Alle blogs van de zwangerschap van Teun en Eva

15-5-2009

Afgelopen dinsdag hadden we weer een echo bij de gyneacoloog in het ziekenhuis in Drachten. Alles was goed te zien. De kindjes waren goed gegroeid en wogen nu allebei ongeveer 350 gram, het is ook nét niks hahaha. De hoofdjes en de rompjes werden opgemeten en dat was allemaal prima. De beentjes waren ook goed (die meet men ook op om de groei goed te kunnen bepalen). We vroegen of ze kon zien wat de kindjes voor geslacht hebben. Ze kon het niet helemáál goed bepalen maar met de neiging naar zekerheid zijn de twee een jongen en een meisje. LEUK!

Toen kwamen de voetjes in beeld en van één van de twee kindjes (het meisje) lijkt het alsof het voetje sterk naar binnen staat. Een zogeheten klompvoetje. Daarom heeft de gyneacoloog besloten om ons volgens gemaakte afspraken door te sturen naar het UMCG. Daar is men meer gespecialiseerd in dit soort afwijkingen en kan met meer zekerheid gezegd worden of het werkelijk zo is, en zo ja, of er nog meer afwijkingen te zien zijn aangezien dat bij kindjes met een klompvoetje soms voorkomt.

Gelukkig konden we meteen terecht en hebben we vandaag de echo al gehad. De gynaecoloog was een erg aardige vrouw die rustig de tijd nam. Ik ben wel erg nieuwsgierig aangelegd dus ik wilde bij alles weten wat ze deed en wat ik in beeld zag. Eerst het ene kindje (wat inderdaad een jongetje lijkt te zijn) hersentjes, hartje, buikje, ruggetje, nieren, darmen en blaas. Ze zag geen afwijkingen. De beentjes en voetjes waren ook prima. Dan het meisje... Ook daar van boven naar beneden... alles ok, er waren geen afwijkingen te zien... en dan het moment suprème... de voetjes... en wat doet mevrouw? Kont tegen de krib! Dwars liggen! Niks laten zien!!! echt álles was zichtbaar, behálve die voeten... Hoe krijg je het voor elkaar... met geen mogelijkheid was er beweging in het meiske te krijgen. Ze had haar voeten in de placenta geplant en dat is een te dik ding om doorheen te kunnen 'filmen'.

Dus we zijn even gestopt met de echo en moesten Dave en ik maar even een stukje aan de wandel. Koffie halen etc. Daarna gingen we het weer proberen. Maar nog steeds diezelfde dwarsligging. Één voetje liet ze zien, die was goed... maar die andere??? nee hoor, die werd niet geshowd. En dus zag de gynaecoloog zich genoodzaakt een nieuwe afspraak te maken. Volgende week dinsdag, 12.00 kunnen wij ons weer melden in Groningen.

Ik baal natuurlijk, maar aan de andere kant hebben we alléén maar goed nieuws tot nu toe... geen afwijking te zien geweest! Alles wát er te zien was, is goed en volledig en heel en normaal. Een opluchting met een 'maar'... volgende week weer nieuws hierover. tot die tijd zult U het moeten doen met de afbeelding van onze twee spruiten. Zij keren ons nu de kont al toe!

19-05-2009

Vandaag hadden we de tweede echo in het UMCG. We moesten helaas eerst een half uur wachten, maar dat betekende mooi de tijd voor een saucijzenbroodje. LEKKERRRR!

Dan de echo. Nog even naar het hartje van het jongetje gekeken want die kon ze de vorige keer niet helemaal goed beoordelen. Ook dat is nu OK bevonden. De voetjes nog even bekijken, ook goed.

