Sara's belevenissen vanaf de geboorte tot één jaar
Donderdag 13 maart 2008
Je bent geboren!!!!
Je hebt wel heel lang op je laten wachten hoor. Pas op 6 maart kwam je een kijkje nemen…
Het was de afgelopen tijd een heel heftige periode. Dave’s vader is er niet meer, hij is 23 februari overleden en we hebben het er allemaal zwaar mee gehad. Ik had en heb nog steeds erg met Dave te doen en hij slaat zich er zo goed doorheen.
De geboorte van onze kleine meid was een moeizaam iets. Ik heb er heel lang over gedaan voor ze er was. ‘T was enorm zwaar en pijnlijk, heb veel pijnbestrijding gekregen en een ruggenprik die eigenlijk allemaal niet hielpen. De ruggenprik hielp perfect, maar hield ook de ontsluiting tegen. Uiteindelijk moest het dan een keizersnede worden waar ik heel blij mee was.
Sara is om 18.00 geboren en alles ging heel goed met haar. Wel was ze heel misselijk door alle medicatie die ik toegediend gekregen had. Haar maagje moest gespoeld worden en daarna was ze niet misselijk meer.
Ik probeer borstvoeding te geven, maar omdat Sara zo’n tevreden meisje is drinkt ze niet krachtig genoeg, daarnaast komt bij mij de voeding niet goed op gang, mede door de keizersnede.
Misschien heb ik wel niet zo’n lekkere melk haha..
Vandaag is alweer de 7de dag sinds de geboorte van Sara. We zijn zo druk bezig met de voedingen en het knuffelen dat we soms echt even moeten denken dat we ook nog even relaxen en met elkaar zijn. We moeten met zijn drieën aan elkaar wennen en Dave en ik moeten ook wennen aan het feit dat we nu echt een kindje hebben waar we voor zorgen.
We vinden het allebei zó leuk! En Dave is zo trots en vind het zo heerlijk om papa te zijn.
Sara is heel lief, rustig en tevreden. Ze is niet vaak echt wakker, maar dat is logisch, zulke jonge kindjes slapen bijna 20 uur op een dag… dan blijven er maar vier uurtjes over om wakker te zijn en te drinken. Dat is niet veel.
Als ze wakker is dan is ze meteen heel geïnteresseerd in de wereld. Ze kan nog niet goed focussen en dus is het heel grappig om te zien dat ze soms helemaal scheel gaat kijken van het proberen en er flink de tong bij uitsteekt.
De kraamhulp en wij hebben besloten nog tot komende zaterdag door te gaan met proberen haar borstvoeding te geven en anders gaan we gewoon lekker op een flesje over…
Donderdag 1 mei 2008
Vandaag ben je 7 weken en 6 dagen, morgen begint je negende week alweer
We hebben de afgelopen weken heel wat meegemaakt met haar. Sara heeft veel moeite gehad met het binnenhouden van haar eten. Ze moest veel overgeven van de voeding die we haar gaven en dus heeft Dave een ander pak voeding gekocht voor kindjes die spugen en krampjes hebben. Dat mengden we met de voeding die we al hadden en het ging iets beter, maar hoe vaak we wel niet druipend in de kamer hebben gestaan omdat Sara alle voeding weer naar buiten gooide, zijn bijna niet te tellen. Ik schoot er op een gegeven moment van in de lach, wat Dave niet altijd op prijs stelde. Sara was er blijkbaar inmiddels ook aan gewend want vaak huilde ze dan niet eens en wachtte tot je weer een nieuw flesje klaar had om naar binnen te gieten. We hadden inmiddels de wereld aan verschillende spenen om uit te testen maar niks werkte eigenlijk. Toen kwam op een gegeven moment dokter Bos langs om een kraambezoekje af te leggen. Ik heb met haar toen overlegd wat we konden doen. En zij had de oplossing. Kleinere voedingen geven en dan maar wat vaker. Het bedje 30 graden omhoog, vóór de voeding verschonen, vaker laten boeren tijdens de voeding en vooral overgaan op volledige voeding voor spugende kindjes. Dus niet meer mengen. Dat laatste hebben we niet geheel opgevolgd omdat de voeding de substantie van pannenkoekbeslag begon te krijgen en Saar de boel niet meer naar buiten gewerkt kreeg aan de ‘goede’ kant… dat is ook weer zielig. Dus we doen nu ¼ om ¾ ongeveer en dat werkt heel goed.
We zijn er steeds meer achter gekomen dat Sara niet zo goed tegen drukte kan. Ze vindt alles zó mooi en interessant en dan lijkt het alsof ze het prachtig vind om bij iedereen op schoot te zitten (en dat is misschien ook wel zo) maar dan wordt het inééns te veel. Dat kan zomaar van de een op de andere minuut zijn. Ze vergeet dan zelfs dat ze best honger heeft waardoor ze eigenlijk net te laat aangeeft dat er wel wat in mag. Dan zijn de rapen een beetje te gaar… ze zet het op een brullen wat drie oorzaken tegelijkertijd heeft: slaap, honger en krampjes… en alledrie tegelijkertijd oplossen is haast niet mogelijk. Gelukkig werken cinababy en papa’s massage best goed en moeten we gewoon wat strikter zijn in wie haar wanneer oppakt. Als Sara net de fles heeft gehad en uitgerust is dan kan ze gewoon lekker op schoot, maar niet te lang. Afgelopen zaterdag zijn we bij Omi op visite geweest. Ze was jarig en er was veel visite. ’t Was een drukke en volle dag en Saar was best van slag die dag. Ik vond het erg moeilijk om onze eigen koers te varen omdat veel bezoek advies had wat misschien voor hun kindje werkt(e), maar niet voor Saar… en dat is lastig om af te wijzen omdat je er toch wel wat onzeker door wordt. Ik althans wel
Sara kan al bijna een speeltje vastpakken. Dave geeft haar de mooie rammelaar in de handen… ze sluit haar vingertjes (misschien nog wat onwillekeurig) er om heen. Rammelt twee keer en laat hem vallen. Heel leuk. Ze glimlacht dan ook breeduit! Ook vind ze de mobile boven haar hoofd prachtig. Ze kan heel lang daar van genieten en trappelt van plezier, glimlacht tegen alle beestjes. Wat ze ook leuk vind is lekker wandelen op de arm, dan kan ze mooi rondkijken. Ze vindt de schilderijen binnen erg mooi, alle foto’s en het aquarium met de mooie lichtjes en vissen en heen en weer bewegende planten. Ze maakt lieve geluidjes, lacht heel zoet naar je, giechelt bijna met opgetrokken schoudertjes. Maakt al kleine geluidjes, maar is nog geen hele verhalen aan het afsteken. Komt vanzelf (kijk maar naar mama, die kletste je ook de oren van het hoofd)
We gaan zo af en toe lekker met Sara in de wandelwagen wandelen. In het bos is dat niet altijd even makkelijk vanwege de dikke boomwortels, maar Sara vindt dat niet zo erg, ze slaapt er gewoon doorheen. En ze kan mooi vanuit de kinderwagen de wolken in de gaten houden. Ze is ook wat langer wakker dan eerst. Voorheen sliep ze alleen maar en was alleen wakker voor een schone luier en een flesje, maar nu kan ze ook echt wakker zijn om te spelen. Dat is echt super om te merken. Het is alleen lastig om te bepalen wanneer je haar nog even in bed laat om te slapen of dat je haar er uit haalt omdat ze zich verveelt daar.
