maar een maandje en dan zijn Teun en Eva twee jaar. Kun je het je voorstellen?

Die eerste foto die ik van Teun maakte toen hij op schoot lag bij mij, die handjes die zo ongecontroleerd heen en weer zwiepten. En ik (de gek) die alweer met dat fototoestel in de weer was om alles vast te leggen terwijl ik eigenlijk nog helemaal mijn bed niet uit mocht, laat staan Teunen en Eva’s tillen. Die eerste foto die ik zelf maakte is nog steeds een van de mooisten van het mannetje. Je ziet niks, je weet niet wie het is en toch zegt hij: ‘Hallo allemaal… hier ben ik!’

De tijd erna, dat hij thuis was, we blij waren met letterlijk élke gram die hij aankwam, élke cc die hij dronk. Het gesodemieter met de huisartsenposten, de onzekerheid over wat er toch aan de hand kon zijn, de bevestiging van een aandoening, de operatie, het moeilijke opkrabbelen daarna en de (zo leek het) contante stroom van opnames daarna die allemaal direct verband hielden met zijn maag en het al dan niet daarbinnen blijven van voedsel en toebehoren… tot hij 4 maanden was en zelf blijkbaar ook bedacht dat het nu wel genoeg was.

Hij werd ontslagen en tot op de dag van vandaag is hij op die afdeling niet weer terug geweest. MOOI ZO! De laatste keer dat we met hem naar de kinderarts gingen is inmiddels meer dan een jaar geleden en de kinderarts aldaar zei dat hij hem nóóit meer wilde zien. Goed meneer, insgelijks, tot nooit meer ziens…

Zijn eerste verjaardag werd gevierd en Teun ontwikkelde zich tot een mooi klein mannetje wat zó aandoenlijk kon zijn. Liet zich op de kop zitten door zuslief en zuslief en had, ondanks dat hij nog steeds wat eetproblemen heeft, een mooi bol koppie gekregen.

Nu zijn tweede verjaardag in zicht komt merken we, nu ik zo terugblik, dat kleine Teun niet echt ‘kleine Teun’ meer is. Qua lengte voldoet hij nog prima aan die naam, maar qua persoonlijkheid niet meer. Hij is nog steeds wel aandoenlijk, maar begint nu toch echt wilde trekken te krijgen. We kunnen onwijs met hem lachen, hij laat zich niet altijd meer op de kop zitten (zo zie ik hém ook ineens wat van Eva of Saar afpakken en dan met een grijns heel hard rondjes om de tafel rennen, wetend dat Eva nóóit zo snel zal zijn….).

Teun kan nu ook echt bóós zijn of zeer geconcentreerd met een tekening bezig. Hij begint te zingen en vind het leuk om muziek te maken. Hij is een onderzoeker en zoekt ook váák de grens op. Tot wáár zou ik kunnen gaan, ziet ze het of ziet ze het nét niet, als ik nou tóch op de bank ga staan en dan met maar één been… is dat dan hetzelfde als met twee benen??? Want met twee benen mag niet… maar één been dan??? Da’s toch hééél anders???

Op wie lijkt ie nou ’t meest? Ik denk toch op Dave. Die was vroeger ook zo’n driftkikkertje. En dat is Teun! Hij kan echt lááiend worden als iets niet mag of als het niet lukt. Dan zie ik ineens dingen door de kamer vliegen of staat hij te stampvoeten. Vaak genoeg moet ik ‘m dan even tot kalmte manen… ‘Jongen ik snap je zo goed, maar je moet je frustratie niet op dingen of mensen afreageren’. En hij kijkt me dan aan alsof ie wil zeggen: “MENS, wat weet jij daar nou van”

Opgroeien is lastig, óók als je twee bent/wordt.

Eva dan? Heeft die ook zo’n last? Mínder… die kan ook boos worden als iets niet mag, maar daar kan ik het toch beter aan uitleggen. Helaas is dat er een met een weerwoord en een die in onderhandeling gaat.

‘Jongens, we gaan zo uit bad… wie gaat er eerst?’’