Het meisje lag weer krom te doen, maar de voeten waren nu duidelijker in beeld. Helaas bleek waar wat we vermoedden. Het meiske heeft een klompvoetje en bij nog beter kijken bleek het andere voetje ook niet goed. Twee klompvoetjes dus. Dat betekende weer dat er nogmaals naar andere lichamelijke afwijkingen gekeken moest worden, maar na die check-up bleek dat daar (net als de vorige keer) geen afwijkingen te zien waren. Een andere echoscopist bevestigde de voetjes ook nog eens. Er is even contact geweest met een geneticus, maar die zei dat er geen aanleiding was voor een vruchtwaterpunctie (als er nog andere afwijkingen zijn dan alleen klompvoetjes doen ze dat wél). Ik weet trouwens ook niet of we dat dan gewild hadden.

En dan sta je ineens weer naast het echo-apparaat... klaar met kijken. Daarna naar de spreekkamer om de gang van zaken nadien te bespreken.

28 mei wordt de echo besproken met de orthopedisch chirurg, die neemt dan contact met ons op om een plan van aanpak te maken. Er zijn veel behandelmethoden en we houden vast aan de statistieken dat 85% van de 'gevallen' hersteld.

We zijn best een beetje beduusd, maar ook nuchter hieronder. We kunnen nu alleen de zwangerschap afmaken, wachten, info verzamelen en plannen van aanpak maken zodat bij de geboorte meteen actie ondernomen kan worden en we niet dán pas te horen krijgen wat er aan de hand is en wat er mogelijk is.

Ik ben een beetje verdrietig, maar heb ook een gevoel van 'eerst het één en dan het ander'... zorgen maken kan je alleen als je weet wat er precies aan de hand is en het heeft geen zin om te piekeren over iets waar je nú geen invloed op uit kunt oefenen. Zoals ik zei: éérst die zwangerschap afmaken, een plan maken en dán verder kijken. Natuurlijk zal ik er veel mee bezig zijn en heel benieuwd zijn in welke mate de voetjes scheef staan, ik ben ook geen kouwe kikker. Maar we zijn blij met onze nuchterheid! Nog een paar maandjes en dan kunnen we aan de slag.

21-05-2009

Vandaag even een onbehouwen blog over het geweldige, het oh zo heerlijke en fantastische gevoel van het dragen van een tweeling.

Ik zal U zeggen: het is helemáál niet zo leuk!

Ik schijn er van te moeten genieten ('Geniet jij nog maar even lekker van je zwangerschap en die twee hummeltjes in je buik), het heerlijk te vinden, er blij mee te moeten zijn dat ik ze mag dragen, het van de daken te moeten schreeuwen dat ik zo gelukkig en blij ben.

Maar dat ben ik helemaal niet.

Oh denk niet dat ik niet blij ben dat er twee kindjes bij komen... dat vind ik een fantastisch idee, ik kijk er zó naar uit om die twee te zien en te voelen en ik heb stiekem het kleinste pak luiers al opengetrokken om te kijken hoe klein die mini-luiers ook alweer zijn! Ik heb mij met de buurvrouw weer verkneukeld over de kleine kleertjes en ben al druk aan het plannen met de kinderkamer en de wasjes aan het doen zodat de bedjes opgemaakt kunnen worden. Onze twee nieuwe hummeltjes zijn méér dan welkom.

Maar dan die zwangerschap... Je mag niet klagen, want je hebt het toch goed... het is maar voor even en je gaat het gewoon halen. Lekkere Hollandse nuchterheid en het gezegende gezegde: niet klagen, maar dragen

Mag ik dan nu even de werkelijkheid schetsen? Het is wat mij betreft helemaal niet zo leuk om een tweeling te dragen als het gaat om het lichamelijke deel ervan. Ik ben moe, heb geen puf mee, mijn rug doet me soms enorm veel pijn en ik kan niet lang zitten. Ik sleep mezelf de dag door. Sara wil vanalles van mij en ik kan het soms haast niet opbrengen om gezellig te zijn al laat ik 't niet blijken. Ik ben blij als ze even op bed ligt en ik ook kan gaan, ik ben blij als dave weer thuis is en ik even niks méér hoef te doen dan op mijn kont zitten en uitrusten. Ik ben blij als we allemaal op bed liggen, om daar vervolgens niet in slaap te kunnen komen omdat ik mijn draai niet kan vinden. Mijn buik drukt op alles waar het op drukken kan en soms wordt ik er gewoon duizelig van. Opstaan gaat moeilijk, lang staan gaat moeilijk (maar zitten ook zoals U heeft kunnen lezen). Ik heb last van hartkloppingen en duizeligheid...

