Aaron 7-8 maanden

ons manneke , onze grote zus, een hectische tijd en nu vermoeid maar zo trots.

soms gebeuren er dingen in je leven zo mooi dat kan je niet bevatten, zwanger zijn, de geboorte van je kinderen samen zijn met je lieverds,

soms gebeuren er ook minder leuke dingen in het leven, die je moeder hart doen breken, en je denk waarom hebben we het zo verdient, waarom heeft ons manneke deze ziekte gekregen, en moest hij als baby 2 keer geopereerd worden.

want de 2e operatie is maandag uit gevoerd, door de zelfde neurochirurg als de 1e operatie, en dat gaf me een fijn gevoel, zeker toen de doktor zei, manneke je ziet er goed uit en ik zie zeker positief verschil, de veren hebben hun werk gedaan dat is mooi , ik ga je helpen en  ga je weer lachend naar huis!!!

zondag avond moesten we ons melden bij het kinder ziekenhuis voor de operatie voor maandag, heel hevtisch en spannend weer. zo sta je weer in het sophia ziekenhuis , de plek waar je 10 weken terug nooit hoopte te komen , is nu een plek waar je beken rond loopt zelfde patienten tegen komt en praatjes maakt met ouders van dezelfde ziektebeeld bij kindjes , dan weer zo kleine en die onzekerheid van hun.

op 14 mei is onze zoon geopereert aan een bootschedel, cranio synostose destijds zijn er 2 klemmen, veren in zijn hoofd gezet en is de middelste fontanel opengemaakt en weer naar buiten gedrukt, aaron heeft na de operatie toen 24 uur op de ic gelegen, met allemaal draadje en gekke piepjes( alles was me uit gelegd maar het was allemaal goed) wel heeft aaron een bloed transfusie gehad want aaron heeft te veel bloed verloren tijdens de operatie, , dat verklaarde de witte kleur over zijn hoofd, wat je zag natuurlijk want ons manneke had een prachtige tulband om,

afgelopen maandag zijn  de veren verwijderd, ik ben wederom mee gelopen naar de ok ruimte en had aaron onder narcose zien gaan, heel eng en heftig maar ook fijn om te zien waar je hem achterlaat. kleine operatie en binnen 1,5 uur lag meneer lakker te slapen op de uitslaap kamer , en meneer lag dus echt te snurken!!! ja op zon moment kan je alleen maar super trots zijn , en dan zie je weer de tulband en draadjes en piepjes maar ons manneke ging goed , en 1 uur later weer herenigd met papa op de afdeling.

maar in de drukke tijd van een ziek ventje , hebben we ook nog een dochter van 2,5 jaar rond lopen die er niet altijd blij mee was( rustig uitgedrukt) dat even de aandacht ging naar aaron, maar nu zo trots als grote zus zag ze haar kleine broer weer , aaron au kusje op zijn hoofdje(daarna zag ze een kadoooooo ) dus ja dan weet je wel wat belangrijkste was op dat moment, een dora bad poppie met booth wow ze was gelijk weer erg zoet aan het spelen. 

zeer heftige tijd, maar met steun van familie en vrienden zijn we heel goed door heen gekomen.

x x x van ons