Spierpijn van het Vliegen!

Voor de verandering wakker geworden van de wekker om 05:20 en na snel een bakkie koffie te hebben gezet en wat te bikken te hebben gepakt, de kleine beeb wakker gemaakt voor een voeding voordat we richting vliegveld gingen. Om tien over zes reden we de straat uit, gelukkig ligt het vliegveld net aan de andere kant van de stad (noem het maar een uit de kluiten gewassen dorp!) en een kwartier later had ik een mooi plekkie onder een lantaarnpaal gevonden, dan kon ik beeb tenminste nog zien in haar maxi cosi. Ze zijn hier niet zo scheutig met verlichting, op straat niet, maar op parkeerterreinen nog minder, lijkt het wel.

Ik had mijn zelfgemaakte mei tai mee, maar omdat het maar 100m naar de terminal was en ik niet te lang wilde treuzelen, de uk maar gauw in een dunne fleecedeken verstopt en met volgeladen rugzak (luiers, luiers en nog meer luiers, 3 setjes kleding voor beeb - just in case en met diezelfde reden voor mezelf een schoon shirt haha) me richting vertrekhal begeven. Ik sloot gauw achteraan in de rij en dat wil hier zeggen: er stond 1 iemand te wachten voor de 2 balies die open waren hihi, gotta love a rural airport!

Anyhoo, toen snel beeb in de mei tai gezet en ik kom net aanlopen bij de gate, als we gaan boarden, rij 1 tm 10 mag naar buiten en de trap op t vliegtuig in en wij zitten 8a, das mazzel! Kon ook bijna niet anders, want er zijn totaal maar 20 rijen ofzo x4 stoelen en that's it! Een turboprop met alle kabaal die erbij hoort...

Met brullende baby ('make up your mind, mum! Eerst dat gewurm en geplet om me in dat ding te krijgen en nog geen 10 min later weer gewurm en gedoe om me er weer uit te vissen!' Note to self: een mei tai uittrekken terwijl je in een krappe vliegtuigstoel zit = niet handig!) en veel gehannes zitten we eindelijk comfortabel, dus maar even met de borst bloot, dan houdt dat gehuil ook gauw op... Als zorgzame mama gauw mijn hand op haar oortje gelegd tijdens het taxi'en en voor de volgende keer staan de oordopjes op de lijst voor mezelf!

Nog voor t bordje riemen vast uitgegaan is, lopen de incheck dames al door t tuig en ginnegappen met mijn beebje, uitbundige glimlachjes als resultaat. Als we een uurtje later weer gaan dalen, en ik mijn rugzak nog even netjes onder de stoel probeer te trappen/schoppen/duwen terwijl er een slap vaatdoekbaby'tje op mijn arm ligt te tukken, schiet natuurlijk net weer mijn waterfles uit t zijvakje van mn tas. En dan zit je daar in de gordel, met een slapend kindje in de gordel aan jouw gordel vast, terwijl je je fles daar door t gangpad ziet rollen... Nog voor ik me kon bedenken wat ik zou gaan doen, springt er een man uit zijn stoel en rent door t gangpad mijn fles achterna! Met een grote glimlach propt hij hem terug in t zijvak van mn tas en gaat weer 2 rijen verder aan de andere kant van het gangpad zitten. De gentleman. Typische Southlanders uit rij 1 tm 7 met het geduld van de wereld staan erop dat beeb en tas en ik eerst aan de beurt zijn om het vliegtuig te verlaten. Een paar goedbedoelde 'kan ik iets voor je dragen?' afgeslagen, lopen we richting trap. Het is een vorstige ochtend in Christchurch als we daar aankomen, dus beeb wederom in de fleecedeken gepakt om via tarmac richting terminal te wandelen.

Zodra we de ontvangsthal binnenkomen, staat daar een vriendelijke man met mijn naam op zijn bordje te wachten: onze shuttle naar het ziekenhuis. Gelukkig krijg ik nog een minuutje om van t toilet gebruik te maken, maar helaas zijn er geen baby-faciliteiten in dit deel van het vliegveld, dus heel omslachtig met uk op de arm me met 1 hand half uitgekleed om een plas te kunnen doen en die ene hand ook nog zo goed als het ging weten te wassen (hmm zepen met 1 hand, valt niet mee!) en dan op naar het ziekenhuis.