Ik ben er klaar mee, NU AL en het allerergste: ik zit nét in week 22.

Een tweeling dragen? Het spijt me, maar nee... ik geniet er niet aldoor van. Ik zal blij zijn als de zwangerschap er op zit, Dat ik het volbracht heb en verder kan. Het wordt dan vast een drukke bedoening, maar dan heb ik wel mijn eigen lijf en mijn eigen bewegingsapparaat weer terug, dan kán ik weer wat. Nu kan ik alleen maar wachten, wachten, wachten. En ondertussen gaat alles door en wordt het zwaarder.

Ik heb wel 20 keer gedacht, moet ik deze blog nu schrijven? Er zijn immers moeders die helemáál geen kinderen kunnen krijgen, die (een van) hun kindjes verloren hebben... Ben ik niet een enorme zemel... Ja vast wel, maar ik vind ook dat mensen mogen weten dat het zeker geen rozengeur en maneschijn is. Het is (in ieder geval wat mij betreft) heel moeilijk en zwaar. Het ruikt meer naar luiers in de kliko bij 30 graden zonneschijn.

09-06-2009

Gisteren avond gingen Dave en ik weer 'tweelingloeren' door middel van de zogeheten pretecho. Nu denkt U misschien: alwéér kijken??? Jazeker want bij deze kijksessie kregen we tegen een 'kleine' vergoeding een mooie DVD met live beelden van onze twee spruiten. Dat is toch wel héél erg leuk voor later.

Alles is nogmaals nagekeken en langsgelopen. nog steeds alleen een 'defect' aan de voetjes van onze dame, maar de rest is picobello. 't meiske was weer in haar gewone doen en dat wil zeggen: lekker dwars. liet zich niet makkelijk vangen en keerde ons, zoals we wel gewend zijn de billen cq rug toe. Wél liet ze ons even zien dat ze fantastisch kan duimen en dat ze ook al heel goed kan slikken. 't was een heel mooi gezicht om haar tongetje al te zien bewegen.

Het jongetje was meer in de stemming om zich te laten zien al lag hij er wel wat lui bij. Was de hele tijd aan het gapen en dat was wel heel grappig om te zien. Precies op het moment dat hij zijn mond wagenwijd opendeed is er een foto gemaakt zodat je recht in zijn kleine neusgaatjes zit te kijken. Ook hij liet zich nog even van de zijkant zien

Al met al weer reuze tevreden en gerust. De beide mensjes doen het goed. Hoewel ik nu in week 25 zit lopen ze lekker een weekje voor in grootte en gewicht. Dat is heel prettig aangezien kindjes van 26 weken al levensvatbaar zijn... en daar zitten we nu ongeveer op. Elke week die er nu bij komt is prachtig meegenomen. Ik probeer ze zo lang mogelijk binnen te houden (zeg ik nu... ik weet niet hoe ik daar over een aantal weken over denk...)

Nog even een kleine update over deze mama van 3 kindjes in spé... het gaat naar omstandigheden redelijk. Slapen is niet echt prettig meer maar wel noodzakelijk. Lopen en dingen ondernemen gaan ook eigenlijk niet echt goed meer. Het beste gaat dat nog als ik niks anders omhanden heb waarover ik me hoef te bekommeren dan mezelf. Ik heb fantastische assistentie van heel veel mensen. Het is geweldig om te zien hoe lief en behulpzaam iedereen is. Ik probeer van de momenten te genieten waarop ik me goed voel en de momenten waarop het slecht gaat zoveel mogelijk uit te zitten en te denken dat er vanzelf een einde aan komt. Proberen om te blijven lachen en gelukkig te zijn met wat er in 't verschiet ligt is nu hoofdzaak. Het gaat me aardig af...