Sara heeft al één nachtje doorgeslapen. Helaas was dat gedurende Papa’s “dienst” en kon hij dus ook doorslapen. De volgende dag was er als vanouds weer een nachtvoeding.
Het is al een paar dagen mooi weer geweest en binnenkort wordt het zelfs al 23 graden. Ik zal eens in de kast gaan kijken wat ik Sara dan aan kan trekken, ik vind het maar lastig om te bepalen wanneer iets te koud of te warm is voor haar. Ze is sinds haar geboorte verkouden (het is twee weekjes weggeweest maar daarna heeft mama haar weer een fijne hoest en snottebellen bezorgd) en ik wil haar dus wel warm houden, maar ook weer niet té warm. Lastig hoor… en wind, daar schijn je dan ook weer voor te moeten uitkijken. Al met al laat ik Sara gewoon lekker buiten slapen als het warm is, want op haar kamertje is het dan net een sauna. Dat is teveel van het goede. We hebben daar al wel een klamboe hangen voor als het echte muggenseizoen begint. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan straks als we op vakantie gaan. We willen dit jaar naar de Harz, lekker wandelen en uitrusten. Het wordt wel pas ergens in september, want deze zomer moeten we allebei doorwerken.
Inmiddels hebben we al het kraambezoek wel achter de rug en puilt de kast nu uit van alle gekregen kleertjes. De dame zal echt een modelletje worden. Maat 62 begint ze nu een klein beetje aan te kunnen. Over twee weken gaan we weer naar het Consultatiebureau en ben ik benieuwd wat Sara weegt en hoe lang ze is. Doordat ze zoveel spuugde is ze nog niet heel veel aangekomen, maar ze kan het hebben. Deze week woog ze op onze weegschaal 5,06 kilo… super
maandag 19 mei 2008
Vandaag ben je 10 weken en 4 dagen
Sara heeft haar handjes ontdekt en kan er tijden naar kijken. Voor ons is dat ook heel leuk om te zien. Zo af en toe wapperen ze in haar gezichtsveld en dan houdt ze ineens op met wapperen en kijkt ze er helemaal scheel naar... heel geïnteresseerd... ze weet denk ik nog niet dat ze er ook iets mee kan, maar dat komt vanzelf... wat LEUK!!!
Sara is nog steeds niet van het lange doorslapen maar heeft het toch al een paar keer voor elkaar gekregen en dat is wel zo fijn voor ons. Soms lijkt er ineens logica in haar slaapjes te zitten, maar het is alsof ze het in de gaten heeft dat we zoeken naar regelmaat. En hup, dan draait ze de hele boel weer om en begint het zoeken van voor af aan.
Omdat het de afgelopen twee weken erg warm is geweest hebben we Sara buiten te slapen gelegd in haar nieuwe campingbedje van esprit. Vond ze hartstikke lekker. Koel windje, vogelgeluidjes, zoemgeluidjes van de bijen (meteen maar een klamboe gekocht). Lekkere frisse lucht, da’s goed voor een mens. Haar kamer was veel te warm, daar was het op het ‘ergst’ 29 graden, dat lijkt me voor niemand gezond.
We zijn naar de verjaardag van oma froukje geweest, dat was niet zo’n groot succes omdat mama dacht dat Sara wilde slapen, maar Sara wilde liever lekker veel aandacht. Mams dacht daar veel te laat aan en toen had Saar al bijna anderhalf uur gehuild. Arme ziel. Toen ze eenmaal lekker op schoot zat was het goed. En na drie kwartier is de kleine meid in slaap gevallen. Daar houdt ze wel van, van aandacht. En dan te bedenken dat we een paar weken geleden zo voorzichtig met aandacht moesten zijn. Saar kan nog steeds niet tegen al te veel gepruts aan haar, maar rondkijken daar houdt ze wel van!
Dierentuinbezoek is ook wel iets waar Sara van houdt. Vooral als het lekker warm weer is. Daar houdt Saar wel van. Beetje om je heen koekeloeren, hee een aap… en nog een (oh nee da’s papa…) ach, alles lijkt nog op elkaar, of is in ieder geval nieuw en even interessant. Of het nu een olifant of een bloemetje is of de rammelaar of het fototoestel, overal moet naar gelachen worden.
We zijn voor de tweede keer naar het consultatiebureau geweest en daar heeft Sara voor het eerst prikken gehad voor de kinderziekten. Sara heeft het wel even op een brullen gezet en we moesten haar met drie man vasthouden omdat ze wild met haar beentjes spartelde, ja je moet de reputatie wel in stand houden hè… gelukkig was het buiten de behandelkamer al weer over en ging ze lekker slapen
Sara weegt nu 5250 gram en is 57 centimeter lang. Al een heel eind gegroeid dus.
Papa is jarig geweest, en toen was het ook Moederdag. We hebben toen lekker gebarbecued en Saar deed ook mee, zat er lekker bij in haar wipstoeltje, ook zo’n kaskraker… op die manier kan ze lekker meekijken en hebben we onze handen even vrij. Saar zit dan ook wat rechter op en kan zo ook met haar nieuw ontdekte handjes spelen.
hoera!
maandag 7 juli 2008
Saar wat doe je het toch geweldig! Vandaag ben je aan je vijfde maand begonnen, gisteren , op mama’s verjaardag was je precies vier maanden.
Sara heeft al een hele ontwikkeling achter de rug. De vorige keer bij het consultatiebureau was ze 60 centimeter en 5750 gram. Wat een grote meid wordt het al, en dan te bedenken dat ze nog véél groter gaat worden. De prikjes die ze er kreeg waren minder gezellig, Sara heeft er een beetje koorts van gehad, maar was al snel weer boven Jan.