Ik had afgesproken met een Hollandse vriendin, die inmiddels alweer bijna 2 jaar in CHCH woont, we zouden samen een uurtje in het park gaan wandelen, maar als ik haar spreek, is ze nog naarstig op zoek naar een parkeerplek. Als ze dan eindelijk ergens staat, gaan we op zoek naar elkaar! Zij loopt met haar 19 mnd oude dochter in de wagen mij en mijn uk in de draagzak tegemoet. Als we elkaar weer spreken, blijken we ieder aan de andere kant van het riviertje te lopen, dus we zijn elkaar precies voorbij gewandeld! Zij is intussen bij t ziekenhuis aangekomen en ik loop vlak bij de parkeerplaats, typical! Dus iets duidelijker afgesproken om elkaar bij de rozentuin te ontmoeten.

Na een gezellige klets- en speelpartij in het toch wel warme winterzonnetje is het dan tijd geworden voor onze afspraak voor beeb: de orthodontist, de spraakdeskundige, een tandarts, een lactatie kundige, de coordinator en natuurlijk de chirurg himself waren allemaal aanwezig in het kleine kamertje voorzien van tandartsstoel. En de arme meid maar brullen! Tja, wat wil je als je net na 4 slokken uit je lunch gerukt wordt?! Arme meid had de 2u daarvoor heerlijk in de mei tai gezeten en was uit-ge-hongerd natuurlijk! Dus tussen het brullen door, zoveel mogelijk van de info proberen te onthouden, tussen jankpartij en slaapgebrek en baby brain viel het me niet eens tegen wat is blijven hangen hahaha

20 min later stonden we weer buiten, gauw onze dame de rest van haar lunch gegeven, toen zelf nog een broodje en bakkie koffie genuttigd in het ziekenhuiscafe (tussendoor nog een prachtige poepbroek weten te verschonen) en toen konden we weer aan onze terugreis beginnen.

Na een hobbelige reis terug richting vliegveld, zat ik weer met een schreeuwmeisje, dus eenmaal in de vertrekhal gauw haar melkfabriek tevoorschijn getoverd. Moeten er natuurlijk net 2 werkmannen aan 'mijn' tafel toe zijn, ze zijn alle tafels wiebelvrij aan t maken. Afijn, na heel wat 'sorry' en 'excuse me's gingen die zonder blikken of blozen richting de volgende tafel op hun lijst en schoven er 2 oudere dames aan in de bank waar ik op zat te voeden. Op af en toe een glimlach na, geen reacties. Wel zaten we aardig in het looppad richting toiletten, maar ook onder de toiletgangers geen geschokte gezichten of boze blikken, again, gotta LOVE NZ :D

Toen de final boarding call klonk, besloot madam eindelijk klaar te zijn met haar melkje en even flink de broek te vullen... gelukkig kreeg ik van de stewardess een paar minuutjes om haar billen te poetsen en even later zitten we dan weer in t vliegtuig, te wachten op t lawaai. Nog voor we goed en wel de lucht in zijn, volgt daar broek nummer III van de reis. Net nadat de stewardess heeft zitten opscheppen dat dit vliegtuig uitgerust is met zo mogelijk het allerkleinste toilet ter wereld, besluit meisjelief een flinke poep te doen hahaha Nee, geen omkleedtafel in t mini-toiletje, maar er werd gauw een deken voor me in t gangpad gelegd, gordijntje ervoor en poetsen maar! En zo hebben we de reis zonder enige kleerscheuren doorstaan, 10u na vertrek waren we weer thuis! En volgde poepbroek nummer IV inclusief explosie van voor tot achter en aan beide zijden, inclusief mama's broek en wat was ik blij dat we weer thuis waren!

Zere armen van al het tillen en krampachtige zoeken in de tas met een slap baby'tje op de andere arm, zere benen en voeten van al het lopen en dat alles voor een consult van 20 minuten! Maar het was het vast waard, we staan op de operatielijst voor mid-september. Ben benieuwd!

Zo heel verhaal geworden zeg!

Bedankt voor t lezen dus ;-)

X Brenda