22-06-2009

Goedemorgen!!!

Het is nu ongeveer half negen 's ochtends en Dave is drie kwartier geleden de deur uit gegaan met Sara. Hij brengt haar tegenwoordig weer weg en haalt haar weer op. En daar ben ik reuze blij om.

De laatste tijd laat mijn lijf het weer wat afweten. Zo lijk ik voor mijn gevoel geheel naar achteren te hellen aangezien ik het gevoel heb dat wanneer ik 'rechtop' loop ik voorover dreig te vallen in de trant van "Der Zug donnerte vorüber" wat in menig mensenbrein 'de zeug donderde voorover' betekent. Ach, U kent mijn humor. Ik had echter gehoopt dat ik 's nachts een beetje kon bijtrekken van de geneugten van het 'tweelingzwangerzijn' en dat ik dan alleen wakker zou worden van een volle blaas. Helaas is niets minder waar. Deze Zug heeft nieuwe heupjes nodig... snel graag want van degenen die nu arbeid verrichten gaat de levensduur met rasse schreden achteruit.

Vannacht was het toppunt. Om half elf lag ik er angstvallig in, wachtend tot het feest zou beginnen. Ik hoefde er niet lang op te wachten. Een half uurtje later begon mijn lijf aan de voorstelling. Kramp/spierpijn/beurs/blauweplekgevoel... noem het zoals je het wil noemen, prettig is het geen van allen. Draaien dan maar... HOE??? 5 minuten later lag ik op mijn andere zij waarna het hele schouwspel zich herhaalde. ZUCHT..... kussentje hier, dekentje daar... uiteindelijk wel in slaap gevallen maar toch vaak wakker. Op een gegeven moment toch naar de badkamer en daar zag ik het licht worden, ik neem aan om een uur of 04.00... HOERA, OCHTEND!!! dacht ik... en nu vraag ik U: 'wanneer is de laatste keer geweest dat U dát dacht???'

01-07-2009

Vandaag hadden we een gesprek in het UMCG met dr. Maathuis over het verloop van de behandeling van de klompvoetjes van onze nieuwe spruit. Mochten jullie nog niet op de hoogte zijn: we krijgen een jongen en een meid en het meisje heeft twee klompvoetjes.

Dr. Maathuis was een supervriendelijke man die direct vertelde dat in het UMCG eigenlijk uitsluitend de Ponseti methode wordt toegepast. Alleen in uitzonderlijke gevallen waarbij deze methode complicaties teweeg brengt bij het kind en het daardoor niet vol te houden is wordt gekozen voor een andere methode. Wij waren erg opgelucht want, hoewel wij leken zijn, hadden we toch enigszins een voorkeur voor deze methode nadat we het internet hadden afgestruind voor informatie over klompvoetjes.

Wat houdt de methode in:

Als 't kindje geboren wordt moet(en) de voet(en) binnen een week tot aan de lies ingegipst worden. Elke week moet dit gips vervangen worden en telkens wordt de voet iets rechter gezet zodat uiteindelijk de voet in de goede stand staat. Dit neemt gemiddeld zo'n 5-8 weken in beslag al naar gelang de stijfheid van de klompvoet. Daarna volgt een kleine operatie waarbij de achillespees gekliefd wordt en er nieuw gips om komt wat er 3 weken om moet blijven zitten. Na deze drie weken begint het échte werk. Dan komen de ouders en hun doorzettingsvermogen er bij kijken. Het kindje krijgt dan namelijk een soort snowboard onder waarbij de voetjes in een bepaalde stand worden gedwongen. De eerste drie maanden moet het dag en nacht gedragen worden... zo'n 23 uur per dag. Na die drie maanden alleen tijdens de slaapjes en 's nachts. Dit moet volgehouden worden tot ongeveer vier jaar en daarna zou de voet alles moeten kunnen wat normale voeten ook kunnen. Soms zijn er dan nog steunzooltjes nodig, maar over het algemeen kan het kindje gewoon normale schoenen aan. Mocht na die vier jaar blijken dat er een terugval is, dan moet alsnog geopereerd worden, maar dit is maar in een klein aantal gevallen nodig.