Inmiddels heeft Sara allebei haar handjes gevonden en daarnaast kan ze sinds een week of drie ook allebei haar voetjes vastpakken. Dat geeft leuke gymnastiek-oefeningen en daarbij kan ze heel goed haar sokken zelf uittrekken. Ze vind het ook helemaal te gek om met papa en mama te vliegen, hoog boven hun hoofden. Dan stopt ze allebei haar handjes in de mond en schatert ze het uit. Het is ook zo leuk om te spelen! Sara vind het heerlijk om dingen in haar mond te stoppen, het liefst haar handjes. Mama en papa hebben liever niet dat Sara op haar duimpje zuigt en daarom geven ze haar een lapje om mee te knuffelen. Dat vind ze heerlijk en daar slaapt ze ook mee. Als ze soms toch haar vingers in haar mond stopt dan vergeet ze een beetje dat je alleen op de puntjes kan zuigen en dat niet het hele handje naar binnenhoeft. Er is al menig maal een kokhalsgeluid te horen geweest. Gelukkig is alle voeding binnen gebleven.
Het is Vaderdag geweest en Sara heeft papa een lekkere fles wijn gegeven met een foto van haar er op, een beker en een cadeautjesdoos met allerlei lekkere dingen voor papa. Hij vond het cadeau heel mooi en heeft erg van zijn dag genoten. Sara vond het ook heel leuk om papa te verwennen.
Sara kan al goed doorslapen ’s nachts. Ze krijgt om 23.00 nog een fles en dan hoor je haar niet meer..Soms heeft Sara heel goed door dat mama haar naar bed gaat brengen en dan protesteert ze hevig omdat het beneden veel leuker is, maar eenmaal op bed dan slaapt ze zó in en kan ze lekker uitrusten. Bij mama en papa in bed is het óók veel leuker, maar dat gebeurt alleen in het weekend. Dan slapen papa en mama een beetje uit en gaat Sara gewoon lekker mee na haar flesje van 7.00… Samen met papa en mama in bed is geweldig!
Ineens kan ze ook veel meer drinken. Ze dronk soms wel 5 flessen van 200 cc. Toch ging ze daar ook weer delen van laten staan dus hebben we twee van de vijf flessen weer teruggebracht naar 165 cc. Ze lust nu alle flessen weer bijna helemaal, behalve als ze verkouden is, dan staat haar hoofd niet naar eten. Dat is ook voor te stellen met zo’n verstopte neus, dan kan je ook niet goed drinken.
Sinds 3 juli kan Sara zich op de buik omdraaien, helemaal zelf. Mama is heel trots daar om en Sara geloof ik ook wel want ze kijkt heel blij als ze het weer eens voor elkaar heeft. Ze wordt sowieso steeds beweeglijker in de box en kan steeds makkelijker zelf bij dingen komen. Zo had ze laatst de olifant van de mobile in de vingers gekregen. Daar moest mama wel meteen wat aan doen want anders zou het de laatste keer zijn dat ze er plezier aan had… olifant uit zijn verband getrokken is mobile stuk… gelukkig heeft Sara het goed begrepen en graait ze nu alleen nog naar de zebra en de giraffe… Zelf dingen pakken die aan de andere kant van de box liggen behoort nu ook tot de mogelijkheden al is de weg er naar toe een met grote obstakels… het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat.
Inmiddels heeft Sara ook voor het eerst gelogeerd bij Omi en opa. Dat vond ze erg leuk en omi en opa vinden het ook erg leuk als ze er is. Bij omi op schoot is een feestje en dan moet ze erg lachen.
Het is de afgelopen weken soms weer erg warm geweest. En deze keer zijn we lekker in het bad geweest buiten. Sara’s zwembroek zakt nog een klein beetje af, maar dat geeft niks, zo’n bilspleetje is heel charmant… Sara vindt het water te gek, het is af en toe best een beetje koud, maar oh zo heerlijk om mee te spelen. Het grote bad blijft ook een feest. Mama heeft al een heleboel badspeeltjes gekocht die Sara allemaal geweldig vindt, maar de stapelbakjes met gaatjes onderin zijn toch favoriet, samen met de sproeikikker.
Sara gaat inmiddels ook naar het kinderdagverblijf, want mama is weer begonnen met werken. Ze vind het helemaal leuk daar, lacht naar alle nieuwe ‘oppassen’ en is een lief en tevreden meisje. Mama gaat dan ook met een gerust hart naar haar werk en is blij dat Sara het zo goed kan vinden op haar nieuwe adresje. Papa haalt haar aan het einde van de dag weer op en dan staat er meestal een leuk verhaaltje in het creche-boekje.
Tot nu toe is Sara een heel makkelijk kind. Ze vindt het nu ook geen probleem om bij anderen op schoot te zitten. Soms zijn nieuwe gezichten wel eng, maar als je die niet ziet (omdat je recht vooruit kan kijken) is er geen man overboord. Ze wappert lekker met de armen en trapt met de beentjes en vindt alle drukte om haar heen geweldig. Ze geeft heel goed aan wanneer het haar genoeg is en zolang je op haar aanwijzingen ingaat dan gaat het helemaal geweldig. Ik ben heel trots op ons kleine meisje en stiekem ook wel een beetje op onszelf dat we het zo goed doen als nieuwbakken ouders. Je mag jezelf best af en toe een schouderklopje geven.
Donderdag 7 augustus 2008
Alweer een maandje verder zijn we. In die maand is er alweer heel wat gebeurd in huize Bosman. Sara kan beide kanten op rollen, drukt zich al een beetje op met de armpjes als ze op haar buik ligt, en probeert wel wat te doen met haar benen, maar helemáál lukt het nog niet. Oefening baart kunst zou ik zeggen dus we laten haar rustig door oefenen.
Inmiddels is het onze knappe Sara gelukt om over te stappen naar 4 flessen. Dat is niet alleen knap van haar, het is daarnaast ook nog eens heel prettig voor ons. Het betekent namelijk dat het Sara nu ook is gelukt om de hele nacht door te slapen van een uur of half acht ’s avonds tot de volgende ochtend zeven uur. Af en toe hoor je nog een murmeltje, maar wakker worden dat gebeurt eigenlijk niet meer. En zo ja, dan valt ze zelfstandig weer in slaap. KNAPPE MEID! Het is ’s ochtends zó leuk om Sara op te gaan halen uit haar bedje. “Goedemorgen fijne Sara!!!!” en dan krijg je de meest vrolijke glimlach naar je toe geworpen. Zo begint de dag altijd goed!
