22 weken

zo dames, 22 weken alweer, tgaat snel - alhoewel het nu ff lijkt te vertragen :) Ook een beetje angst voor al die dingen die nog moeten gebeuren, tis net of ik het niet meer weet wat er moet gebeuren en niet weet hoe eraan te beginnen laat staan wanneer. Hebben nog tijd genoeg maar als het blijft aanvoelen zoals nu zal het er op een vingerknip zijn :) Hebben ondertss onze naam en de doopsuiker is bestel, verf voor tkamertje staat klaar en binnen week of twee krijgt ons prinsesje een nieuwe kamer en verhuisd haar kamertje naar broer zen kamer als die geverfd geraakt :) Mijn zus maakt net zoals bij men dochter Lenn de geboortekaartjes dus das uiteindelijk ook geen zorg enkel kiezen tussen een paar verschillen maar ze weet goed wat ik wil dus das eigenlijk ook niets meer, onze lijst ligt ook al voor een deel, hebben ervoor gekozen om spulletjes zelf te halen en enkel een lijst te leggen in een kledingwinkel en een pamperrekening , we hebben uiteindelijk al zoveel in huis dus een lijst leggen van spulletjes zou te gek zijn, er zou bijna niets opstaan :)

Onze kleine man is een uiterst actief baasje wat fijn is , daar wil ik niet op zeuren, hoe feller hij stampt en schopt hoe beter als geld dat hoe actiever id buik hoe rustiger eenmaal begoren maar het begint met momenten wel pijn te doen, zoals vandaag, deze nacht begon hij om 00.13 uur te stampen (jah ik werd er wakker van en dan ligt men placenta nog voor hem als stootkussen, gelukkig maar zeker) en ondertss is hij al heel die tijd nog steeds fel bezig met stampen met gevolg dat er al eens een harde buik opkomt, zeker niet onrustwekkend.

Lenn doet het goed, haar voetje lijkt weer normaal te zijn, maar ze gaat enkel niet zo graag meer naar de opvang, elke keer als ik haar er afzet huilt ze zo fel, best wel jammer, en uiteindelijk is er niets veranderd, miss moet ze haar plekje erweer zoeken vermits ze een tijdje niet gegaan is omdat ik ze liever wat thuis hield met der voetje.

Men partner en ik, goh, ups en downs, soms denk ik, laat het, ik geef het op, twee kinderen maar geen drie en dan soms loop ik over van liefde voor hem, ik hou van hem begrijp me niet verkeerd maar het is voor mij ook eerste keer zwanger zijn met een partner die er niet vandoor ging de moment ik zwanger was, de biologise vader van lenn (die kinderen wou, en mij overtuigde er al aan t ebeginnne) nam zen koffers de dag ik vertelde dat het gelukt was - dus miss daarmee dat ik het soms zo moeilijk vind.

Nou helemaal up to date nu, volgende week suikertest (lekker, niet dus) en dan een weekje erna weer naar onze kleine man gaan kijken.

xxx

(sorry voor de schrijffouten, wil steeds snel typen omdat ik anders alles zo snel vergeet (en dat bedoel ik zo letterlijk, gisteren stond ik buiten met dochterlief maar zonder sleutels maar een deur die reeds in het slot viel))