Eva roept: ‘TEUN’

‘oh… ben jij ’t daar ook mee eens Teun?’ Teun staat al en vindt ’t best.

Dan de volgende.

‘Eva ga jij er nu ook uit?’

‘Nee, Sara eerst uit bad’

‘Eef, da’s niet handig want Teun ligt al bijna in bed en we gaan zo een verhaal voorlezen’

‘Ik wil niet uit bad, Sara moet eerst’ (zoals u leest is ’t vrouwtje al goed bezig met haar kleppie)

‘Goed Eva, ik weet het goed gemaakt. Ik ga even naar beneden om je spalken op te halen en als ik dan weer boven kom dan ga je uit bad ok?’

‘Neeeeeee?’

‘Jaaaaaaaa?’

‘Neeeeeeeejjjjj?’

Ach, denkt Eva dan… ’t was te proberen toch?

Als ik dan eenmaal weer bovenkom is ze toch nog verbolgen over het feit dat ze als tweede uit bad moet, maar kan ze wel toegeven. Er zijn af en toe nog tijden dat ze overstuur is en zo boos dat het niet gaat zoals zij het bedacht had, maar dat is meestal omdat er iets in de communicatie niet goed gaat. Ik of Dave hebben haar dan niet begrepen en vergeten dan iets wat voor haar klaarblijkelijk enórm belangrijk was zoals het ‘nog even naar de kippen kijken voordat ik horizontaal ga want dat had je toch beloofd’…

Eva komt goed voor zichzelf op, vaak zó goed dat het ten koste gaat van anderen en dat is nog wel iets wat aandacht vraagt. Het is natuurlijk niet zo dat het leven om Eva draait en dan alles op de wereld van háár is. Gelukkig kán ze wel goed delen en kán ze ook al goed samen spelen. ’t Is een lieverd met een B-kant.

En dan te bedenken dat zij twee jaar terug net zo’n ukkig mormeltje was als Teun. Iedereen vond haar een grote baby, maar wat was ze eigenlijk klein. Maar 49 centimeter en zo hulpeloos, helemaal met die zware brandweerrode gipsen benen. Op het moment dat het ‘moet’ denk je er niet zo over na, maar nu, nu ze alweer zo’n lange tijd uit het gips is en al een tijdje niet in het ziekenhuis hoefde te komen ga je nadenken over hoe het toen was.

Ook wat haar betreft waren de eerste maanden anders dan gemiddeld. Daar waar de gemiddelde andere moeder zich zorgen maakte over of hun kind niet teveel of te weinig sliep, teveel of te weinig dronk, teveel of te weinig at, teveel of te weinig prikkels kreeg, maakten wij ons zorgen of ons kind wel een gemiddelde toekomst tegemoet ging. Zou ze ooit kunnen lopen, kunnen leren, praten, naar school gaan, werken, trouwen, een leven hebben zoals elke gemiddelde ouder hoopt dat hun gemiddelde kind heeft.

Maar na 8 maanden onzekerheid, wekelijkse bezoeken aan ziekenhuizen door het hele land, MRI’s, röntgenonderzoeken, bloedonderzoeken en gefrustreerde telefoongesprekken kregen wij te horen dat ons kind voorlopig een OK stempel kreeg… HOERA.

OK? Ze heeft toch klompvoeten?

Ja, Eva heeft klompvoeten en die houdt ze haar hele leven, maar dat is voor haar vooralsnog geen belemmering en weerhoudt ons er niet van om haar perfect en lekker gemiddeld te vinden. Wat zaten we in de rats en hoe óvergelukkig waren we toen we voor het laatst uit het Sophia liepen in Rotterdam. Wetend dat Eva niets aan haar schedel mankeerde, niets aan haar ruggengraat, geen genetische afwijking, maar ‘alleen’ klompvoeten heeft. De koning te rijk.

Eva loopt steeds beter en langere stukken. Ze kruipt bijna niet meer, wil nog wel op haar knieën lopen. Dat zal ze ook nog wel even blijven doen en is niet erg.

Nog een maand en dan is er taart… dúbbele taart. En dat is dríedubbel verdiend.