De tijd is ook aangekomen dat we nieuwe speeltjes introduceren. Ze heeft een mooie babygym gekregen waar ze heel blij mee is en daarnaast ook een stapeltoren met plastic bakjes en een rinkelballetje. Vooral die laatste is erg in trek maar alle felgekleurde bakjes zijn ook erg interessant. Kietelen is een leuk spelletje, hop paardje hop ook, een knisperboekje gaat er altijd wel in en weet je wat nog véél leuker is? Jezelf bekijken in de spiegel… Een hele grote grijns krijg je dan.
Sara is ook wat begonnen met kwijlen, dat geeft niks… beetje afvegen en een keer een extra shirtje, ach… wat we in het begin van ons leven doen gaan we aan het einde van ons leven vaak óók weer doen. Ik vind het niet erg.. als ik háár mond nou eens afveeg, mag ze die van mij over 50 of 60 jaar ook doen… staan we weer quitte.
Dat kwijlen betekent misschien dat er tandjes aan zitten te komen. Ze bijt op vanalles, ook mijn vingers en haar kaakjes zijn best krachtig kan ik melden. AU! Door dat bijten gaan we vandaag ook beginnen met een hapje, anders dan pap of melk. Het wordt bloemkool en er is heel hard aan gewerkt om dat in een mooie consistentie in potjes te krijgen zodat Sara niet à la Rapley verstikkingsverschijnselen krijgt omdat we een stuk groente in zijn geheel naar binnen aan het duwen zijn. Het moet aan de andere kant ook weer niet olvarit-fijn zijn, dat is me ook weer een beetje te gortig. Gewoon door de zeef drukken en later, als dit goed gaat, met de staafmixer.
Zo zie je maar weer wat er in een week of 5 kan veranderen. Ineens hebben we een kind wat binnen afzienbare tijd tanden krijgt, groente eet, aanstalten maakt tot kruipen, zelf dingen pakt, doorslaapt en zeer bewust is van haar omgeving. Ik vind het allemaal zó knap, ik kan er bijna niet bij.
Oh ja… for the record: Sara is vanmorgen thuis gewogen, woog 6400 gram en is ongeveer 64 cm groot.
maandag 8 september 2008
Sara is 6 maanden en twee dagen
Mag ik eerst even zeggen dat ik supertrots ben op Sara en hoe geweldig lief ze is geweest op vakantie (daarvoór was ze natuurlijk ook lief, maar dat was gewoon thuis en daar was geen verandering) ze is af en toe een monstertje geweest, maar veel vaker een schattig moppie. In de drager ging het meestal super goed. Zo hebben we met zijn drieën mooie wandelingen kunnen maken. Wat een knappe sara!
We zijn net terug van vakantie en daarin is Sara op de laatste dag 6 maanden geworden, een mooie afsluiting dus, maar ook een nieuw begin. Want met 6 maanden mag je ineens van alles naar binnen gooien als baby… Brood, fruit, rijstwafels, groenten, rijst, aardappels, vlees, toetjes… Man, dat is een soort walhalla. En ’t wordt nog mooier want het is meestal nog Luilekkerland ook, waar de zogenoemde gebraden duiven je mond binnen vliegen. En dan hoef je ze nog niet eens te kauwen.
Met Sara waren we al wel wat eerder begonnen met bijvoeding, maar nu ze zes maandjes is geven we haar ook een stukje brood met boter en doen we rijst of aardappeltjes door haar groenten. Daarnaast geven we ’s ochtends pap met de lepel in plaats van pap in de fles. Ook mag ze ’s ochtends en ’s avonds in de kinderstoel eten, aan tafel. Binnenkort vast ook met eigen mes en vork, maar dan moet ik denk ik eerst een kliederschort en bouwzeil halen.
In de afgelopen maand is Sara wat steviger geworden in haar beentjes. Uit zichzelf wil ze nog niet staan, maar als je haar op je schoot laat ‘staan’ dan zakt ze niet meer meteen door haar voetjes. Ook het zitten gaat al beter. Zelf zitten kan ze nog niet, maar op de grond tussen je benen dan wil ze heel graag rechtop en gaat ze op zoek naar haar voetjes. Er wordt een klein beginnetje gemaakt met kruipen, maar dat is niet altijd makkelijk, en eindigt vaak in een gefrustreerd en moeilijk kijkend kind.
We hebben ook gemerkt dat Sara (net als haar mama) meer een avond mens is dan een ochtend mens. Dat wil niet zeggen dat ‘t ’s ochtends niet gezellig is, want ze wordt nog steeds met een grote glimlach wakker. Het is alleen zo dat naarmate de dag vordert ze langer wakker kan blijven. ’s Ochtends zit er maar anderhalf uur tussen, en ’s middags wel drie.
Op de donderdagen gaan Sara en mama samen zwemmen. Sara is echt al een waterratje, ze spartelt er op los in haar te ruime zwemluier. Samen liedjes zingen in t water en onder water duiken, dobberen op de rug en spartelen op de buik, het is allemaal even mooi!
Slapen doen we nog steeds van 19.00 tot 07.00… en soms zelfs iets langer. Wat een leven heb je als kind toch… de hele dag een beetje lol maken en slapen, heerlijk. (we vergeten dan natuurlijk alle stress-momenten van ‘nee, mama, ik lust dat niet (en mama die dan toch stug door blijft metselen want bloemkool is gezond); het ergens graag naar toe willen, maar nog niet weten hoe; het graag willen slapen, maar het om je heen kijken niet wil missen en daarom dikke ogen van vermoeidheid hebt die waarschijnlijk als gevolg hebben dat je als je ouder wordt (zo rond je 40ste) wallen ontwikkelt (kan ook eerder))
Sara’s favorieten: Haar slaap-ezel, de kat (die zou zichzelf wat minder favoriet wensen), haar knisperkonijn, wortels met rijst, rijstwafels, mango, banaan, maar bovenal PAPA EN MAMA!
Lieve kleine Sara geniet maar van alles om je heen, ’t is zo leuk en we hopen voor je dat ’t nog véél leuker wordt.
For the record: Sara is 6860 gram en ongeveer 66
Dinsdag 7 Oktober 2008
Gisteren is onze meid 7 maanden oud geworden. Over 5 maandjes is ze al een jaar, ik kan 't me haast niet voorstellen dat ze dan al rechtop staat en misschien al een eerste pasje zet aan de hand. Ze is nog zo klein nu en dan wordt het al een hele meid. Dat gevoel heb ik nu al vaak als ik haar zelfstandig met haar speelgoed zie spelen. Ze kiest 't zelf uit en als het wat verder weg is worstelt/zwemt ze zich een weg er naar toe omdat het toch echt héél belangrijk is om juist dát speeltje te hebben. Ze kan dan ook heus boos worden als het niet lukt als de vloer misschien net te glad is. Op dat laatste heeft ze daarentegen een fantastische oplossing. met je buik op het boxkleed op de grond liggen, en je dan met je handen over de grond trekken. Schuitje varen!
