Alana

wat gaat het toch hard onze kleine meid is bijna 9 weken oud.

het begon op 3 maart om 7 uur smorgens na 3 dagen overtijd te zijn deden we eindelijk een zwangerschapstest binnem 5 min stonden er 2 streepjes niet te geloven na 2jaar was het eindelijk gelukt. om 8 uur smorgen belde ik mijn moeder om te vertellen dat ze om werd. op 4 maart deden we een clear bleu test omdat we niet konden geloven maar daar kwam ook uit dat we een kindje kregen. jose wou het nog niet geloven die wou het van eerst van de dokter horen voor dat hij het wou geloven. op 5 maart haden we een afspraak bij de dokter die zei tegen ons dat de zwangerschapstest 100% betrouwbaar was. op 2 april om 18:30 haden we onze eerste echo ik was zo zenuwachtig dat ik de helle dag niks kon eten geluukig was de dag zo om en konden we kijken naar onze kleine uk. we zagen meteen al een knipperlichtje we waren zo gelukkig maar konden het nog steeds niet geloven. naar de echo hebben we meteen een taart gehaalt om het te vieren met mijn ouders. op 17 april om 10:00 haden we onze 2de echo ikwas alweer zo zenuwachtig en bleef maar hopen dat er nu nog een hartje klopte en dat deed het.op 24 april haden we onze 3de echo we waren toen bijna 12 weken zwanger nou konden we eindelijk echt gaan genieten en hoefde ik niet elke keer zenuwachtig te zijn voor elke echo. op 8 mei haden we onze 4de echo en natuurlijk was ik weer kei zenuwachtig en hebben we voor het eerst het hartje mogen luister zo bijzonder was dat. naar de 4de echo moesten we wachten op de 20 weken echo dat duurde zo lang onder tussen hadden we al een babybedje gehaalt en al een hoop kleertjes allemaal voor een meisje ik was er van overtuigd dat we een meisje zouden krijgen.eindelijk was de dag van de 20 weken echo aan gebroken nu zouden we eindelijk te horen krijgen of het jongentje of eeen meiske zou worden. maar de verloskundige wou eerste kijken of onze kleine hellemaal in orde was en of ze op schema lag wat heb ik die vrouw vervloekt na 10 min wisten jose en ik al dat onze kleine uk een eigenwijs kindje zou worden ze werkte nergens aan mee en hielt stijf haar beentjes over elkaar en haar handjes voor haar gezichtje. na een uur was er nog geen beweging in te krijgen ze bleef liggen hoe ze la. uit eindelijk kregen we maar het geslacht te horen een wisten we eindelijk zeker dat we een meisje kregen. maar omdat de verloskundige niet alles goed had kunnen meten mogten we nog een half uur naar onze uk kijken toen kwam zij er ook achter dat een eigenwijs meiske was.na de 20 weken vlogen de weken voorbij en ons meiske bleef het goed doen. met de 30 weken vertelde ze ons dat ons meiske voor op schema lag dus we zouden een groot kindje krijgen. met 36 weken zijn we nog snel verhuist en de echo kregen we nu elke week maar om eerlijk te zeggen was ik de zwangerschap onzettend zat alles deed zeer slapen ging bijna niet meer omdat ik constand naar de wc moest en was onzettend misselijk dat hebben we ook gezegt tegen de verloskundige  maar die kon niks doen omdat ik nog geen onsluiting had en het zat nog goed dicht. met de 38 weken kon ik echt niks meer en hield ik ook geen eten of drinken meer binnen. op 2nov een dag voor de bevalling heb ik niks anders gedaan dan geslapen maar veel heeft dat niet geholpen. op 3nov om 02:00 werd ik wakker en om 02:30 begonen de weeen om de 15 min had ik een wee dus slapen ging hellemaal niet meer om half 8 werd jose wakker toen heb ik hem verteld dat ik weeen had die heeft gelijkt de verloskundige gebeld maar die vertelde jose dat hij moest bellen als ik om de 5 min weeen had daarna had hij onze zwager gebeld dat hij deze kant op moest komen en die heeft dan weer zijn moeder gebeld om het te zeggen. om half 11 hield ik het niet meer uit van de pijn en heeft jose weer de verloskundige gebeld om te vragen of ze langs kon komen toen had ik pas 3 cm onsluiting en ze vroeg of ik iets tegen de pijn wou hebben maar dan moesten we wel naar het ziekenhuis. om 11 uur stonden we in het ziekenhuis en om half 12 had ik een rugenprik en om 12 uur kwamen ze weer kijken toen zat ik pas op de 4 cm ontsluiten dus ben ik toen aan de weeenopwekker gelegt en kreeg ik het advies om wat te slapen maar dat ging niet eens om 5 uur had ik nog maar 4 cm onsluiting dus de weeenopwekers werkte niet eens .toen hebben ze maar besloten om mijn vliezen te brekken. om 7 uur had ik persdrang en om half 8 had ik 10 cm onsluiting maar ik mocht nog niet persen omdat de kleine niet goed lag uit eindelijk mocht ik gaan persen en met elke pers ging haar hartslag naar beneden ik kreeg niet alles mee wat ze zeiden op een gegeven moment zei jose ik zie het hoofdje toen werd ik toch een beetje bang ze kon er niet uit dus ben ik geknipt wat ik eigelijk hellemaal niet wou maar 8 min later had ik een klein meiske op mijn buik liggen ik bleef maar huilen en zeggen ze is van mij . ze werd meegenomen om haar te meten en te wegen en ik werd gehecht. we hebben een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven maar veel geslapen had ik niet bleef maar kijken naar dat mooie meiske dat langs me lag te slapen. en dat is al bijna 9 weken geleden en wat gaat ze hard ze lacht de helle dag en kan haar hoofdje al goed omhoog houden en inplaat svan dat ze gaat leren kruipen vind ze het veel leuker om te leren lopen en niet vooruit maar achteruit. we zijn zo trots op onze kleine meid en we houde zo veel van haar en zo geluukig .