14-07-2009

Vandaag ben ik op de kop af 30 weken zwanger van onze nieuwe spruiten. Mijn klaagzangen zijn algemeen bekend, ik dacht: 'kom, d'r kan er nóg wel eentje bij...

Net de Blog gelezen van Jacky... ze is 't zat... ik ook... misschien in mindere mate omdat ik wéét dat het bij mij nog 'even' gaat duren, maar toch. Het heeft bij mij ook niet veel zin om toe te geven aan het 'zat' zijn aangezien het nu niet bepaald bevorderlijk zou zijn als de kindjes nu geboren zouden worden. Tuurlijk... het kán wel... maar liever nog niet.

Daarom ben ik weer oh-zo-blij dat er een warm weekje aankomt met fantastische temperaturen boven de 25 graden... hoe heerlijk.

Eergisteren kwam ik er achter dat mijn bekken helemaal los aan elkaar hangt... als ik mijn spieren span kan ik mijn botten zelfs hóren...brrrrr... gelukkig doet 't daar geen pijn als ik lig... als ik stá daarentegen wél... en tsja... de hele dag liggen is ook geen optie want dat gaat dan óók weer pijn doen... lekker hè... zo'n zwangerschap. Lopen gaat haast niet meer en hoewel mijn fysio hamerde op 'rechtop' lopen denk ik nu: mens, zeik niet zo... wees blij dat ik nog op de been ben...

Ik loop als een overdreven zwangere, moet toch enigszins het buikgewicht compenseren door naar achteren te hellen. Dat ziet er niet uit dus. En dat bekken wil niet mee dus waggel ik overal heen. Bah...

Inmiddels moet dave me helpen met aankleden... ondergoed krijg ik niet meer zelf aan. Hij geeft me zetjes in bed zodat ik om kan draaien, helpt me overeind uit de bank... man, hij wordt net een bodybuilder strakjes...

't Wordt tijd dat ik weer ga staan... 't kontje gaat zeer doen...

20-08-2009

hallo allemaal...

misschien weet nog niet iedereen het maar maak U maar even op voor schokkend nieuws... deze mevrouw is opgenomen in 't ziekenhuis bluuuggghhh...

even in 't kort wat er gebeurd is:

afgelopen dinsdag had ik controle bij de gyn. Daar bleek een verschil in gewicht van iets meer dan 500 gram tussen de twee kindjes. 't Jongetje was redelijk normaal qua grootte en 't meisje bleek wat groot voor haar 'leeftijd'... op zich geen probleem maar ze wilden wel even kijken of 't jongetje niet in de verdrukking kwam en 't nog wel naar zijn zin had. Daarom wéér een hartfilmpje... ik kan er ongeveer 't huis mee behangen.

Daar lag/zat ik aan de ctg en 't jongetje bleek dipjes te krijgen in de hartslag waardoor er zelfs even sprake was van een keizersnee op die dag. Voor de zekerheid zou er nóg een filmpje gemaakt worden, twee uur later. En daarbij had ik besloten lekker op mijn zij te gaan liggen in plaats van te zit/liggen. En prompt voelde zowel mama als de kindjes zich gezelliger. Ctg was goed, geen dipjes meer. Maar ja, die ene ctg was wél gemaakt en dus luidde het oordeel: opnemen.

En daar lig ik dan nu... ik hobbel de gang wat op en neer en krijg mijn natje en droogje. meteen tv en telefoon geregeld en wat te lezen gegapt bij de verloskamers... kan ik mooi lezen wat de roddelbladen 3 maanden geleden hebben ontdekt.

