Ik snap het niet...
Het ligt vast en zeker aan mij. Misschien kan iemand het me uitleggen, want eerlijk waar, ik snap het niet. Ik begrijp er geen hout van!
Het moment dat je besluit dat je graag een kindje zou willen krijgen, hebben. Een besluit wat een enorme verandering in je leven aan gaat brengen, aangenomen dat het allemaal maar kan en lukt. En dan is het zover, je bent zwanger, er is een kleine op komst. Je wordt mama, je wordt papa. Je zult nooit je oude zelf meer zijn, je bent voortaan verantwoordelijk voor een ander wezen. En dan niet zoals je een baasje bent voor je hond of kat, nee, een wezentje wat helemaal niets voor zichzelf zal kunnen de eerste maanden.
Mag zo'n kleintje dan je aandacht opeisen? Mag het verwachten dat je het alles zult geven wat je kunt?
Het zal je midden in de nacht wakker maken, wakker houden. Je nodig hebben. Je aandacht opeisen. Niet een keer, nee wel tientallen of honderden keren. Elke dag weer.
Ik ben een moeder die besloten heeft om er dan ook 100% voor mijn kind te zijn. De eerste 5 jaar zal ik dan ook niet terug aan het werk gaan. Er gaan dagen voorbij dat ik gillend gek word, de poepluiers en bergen tissues met snottebellen komen me mijn oren en neus uit. Ik snak ernaar om 'even' de boel de boel te laten, de deur achter me dicht te trekken en gewoon mijn oude zelf een uurtje te zijn. Klessebessen met een vriendin, onder genot van een ongestoorde koffie of een lekker wijntje met uitzicht. Maar dan gebeurt er altijd wel iets wat me met mijn neus op de feiten zal drukken: mama ik moet poepen! de baby begint te huilen van de honger, of er komt er een vol excitement aanhollen want 'de wassesiene is klaaaaa' want het muziekje klinkt. En dan stap ik vanuit mijn dagdroom het dagelijks leven weer in en ben ik weer mama van 3 kanjers van kindertjes.
Het met 8 weken na de bevalling weer aan het werk gaan, is dan ook iets wat ik me maar slecht voor kan stellen. Zijn er echt mama's die dit willen? Of doen ze het omdat het moet, omdat het financieel niet anders kan? Wij hebben het niet super ruim, maar een extra inkomen geef ik liever op, dan dat ik mijn eigen kindjes niet zie opgroeien, van dichtbij en vooral dat eerste jaar zou ik echt niet willen missen. Voor geen goud.
Ben ik een geitenwollensokkentype? Misschien voor Nederlandse standaarden wel. Ik spin niet mijn eigen wol en zit niet met een breientje op de bank, ik eet niet grotendeels organisch, mijn vriend heeft geen lang haar en baard en sandalen, maar ik ben wel thuis met mijn kindjes, draag mijn kleintje vaak in een doek en voed ruim een jaar uit eigen borst. Is dat alternatief? Of is dat ouderwets? Of zoals het hoort, zoals het zou moeten?
Als ik dan een blog lees van iemand die nog voor de eerste keer moeder worden moet en waarin staat: '...wat een gedoe en het past helemaal niet bij mij. Ik wil na de bevalling kunnen gaan en staan waar ik wil met de kleine en me niet afhankelijk voelen van het feit dat ik ten alle tijden beschikbaar moet zijn...' Dan kan ik niet helpen dat het enige wat ik denk is: Meid, je gaat nog op je neus kijken! Ook als je kindje met formula wordt grootgebracht, zul je ten alle tijden beschikbaar moeten zijn.
Is het dan zoooo erg, het overslaan van een paar avondjes uit, het afslaan van een drankje? Ik snap het niet, ik snap het echt niet. Je KIEST er toch voor (aangenomen dat het geen 'ongelukje' was) om een gezin te vormen? Daarbij horen toch sacrifices? Je offert je vrije avonden op, je offert je full time baan misschien op, je offert je nachtrust op, je offert je mooie gelakte nagels en lange, keurig gekrulde haar misschien wel op, je offert het 'independent zijn' op. Waarom wel kiezen voor kinderen, maar je levensstijl niet willen veranderen? Is dat een typisch Nederlands ding? Of ben ik toch een geitenwollensokkentype dat ik mijn leven compleet aangepast heb sinds mijn oudste knul geboren is?
Ik ben er trots op dat ik full time mama ben. Mijn huis is een puinhoop, mijn lijf is een puinhoop en mijn leven is een puinhoop. En 99.9% van de tijd geniet ik er zo ontzettend van en zou ik niet anders willen. Aan dit alles komt een einde, ze blijven niet klein, ze blijven niet constant alles overhoop halen, ze blijven niet op schoot klimmen (en op de bank springen) Ze blijven niet 3x per nacht wakker worden, ze blijven niet in de broek poepen, ze blijven ook niet aan de borst drinken. Jammergenoeg niet, gelukkig niet. Na het ene komt het andere, het een wordt ingeruild voor het ander, wat was, komt nooit meer terug. En dat is mooi, maar het is ook jammer. Ik ben zo blij dat ik een stukje van mezelf en mijn lijf op kan en mag offeren om zo een klein meisje groot te zien groeien op wat IK haar geef. Ik ben haar mama, ik ben haar alles. Dat is overweldigend en prachtig en soms kan ik er met mijn verstand niet bij, dat niet iedereen zo denkt. Is het te beangstigend? WAAROM zou je niet je kindje's ALLES willen zijn? Tuurlijk, kindjes worden met fles ook groot, het is ook niet slecht, maar persoonlijk vind ik het zo jammer dat een mama bij voorbaat al zo'n keuze maakt, alsof het maar lastig is om een baby te hebben. Zie ik dat verkeerd? Ik snap het werkelijkwaar niet, dus wie het weet, mag het zeggen.
X B
reacties (0)