Slapen doet ze nog steeds als de beste en een voordeel van de herfst- wintertijd is dat het 's ochtends wat donkerder blijft. Dit heeft tot gevolg dat Sara lekker lang blijft liggen. Totdat papa gaat douchen, dan vindt ze dat het dan ook maar tijd is om de dag te beginnen. Nog steeds gaat dat met een grote lach! Mama zingt goeiemorgen om de dag te beginnen en Sara wacht met pretoogjes tot het liedje uit is. Onderwijl wiebelt ze met haar kontje en schouders mee.
Het wordt al wel een stukje kouder, ook op de kamer. Dat betekent dekentjes en slaapzakjes. Lekker warm, maar zó lastig om ónder te blijven liggen. Steevast vinden we Sara aan het hoofdeinde van het bed terug. Opgekruld met haar muziek-ezeltje. Binnenkort maar eens even een warmer slaapzakje kopen.
Sara heeft het sterrenbeeld Vissen en naar horen zeggen zijn dat super-creatieve kindjes. Dat moesten we natuurlijk wél even uitproberen. Ik geloof dat ik toe moet geven dat er een mooi schilderij uit is gekomen, maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld. Dat is trouwens nog wel even een happening hoor, verven met Sara. Eerst afdekzeil kopen, verf, papier, kwasten, knutselschorten... Daarna de hele boel installeren en hopen dat ze 't niet in al haar enthousiasme tegen het plafond kwakt. 'T ging allemaal goed.
Sara blijft overdag al wat langer wakker maar we zitten nog op zéker twee slaapjes op een dag. Soms nog drie als het net niet goed uit komt. Er is nog steeds geen pijl op te trekken wanneer en hoe lang ze gaat slapen. Eigenwijs! Ben ik ook, dat is dan weer een eigenschap met zowel positieve als negatieve kanten.
Sara kan nog niet helemaal goed zitten. Op de grond tegen je benen aan gaat al goed, maar zodra ze 'los' is valt ze na een paar seconden om. Dat komt wel goed, want in de wipstoel komt ze zelf overeind. Met die buikspieren is het dus wel in orde. Nog even en dan hebben we een Saar met een wasbordje. We laten haar toch wat minder vaak in de tripptrapp zitten. Ze zit daar vaak nog wat scheef. Dat lijkt me niet fijn eten. Daarnaast kan je vanuit de tripptrapp de grond heel goed zien en dat resulteert in een voorovergebogen Sara waar je op een fatsoenlijke manier geen lepel pap meer in krijgt. Maar áls ze er in zit heeft ze dikke lol!
Op haar zeven-maands-verjaardag ging ze maar zo zelf staan op schoot. Ze drukte zich af met haar voetjes en had ze maar zo ineens gestrekt. Ze keek er helemaal trots bij, stak allebei haar handen in haar mond en schaterde het uit. Jaja, staan is leuk.
Sara heeft ook één tand. op 23 september kwam hij door haar tandvlees piepen. Je mag er niet naar kijken (da's privé) en je mag twee seconden voelen, maar daarna is het AFGELOPEN! Maar we hóren wel dat hij er is. Niet alleen omdat ze af en toe wat jengelig is, maar ook omdat hij tegen de beker aan krast als we thee aan het drinken zijn. We oefenen flink met Sara. Zelf vasthouden gaat nog niet, maar zo'n beker is reuze interessant.
We prijzen ons erg gelukkig met Sara. Het lijkt me niet fijn voelen, maar een veer in haar achterwerk is op zijn plaats!
Donderdag 6 November 2008
Vandaag is het precies 8 maanden geleden dat Sara het zogeheten levenslicht zag. Is het niet bijzonder dat voor 8 maanden terug Sara nog niets meer kon dan ademhalen, huilen, het in haar broek doen, drinken en verbaasd proberen haar wereldbeeld scherp te krijgen. Dit laatste doen wij als volwassene nog steeds dus het is wel knap dat zij er zo vroeg al mee begon.
Sara leek de afgelopen maand ineens stil te staan, alsof ze aan het wachten was tot er iets gebeurde, en toen ineens gebeurde er ook iets. Sara kwam vooruit! En niet zo’n beetje ook… In sneltreinvaart kon ze zich naar voren trekken. Eerst met haar buik op een kleedje zodat het wat makkelijker gleed, maar later ook zonder kleedje. Ze is zelf helemaal enthousiast want als ze zich een doel gezet heeft (speeltje, Wii, snoeren van de computer, cd-rek of boodschappentas) dan maait/trekt/kruipt ze zich er al gillend er naar toe. Het ziet er machtig mooi uit. Wat is onze Sara toch een geweldige vrouw, al helemaal zelfstandig (voor zover haar hersenen en lijf en ouders dat toelaten..) Ze geeft protest als ze het ergens niet mee eens is en lacht zich een slag in de rondte als ze plezier heeft. Gelukkig is dat eerste minder vaak het geval dan het tweede. Af en toe lacht ze nog als Beavis en Butthead, maar het schatert al wel wat vaker. Je wil later natuurlijk wel een fatsoenlijke lach hebben nietwaar? Huilen doen we eigenlijk alleen als mama haar vel tussen de drukknoopjes heeft. Dat is dan ook écht een goede reden.
Ook deze maand zijn we even op vakantie geweest. Niet lang, een kleine midweek. Naar Vlieland welteverstaan. En dat was best even puzzelen. Niet alleen omdat je geen auto hebt en dus alles in koffers (lees één) moet passen en je niets kan meenemen wat daar niet in past. Sara scheelt ’t natuurlijk geen bal als ze 5 dagen in hetzelfde loopt, als ’t maar schoon is. Maar mama mama wilde toch wel iets leuks meenemen. Uiteindelijk is het gelukt. Het is wel zo dat Sara bij ons op de kamer sliep en dat waren we alledrie niet gewend. Bij elke draai in bed werd Saar een beetje wakker en we moesten wel erg wennen aan elkaar qua slapen. Aan het einde van de vakantie ging het helemaal goed. Het was wel erg druk met z’n allen in het huisje (we waren in totaal met 7 mensen) maar ’t was reuze knus en gezellig. Lekker uitwaaien op het strand. Sara vond het allemaal prima.
