Shake Rattle and Roll

Het zal niet veel mensen ontgaan zijn dat het hier weer raak is. Gelukkig zijn we 5 jaar geleden naar het zuiden verhuisd en wonen we niet langer in de buurt van de breuklijn en het epicentre zoals toen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was pril zwanger, toen ik in de vroege uurtjes gewekt werd door het schudden van het bed, het geklapper van de deuren, een dreunend geluid van buiten en vervolgens begonnen overal in de straat de auto alarmen te loeien... Mijn schoonmoeder en haar partner waren toevallen 'gezellig' een nachtje bij ons logeren en haar hoorde ik door de gang schuifelen als een dronken zeeman van muur naar muur en toen het 5 minuten later rustig werd, trof ik haar in de huiskamer onder de tafel aan, terwijl de eetkamerlamp nog nazwaaide aan het plafond. Zelf was ik meteen uit bed gerold, je kunt beter net naast of onder je bed liggen dan erin, voor het geval de schoorsteen of dakbalken besluiten de geest te geven en je met een bezoek komen vereren. Mijn vriend snurkte overal dwars doorheen, dus die wist ik netaan uit bed te sleuren, zodat ook hij niet in de valzone van de schoorsteen zou liggen. De huizen zijn hier veelal gelijkvloers en vrijstaand en gelukkig kwamen wij er zeer genadig vanaf die ronde. In de bijkeuken was een vaas van de bovenste plank gevallen, maar niet gebroken en in de keuken was een appel van de fruitschaal gerold... Verder wat schilderijen van de muur, kastdeurtjes open en het servies nog net op de rand in de kast. Kortom, op een lichtelijk scheefgetrokken schilderij en beurse appel na, geen schade. Later bleken er wel scheuren in de schoorsteen te zitten, dus de huisbaas was genoodzaakt die te laten verwijderen. 

Vanmorgen werd ik wakker, deed de radio aan en het eerste wat ik hoorde waren de woorden 'safe' en 'earthquake'.. Zo he, dat hakte er wel even in! Gisteravond had ik nog uit het raam gehangen om de bijna volle 'supermoon' op de plaat proberen te krijgen en ik stond versteld van hoe mooi de maan eigenlijk is, als de foto lijkt te lukken. Daarbij dacht ik nog: 'gaat zo'n supermoon niet vaak gepaard met aardbevingen enzo?' En nu dit!

Beneden gekomen gauw de tv aan, het ene na het andere beeld van de rampgebieden kwamen langs, de hoofdweg van noord naar zuid is op diverse plaatsen gescheurd, diepe kloven en hoogteverschillen erin, gaten, breuken, delen verdwenen in zee en stukken verdewenen onder aardverschuivingen. Goodbye hoofdweg. Hele dorpen van de buitenwereld afgesloten omdat er maar 1 weg naartoe gaat. Je moet je voorstellen dat het overgaat van ruwe kust naar onherbergzaam gebergte en aan de westkust weer ruw en dan weer zee. De hoogteverschillen zijn enorm en het aantal bewoners is gering, natuur en bergen en watervallen en kilometers niets en niemand. En nu dus geen kilometers meer, want de weg is weg. Een omweg bestaat niet, want het gebergte begint meteen. 

Ook is er een dam ontstaan in een klein riviertje, met als gevolg dat er een soort stuwmeer ontstaan is, boerderijen onder (prut)water en als die prutdam straks oplost, dan zal er ook benedenstrooms een probleem zijn van overstromingen.

De stroom ligt op veel plaatsen eraf, want de meeste stroomverziening gaat nog bovengronds hier en als de draden tegen elkaar kletsen of scheuren, heb je niets meer, tot de monteur erbij kan komen.

Dan heb ik het nog helemaal niet gehad over alle huizen en gebouwen die met de 7.5 van vannacht zijn ingestort of dusdanig beschadigd, dat van wonen of werken niet langer sprake kan zijn.

Scholen zijn dicht, het openbaar vervoer ligt stil, de ferry vaart niet, wanneer alles weer op de rails zal zijn, weet niemand!

Hier in het verre zuiden hebben we van dit alles weinig tot niets meegemaakt. Het leven gaat hier gewoon door. Mijn vriend had 2 gemiste oproepen van zijn moeder middenin de nacht. Zij woont 300 km dichter bij het epicentre dan wij en ze woont bij de duinen. Haar hele straat werd geevacueerd vanwege tsunami gevaar. Ze hebben de nacht op de heuvel in de auto doorgebracht. Gelukkig bleven de gevreesde golven uit, meer dan een metertje hier en daar (plus springtij vanwege de supermoon) werd het gelukkig niet, ook niet na al de 6+ naschokken die inmiddels geweest zijn.

De vraag blijft of dit het was, of dat de 'grote' nog komen moet.

Veel mensen zijn op van de zenuwen, als je ooit een aardbeving hebt meegemaakt, weet je precies hoe ze zich voelen. De constante spanning van 'was dat een aardbeving?' 'daar heb je er weer een, is dit het, of wordt het nog erger?' 'Moet ik rennen, of zal het zo stoppen?' en ga zo maar door. Het niet-weten van wat je te wachten staat is echt vreselijk. Constant op je hoede, constant bang, constant om je heenkijken waar de uitgang is, waar je veilig zou kunnen schuilen, waar je kinderen zijn en hoe je die kunt beschermen. Hoe relaxter de ouders weten te blijven, hoe beter ook de kinderen ermee om kunnen en leren gaan. Maar hoe heftiger het is of wordt, hoe moeilijker rustig te blijven en hoe meer impact het heeft op hele gezinnen, hele klassen, buurten, families. Gelukkig tot nogtoe maar 2 doden gevonden en grote hoop dat er niet teveel meer bijkomen. Maar de regio die het zwaarst getroffen is, daar is geen contact mee te krijgen en die zijn niet te bereiken ook. Een reddingsteam is per helikopter in de zwaarst getroffen regio afgezet en zojuist was op de radio dat er nog weer 2 mensen levend uit het puin gered zijn. Helden!

Tot zover mijn bijdrage, sorry voor het leeswerk!

Greetz B