Elke dag krijg ik een 's morgens een ctg en elke keer is ie weer prima. En toch mag ik niet naar huis. Men neemt je wel op met één slechte ctg, maar kan je niet laten gaan met één goede... misschien goed, maar thuis voelt altijd fijner. Aan de andere kant merk ik wel dat ik veel meer rust krijg hier. ik heb de voetjes meer omhoog en die voelen nu ook fijner aan. ook is het hier binnen láng niet zo heet als dat jullie het nu hebben. climate control rules!

morgen dus maar weer eens afwachten. 't dragen van de kindjes is er niet minder zwaar om geworden en ik heb nog steeds veel weg van een bejaarde qua lopen... maar 't lijf voelt zich wat beter en raar maar waar: ik klaag ook minder.

al met al weer een hele happening hier in 't noorden. 't Wordt met de dag bekeken.

24-08-2009

Vanmorgen heb ik de gynaecoloog weer aan 't bed gehad. 's Ochtends eerst weer een CTG en daarna een gesprekje. Ik wilde gewoon zo graag een antwoord op al mijn vragen, maar dat kan hij niet geven. Hij kan niet zeggen wat het scenario wordt. Toch heb ik wel weer wat meer info gehad.

Aan het einde van de week krijg ik een liggings-echo. Men kijkt nu niet meer naar de grootte van de kindjes omdat dat niet nauwkeurig meer te meten is met een tweeling, alle ledematen liggen door elkaar zal ik maar zeggen... wel wordt elke dag een ctg gemaakt en wordt op basis daarvan beoordeeld of de kindjes het nog gezellig vinden daarbinnen... tot nu toe bouwen ze elke dag nog een feestje! veel beweging, al is het jongetje wel wat rustiger dan het meisje... krijgen we er weer een echte rauwdouwer bij... pfoeh...

Al met al luidt het oordeel: wachten op de uitslag van de echo: als ze beide met de kont naar beneden liggen wordt het een keizersnede, als er geen ontsluiting is wordt het een keizersnede. Het enige geval wanneer het géén keizersnede is, is wanneer er wél ontsluiting is en één ligt mooi met 't koppie naar beneden voor de uitgang... en mijns inziens is dat een illusie... maw... waarschijnlijk komen de twee nieuwelingen 1 of 2 september om het hoekje kijken...

spannend weer!

28-08-2009

Vandaag dan de liggingsecho... gisteren kwam ik er achter dat die op de poli gedaan zou worden, maar dat is iets wat onmogelijk is... ik kan 't onderzoeksbedje niet meer op en zéker niet meer af... Ik zou dus met bed en al naar beneden worden gereden en later pastte men dat weer aan naar 'het echo-apparaat naar de patiënt rijden'... leek mij een fantástische oplossing want dan hoef ik niks. Al met al was de echo vandaag om 10.10 gepland. eerst om half negen een ctg... die was best aardig, maar je merkt wel aan de hartslagen en de kleine dipjes er in dat de twee het daarbinnen toch wel krap krijgen en met alles ook wel klaar zijn. De dipjes lagen echter binnen de grenzen en dus was er geen nood.

Dan de liggingsecho... drie kwartier voor de afgesproken tijd kwam de gyn al met het apparaat binnen rollen... hoe vind je dié!!! te VROEG!!!... jammer voor dave, want die was er natuurlijk nog niet... ach, je kan toch niks meer onderscheiden daarbinnen... is dat been nou van die of van die ander en hoe zit dit nou en dat? Uiteindelijk bleek dat het jongetje óf weer gedraaid was, óf dat ze de vorige keer niet goed hadden gekeken... Beide dus weer in stuit en dat betekent volgende week een keizersnee. Wanneer die precies gaat plaatsvinden hangt af van de planning en andere spoedgevallen... hoezeer ik 't ook zou willen: ik ben geen spoedgeval en daarom ben ik wat afhankelijk... maar lang duurt het in ieder geval niet meer... vandaag wordt ik 'besproken' en hoor ik waarschijnlijk van 't weekend wanneer ze me in de planning hebben...