Op vakantie heeft Sara haar tweede tand gekregen, naast haar eerste. Het heugelijke feit vond op 23 oktober plaats, precies een maand na de eerste tand. Die moeten nu ook gepoetst worden en dat is soms best vervelend vind Sara, zo’n raar plastic ding in je mond, en dan die vreemde smaak van de pasta. Maar we maken er een ritueeltje van. Bij het naar bed gaan poetsen we de tanden en krijgt Sara ook een jip en Janneke verhaaltje uit het boek wat ik op mijn 9de verjaardag van mijn ouders heb gekregen. Sara vindt haar tanden zelf haast net zo interessant als papa en mama dat vinden. Ze moet telkens met haar bovenlip er even overheen wrijven en met haar vingers voelen of ze er nog wel zijn. Rare harde dingen!
De laatste avondfles van 19.00 is sinds een week weggelaten. Sara dronk er nauwelijks meer van. Je kan het vergelijken met als je zelf je avondeten en een toetje op hebt gegeten en iemand daarna aan komt zetten met een milkshake van een halve liter… lekker, maar niet echt nodig. Sara vond dat ook niet en liet ‘m prompt staan, duwde hem met de handjes weg of begon een piraña-achtige actie door te proberen de speen aan flarden te kauwen. We geven nu ’s ochtends vitaminen er bij en tussendoor wat meer vocht..
Sara kan allerlei geluiden maken tegenwoordig, maar het meest bijzondere is het heeeeel diep en lang inademen en dan een soort krakend geluid produceren… wel eens “the grudge’ gezien? Dan weet U waar ik het over heb.
Zondag 7 December 2008
Gisteren was de dag dat Sara 'precies' even lang buiten als binnen mijn lichaam was. Eigenlijk is dat heel bijzonder. Voor anderhalf jaar geleden wist ik nog niet eens dat ik überhaupt moeder zou worden en nu is er een kind ontstaan wat uitgegroeid is tot een van de meest bijzondere mensen die ik ken. Ik verbaas mij elke dat weer dat Sara zo'n prachtig meidje is en zich zo goed ontwikkelt. Wat ben ik toch ongelofelijk trots op haar. Ze heeft daar zélf niet eens enig idee van, behalve dan dat ze het erg prettig lijkt te vinden als ik haar weer eens de hemel in prijs. Ze kijkt me dan eerst vol verbazing aan en daarna steekt ze haar twee ondertanden naar voren en giechelt zich een ongeluk... wat een blij kind hebben we toch en wat zijn we er dolgelukkig mee.
De afgelopen maand hebben we toch wel een beetje assistentie nodig gehad om Sara te helpen ontwikkelen. Als ouder zijnde is er geen standaard om je kind op te voeden daar elk kind anders is. Sara had wat moeite om haar spierkracht gelijkmatig te ontwikkelen waardoor de spieren aan haar linkerkant zich sneller en beter ontwikkelden dan aan de rechterkant. De afgelopen drie weken zijn we daar, met behulp van een fysiotherapeut, snel mee aan de slag gegaan en dat heeft al heel veel resultaat gehad. Inmiddels kan Sara mooi zitten en houdt ze haar hoofd niet meer zo scheef. Ze pakt dingetjes mooi met beide handjes aan en speelt met beide zijden evengoed. De fysiotherapeut blijft ons begeleiden tot het moment dat sara zich zélf optrekt tot staan. Op dát moment weet de therapeut zeker dat Sara zichzelf goed ontwikkeld heeft qua spieren en balans. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat we die begeleiding 'krijgen'... het geeft een rustig gevoel. We oefenen elke dag met Sara en hoewel zij af en toe het nut er niet van in lijkt te zien en naar je kijkt met een blik van 'doe 't lekker zélf!' boeken we veel vooruitgang.
We hebben natuurlijk ook leukere dingen gedaan dan alleen 'bootcamp Sara'. We gaan vaak naar de paardjes en de schapen. We kopen elke week een zak wortels zodat we áltijd genoeg snoep voor ze hebben. Sara vind de paarden gewéldig en geniet ook van het wandelen. Ze steekt haar handjes naar voren zodat ze de wind door haar vingers kan voelen gaan. Na het wandelen lust Sara gráág een boterham. Inmiddels is het niet alleen maar boter wat we er op doen. Bij Dave krijgt ze zélfs af en toe pindakaas. Dan is het helemáál feest. De rest van het eten pureren we ook niet meer.. Saar eet 's avonds vaak een soort van stamppot aangezien mama alles door elkaar prakt. misschien gaan we binnenkort eens beginnen met de dingen lós van elkaar te geven.
Samen met mama of papa spelen is ook geweldig. Kiekeboe is nog steeds favoriet en inmiddels begint ze zelf papa's hand voor haar ogen te doen waarna ze tevoorschijn komt... KIEKEBOE! Knuffels en ballen zijn gewéldig en de ballon die papa opgeblazen heeft kan mooi gebruikt worden om op te liggen en om tegen aan te koppen. Helaas zijn er ook minder leuke dingen in het leven van een baby zoals het woordje "NEE" ... nee helaas sara, je mag niet aan de Wii komen, en ook niet je handen in het kattenvoer steken of het kattenluik aflebberen... Als Saar nee hoort dan zegt zij "WHU" en draait zich om om je aan te kijken alsof ze water ziet branden... Pardon? Wát zei je tegen mij? Nee? hmmmm... nóg een keer proberen.. Goh, ze blijven maar raar roepen tegen mij... Gelukkig komt de boodschap wel over, al is het meer persoons- en ruimte gebonden. Als ik niet in de kamer zou zijn geweest was het kattenluik zéér schoon.
Het is inmiddels ook Sinterklaas geweest en Sara is lekker verwend. Het papier was leuker dan de inhoud, maar dat is niet erg. Dat betekent dat de inhoud nú nog niet interessant is, dan hebben we er later nog wat aan.
Vanmorgen zijn we er achter gekomen dat sara binnenkort allemaal nieuwe tanden krijgt. Al een tijdje lijkt ze af en toe als door een bij gestoken als ze haar flesje drinkt... dan wordt de fles inééns uit de mond getrokken en kijkt ze verschrikt naar de speen alsof er stekels aan zaten. Ook het eten van een rijstwafel gaat niet makkelijk... dat komt ook steeds tegen je bovenkaak aan. 's Ochtends heeft ze erge honger maar huilt bijna bij elke hap omdat de lepel tegen haar 'tanden' aankomt. Het is sneu om te zien maar niet eten is geen optie. Daarom wordt hier lekker met dentinox gesmeerd. Dat verdoofd het tandvlees en is Saar een wat blijer kindje tijdens het eten en drinken. Ik hoop voor haar dat ze snel doorpiepen, dan is de druk wat van de ketel.
