Mijn verloren stukje

Gewoon beginnen schrijven en hopen dzt de druk op mijn hart weer even wat minder word...

23 weken zwanger van een heel hevige meid en wat een zalig gevoel, en wat een karakter al, want ja ik ben er van overtuigd dat ze nu al een heel uitgesproken karakter heeft :)
En een heel uiteenlopende keuze in muziek, luister ik naar creed, live en beyonce stampt ze vrolijk mee.
Bij de kreuners of justin bieber ( ja ik beken) stampt ze niet of venijnig en elke keer als zus of broer wil voelen stopt de kleine meid consequent met stampen om erna weer vrolijk te beginnen :)

Maar wat mist mijn hart dat kleine vlindertje... Bijna 3 maanden oud zou hij/zijngeweest zijn....
Het lijkt wel of iedereen haar (vraag me niet waarom mr ik weet dat het een meid was) al vergeten is...

En god wat mis ik haar... Zo verschrikkelijk hard...
Nooit kunnen vasthouden, zeggen dat ik van dr hou, te slapen leggen, zoen geven...

Het lijkt ook wel of ik er niet over 'mag' praten want ik ben nu opnieuw zwanger....
Ik ben dankbaar dat dat kleine vlindertje ons nog een kleintje geeft en nu al de beste beschermengel...

Maar ik had haar willen vasthouden...