SPANNEND!

04-09-2009

Halloooooo... daar ben ik even! kheb mijn personal assistant van vanmiddag even gevraagd op het kroost te passen, die hebben net 't eten op en dan kan ik eens gaan vertellen hoe het is gegaan.

Ik heb niet direct aan iederéén verteld wanneer het ging gebeuren aangezien ik eerst eens wilde zien hoe het allemaal zou gaan en of alles wel in orde zou zijn met de kids. Gelukkig was dat wel het geval. De bevalling zelf is wat tegen gevallen, ik had het erg zwaar op mijn rug en die lage bloeddruk was ook niet gezellig. Ben weer bijna flauw gevallen en Dave was daar erg van geschrokken, maar goed, gelukkig wisten we van tevoren dat er een redelijke zekerheid was dat dat ging gebeuren. We waren er op voorbereid. Maar als het dan gebeurt blijft het heel akelig. Gelukkig was alles naderhand weer ok. Blij dat alles uit de buik was en in bedjes naast die van mij.

Ze hoefden de couveuse niet in omdat ze beide mooi op gewicht waren... wat zeg ik???? gewicht?... Eva was een grote snoeperd geweest... en Teun een kleine snoeperd. Teun weegt 2600 gram en eva 4200... ja je leest 't goed! Het is wel heel gek om ineens zo'n ienieminiemannetje een luiertje om te doen hoor... Die beentjes zijn zo dun en spekloos en dat kontje is net niks... Dan krijg je daarna bijna een hartverzakking als je eva ziet met haar dikke hoofd hahaha. We hadden ook helemaal niet verwacht dat er zo'n groot kind uit zo komen dus kleertjes waren er helemaal niet voor Eva... maat 44??? Laat me niet lachen! 50 dan? Daar krijgt ze net haar pink in... 56??? daar had Dave alleen een shirtje van mexx van meegenomen, en dát nog per ongeluk... en die valt KLEIN en Eva was een worstje er in... Tja, dan hoef je maar één keer te spugen en dan lig je vervolgens een halve dag en een nacht in een doekje omdat er geen kleertjes zijn... arme meid. Dave is de volgende dag meteen even gaan shoppen en 't kind ziet er weer prachtig uit.

Teun is heel rustig, die slaapt van voeding tot voeding... Eva daarentegen, dat is hollen of stilstaan... het is slapen of keihard bleren om eten... en dan moet 't NU en METEEN! het gaat goed met de twee! Eerst zijn ze heel veel afgevallen... Teun was na anderhalve dag al 240 gram kwijt... en Eva ook zoiets... bij haar maakt dat niet héél veel uit, maar bij hém wél... en al met al begon hetzelfde klote-drama zich weer te voltrekken met die twee nutteloze dingen die melk behoren aan te maken... die deden wéér niks... ja, kloven produceren...

Ik ben echt resoluut in één keer gestopt met die 'onzin'... fles d'r in! groeien Teuntje, want ik wil je wel mee naar huis strakjes! En ze doen 't nu heel mooi... Teun valt niet meer af... Eva nog een beetje, maar minimaal....

Inmiddels is Eva ook in 't gips... mooi rood... pas mooi bij haar jurkje die ik haar vandaag heb aangedaan. volgende week is de volgende sessie al... spannend hoor.

Al met al ben ik al weer flink in de benen. Gisteren zelf gedouched en vandaag uit de veren in de kleren, ik wil namelijk naar huis! ik heb de kipschnitzels hier wel gezien en ook al alles bijgepraat met de patienten en het personeel... het wordt tijd voor een dutje in éigen bed en een wandeltje in éigen gangen...

Bedankt voor alle lieve felicitaties...
nu eerst maar eens een beetje uitrusten thuis, dan kunnen we ons gaan opmaken voor 't bezoek!