Ik ben zo benieuwd naar deze komende maand. We gaan nog een lang weekend weg naar Texel en het wordt Kerst en Oud en Nieuw. Volgende week gaan we de kerstboom neerzetten en zal Sara helemaal haar ogen uitkijken naar dit nieuwe 'speelgoed'. Één geluk... de boom komt op een tafeltje en Saar kan zich niet optrekken (en we hebben plastic ballen)... We hebben d'r zín in!
Donderdag 1 januari 2009
Het oude jaar is uitgeluid (als dat al een woord is) en het nieuwe jaar ingeluid. Een goeie knaller en een vuurpijl deden 't 'm wel dit jaar. Saartje is met deze wisseling van het jaar ook min of meer 10 maanden geworden. Een maand die veel sneller voorbij leek te gaan dan de andere maanden. Ik merk sowiezo dat de maanden sneller gaan naarmate Sara ouder wordt. Waarschijnlijk is dat eenzelfde soort effect dat wij zélf merken nu we ouder worden. Vroeger leek een dag een jaar te duren en kon je eeuwig buiten spelen zonder dat mama ooit riep dat je naar binnen moest voor het avondeten.
Misschien komt het feit dat deze maand sneller leek te gaan ook wel doordat er natuurlijk heel wat drukke dingen zijn in een maand als December. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Saar heeft daar lekker aan meegedaan en ook al snapte ze van het concept misschien niet veel, ze heeft er wel veel plezier aan gehad. Knisperpapier met Sinterklaas, voor het eerst chocolade proeven, veel familie op bezoek. Knisperpapier met kerst, voor het eerst taart eten en weer veel familie op bezoek. Géén knisperpapier met oud en nieuw, maar wel weer een klein stukje chocolade en in volle verbazing naar het bengaals vuurwerk kijken... en zoals we samen hadden afgesproken heeft Saar keurig doorgeslapen. Dat vind ik natuurlijk gewéldig van haar, al weet ik niet geheel of dat ook werkelijk haar bewuste bedoeling was, maar daar houden we het maar op.
Sara is deze afgelopen maand ook veel ziek geweest, niet heel ernstig, maar toch wel wat om zorgen over te hebben. Saar weegt al niet veel en toen ze dan bij elke boterham of warme hap haar hoofd wegdraaide of (als je er toch wat in wilde stoppen) de boel er met exorsist achtige kracht er weer uit spuugde en niet aankwam begon ik toch wat onrustig te worden. Gelukkig is dat weer achter de rug. Sara eet nog steeds geen uitbundige hoeveelheden, maar alles wát er in gaat blíjft er ook in. Dat is niet alleen fijn voor mama, papa, de weegschaal en de waterrekening, maar vooral voor Saar, die weer een beetje bijtrekt.
Inmiddels heeft Sara in 9 dagen tijd twee prachtige tanden er bij gekregen waar ze veel aan moet voelen. Die harde dingen die ze beneden had, daarvan zitten er twee (nog veel groter) bovenin en dát is gek! Ze merkt nu wel dat ze veel makkelijker een rijstwafel op kan eten. Nu kan je er ook werkelijk op bijten, niet alleen sabbelen. Binnenkort eens kijken of ze ook iets meer kan met een soepstengel dan alleen achter in haar keel steken. Tandje 5 en 6 zitten bovenin al te wachten en ik verwacht dat die over een week of twee wel doorgekomen zijn. Joh, dan krijgt ze al een heel gebit. Het tandenpoetsen gaat ook stukken beter inmiddels, ze lijkt het doorgekregen te hebben dat het helemaal niet zo heel erg is om te doen.
Van Sinterklaas heeft sara muziek instrumentjes gekregen en die vindt ze gewéldig! vooral de tamboerijn en de belletjes zijn zó leuk om mee te meppen... hoe meer herrie hoe beter! Daarbij kan je natuurlijk ook met je stém een heleboel geluiden maken. Saar kletst je soms de oren van het hoofd en maakt allerlei klanken en 'woord'combinaties die al echt op een gesprekje lijken... ze voert die gesprekken overigens niet altijd met mij of met enig ander familielid. Karel de koe is ook een prima conversatiepartner, of desnoods de stapeltoren en Maria in de kerststal.
Sara's fysiotherapie gaat ook nog heel goed. Al hebben we er deze maand niet keurig elke dag evenveel aandacht aan kunnen besteden gaat ze toch enorm vooruit. Inmiddels probeert ze zich omhoog te trekken aan mijn kleren of haar. Omhoog komt ze nog niet, maar ze snapt dat ze aan iets moet trekken. Als ik zachtjes aan haar handjes trek dan kan ze vanuit zitstand prima tot staan komen, maar ik moet haar wél helpen... Mooi dat ze dat vindt. ze glundert er helemaal bij en kijkt trots om zich heen en zoekt ezeltje of koe om even te kijken of hij wel ziet wat ze kan. Ja saar, ezel en koe hebben het ook gezien! sinds een kleine week vouwt ze ook haar handjes om de rand van de box en kan ze op haar knietjes komen, al heeft ze nog te weinig kracht in haar armen om lang zo te blijven 'staan' vaak zakt ze dan in U-vorm en klemt haar gezichtje tegen de spijlen van de box (ziet u het voor u... niet een heel comfortabele positie) die dan ook vaak resulteert in een uitroep: "BLAAAAATATATTATAAAAAA" (lees: "help, wie komt me reddennnnnn???)
We gaan nu ook proberen om Saar uit een beker te laten drinken. Ze heeft niets met tuitbekers, dat vindt ze ondingen want daar moet je weer je best voor doen en je best doen, ach, dat kan altijd nog. Zij weet dat volwassenen altijd weer even wensen terug te zijn in hun kinderjaren omdat het toen allemaal zo makkelijk was, en dus buit zij de periode maar eens goed uit. Ik geef haar groot gelijk. Maar drinken uit een beker? dat is toch wel érg interessant!
Ook zijn we een weekendje weggeweest naar Texel. We waren met twaalf man en een hond. Grote drukte, maar meer dan geweldig geweest. Sara vond het ook zó leuk want Saar is gék op kindjes en daar waren er wel DRIE van! Ze heeft zoveel plezier gehad dat ze soms helemaal vergat om te slapen en met één slaapje toe kon op een dag. Ze lag daarna wel helemaal knock-out maar dan is het ook écht goed geweest!
Op de laatste dag van het jaar heeft Sara samen met papa nog een mooie tekening gemaakt (althans, een poging daartoe) Vooral Saar's tong werd gekleurd aangezien de potloden vaker in de mond kwamen dan op het papier. Maar het was wél heel gezellig! Al met al is er weer heel wat gebeurt in de afgelopen maand. Nog maar tien weken en dan is saar een jaar... da's KORT DAG! Wat gewéldig
zondag 22 februari 2009
Sara is al ver voorbij de 11 maanden
6 Februari is Sara 11 maanden geworden. Het feit dat van die maand nu pas verslag komt heeft meer dan één reden. Wij zijn onder andere een week op wintersport geweest en ja, als je van de berg af glijdt, dan kan je geen weblogs typen… mede daarom ook de vertraging.
Des te meer is er te schrijven want Saar is letterlijk alweer een paar stapjes verder in de ontwikkeling. Ze kan zichzelf prima optrekken aan een persoon (je moet wel een klein beetje meehelpen, maar haar beentjes en armen doen écht het meeste werk) maar aan voorwerpen is toch nog echt onmogelijk. Wijzelf denken dat dat voor een groot gedeelte tussen de oren zit en dat ze het qua spierkracht misschien best zou kunnen. Alles op zijn tijd. Inmiddels weten we dat Sara zeeën van tijd neemt voor haar ontwikkeling maar dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt. Zoals mijn mams zegt: ze kan nog 80 jaar op de benen staan! En zo is het! AMEN!
Als Saar zich opgetrokken heeft dan doet ze een paar pasjes al weet ze nog niet helemaal wat het nut van lopen is want ja, je kan het niet alleen, dus je moet mee naar waar degene heen gaat die je vast heeft en dat is totaal de andere kant op dan naar de keuken. De keuken is namelijk het allerfavorietigste plekje van Saar. Voorlopig mag ze daar echter niet komen aangezien daar ook de kattenbak staat en de waterbak van de kat. En mama vind water erg leuk, maar niet over de keukenvloer en Saar heen. Dus ‘nee’ is op het moment een woordje wat ze veel hoort als ze in de buurt van de keuken komt. Ze weet het heel goed, maar is lekker ondeugend. Ze ziet de drempel, kijkt achterom met glim-ogen en een grote glimlach en spurt zich de keuken in om te kijken hoe ver ze komt eer papa of mama haar ingehaald hebben… klein vlegeltje! Straks als ze gaat lopen mag ze van mij de keuken wel weer in, dan schuift ze niet met haar buik door het water. Voorlopig zet ik haar dus in de kinderstoel als we ‘samen’ koken. De muziek gaat er bij aan en dan samen zingen en swingen.
De fysiotherapie is afgebouwd naar eens per maand al zal ik bij de volgende sessie vertellen dat ik het wel mooi geweest vind. De laatste keer dat de therapeut langs kwam heeft ze alleen met saar’s boerderij gespeeld. Saar zelf zat haar met open mond aan te kijken en koos voor de koeknuffel… ‘speel jij maar lekker met de boerderij hoor’ moet ze gedacht hebben… De sessies dragen niet meer bij aan de ontwikkeling, in ieder geval niet op de manier waarop ze nu gaan. Ze was dan ook met een kwartier de deur alweer uit. Ik ben er klaar mee, wat u?
Eten gaat fantastisch. Inmiddels laten we Sara zoveel mogelijk met ons mee eten wat eigenlijk heel goed lukt. Zonder zout koken en op ’t bord het zelf er bij doen. Gaat prima en saar lust het allemaal graag. Vandaag hebben we chili con carne gegeten… zonder chili hihi, dat doen we op ons eigen bord er wel bij. Saar vond het erg lekker. Morgen vis met worteltjes, mmmmmmmmm
Op wintersport was het geweldig. Er lag niet heel veel sneeuw maar meer dan genoeg om te sleeën en van de piste af te gaan. Saar had nog nooit zoveel sneeuw gezien en verwonderde zich over dat koude spul. In haar mond vond ze het maar raar smaken en het was KOUD… brrrrrr…. We hadden een dik skipak aangedaan en dan was het allemaal prima te doen. Aan het einde van de dag was ze dan ook bekaf en ging heerlijk slapen. De reis heen en terug gingen voor ’t meiske fantastisch, echt een kleine engel!
Woensdag 18 maart 2009
Het is alweer twee weken geleden dat saartje een heel jaar werd en dat moest natuurlijk gevierd worden. Een heel jaar baby zijn is niet niks en na een jaar ben je daar dan ook helemaal klaar mee en is het tijd voor een nieuwe fase in je leven.... de zogeheten dreumesfase. Die verschilt namelijk enórm van de babyfase, een verschil van dag en nacht...
Saar houdt daar geen rekening mee en doet de overgang op haar eigen manier en neemt daar lekker veel tijd voor. Nog steeds wordt hier niet zelfstandig gezeten, niet gekropen, niet opgetrokken, geen flesjes vastgehouden, niet uit bekers gedronken... onzichtbaar worden lange neuzen naar een ongeduldige mama getrokken. Ik laat het maar over me heen komen. Als het hierbij blijft dan ben ik gezegend. Waarschijnlijk heb ik straks in Saar's pubertijd erger dingen voor de boeg. Ik zal mijn borst natmaken.
Maar laat ik eens even saar een paar veren in haar achterste steken, want zij is dan met haar 'bewegingsapparaat' niet zo snel, er is één onderdeel van haar lichaam waar ze wél heel rap mee is en dat is haar mond (van wie zou ze het eens hebben). Saar kraamt vanalles uit, niet altijd verstaanbaar, maar koe (zegt BOE), kippetjes, visje, poesje, bijen en 'klaar' komt er zeer verstaanbaar uit. Papa en mama behoren ook tot het vocabulaire en wat klinkt dat ontzettend schattig als ze het zegt.... pàpaaaaaa.... màmaaaaaa.
We zijn klaar met de fysio! een mijlpaal! 5 maart, de laatste dag van haar eerste jaar is de therapeute voor het laatst langsgeweest. Ik hoefde niet eens echt moeite te doen haar te overtuigen van het feit dat verdere sessies naar mijn mening niet nuttig waren. Zij vond dat namelijk ook. Fijn als je op één lijn zit! De eindconclusie van de therapeute was dat Saar datgene wát ze doet prima doet en datgene wat ze nog niet doet vanzelf gáát doen. Wéér blijkt dat ik geduld moet hebben en degenen die mij goed kennen weten dat dat mijn allerslechtste eigenschap is, maar wel een die pure noodzaak is wat betreft het opvoeden en begeleiden van (je) kinderen. Ik zal er aan moeten werken, waarschijnlijk zal het vanzelf gaan aangezien het anders vrij nutteloze tijdsbesteding is.
reacties (0)