Wervelwind

Gisteren voor het eerst sinds bijna 5 weken (oeps) mijn midwife weer een keer gezien. Ze komt altijd naar mij toe, maar de afspraken die we plannen, staan nooit echt vast. Je weet maar nooit wie er aan t bevallen is, als ze mijn kant uit had zullen komen haha. Ze woont hier 75 km vandaan in een heel klein stadje en naast mij heeft ze nog meer bezoekjes af te leggen in de 'grote' stad waar wij wonen, dus ze weet het altijd wel te combineren. Onze vorige afspraak stond op een week of 3 geleden, maar toen ik die hele week niets van haar gehoord had (ze stuurt mij altijd een sms als ze weet wanneer haar planning haar mijn richting uitstuurt) heb ik haar de week erop toch maar eens een berichtje gestuurd, wanneer ze weer in town zou zijn. Straal vergeten! Want idd de datum dat ik in haar agenda stond, had ze een bevalling en de dag erna nog een en met alle aantekeningen die daarbij horen, had ze mijn naam niet meer teruggevonden hahaha

Om een lang verhaal kort te maken: gisteren was ze er weer (eens) :)

Zit ik net te beweren dat beeb nu al maaaaanden als een komma'tje onderin mijn bekken ligt, hoofdje bij mijn rechter heup en billen links, regelmatig komen de knie- en elleboogbobbels als pijnlijke aliens over mijn buik gegleden, alsof mijn navel een uitweg biedt. Nu al zeker 2 weken probeer ik beeb toch een beetje te 'motiveren' een wat meer comfortabele houding aan te nemen, want van de pijnlijke druk in mijn bekken, met zo nu en dan een in de brand staande heup, heb ik wel aardig genoeg gekregen inmiddels. Als ik 'savonds in bed ga liggen, leg ik expres een opgerold handdoekje in mijn rechter lies en vrijwel onmiddelijk kan ik beeb voelen bewegen:' hee waar is mijn ruimte en bewegingsvrijheid nu ineens naartoe?' Al meerdere keren heb ik vervolgens aan de linkerkant mijn bump een eindje 'omhoog' gemasseerd: HINT - je billen moeten DEZE kant op, kleintje :) En als ik dan na een hoop gespartel en gedraai eindelijk in slaap val, om vervolgens een paar uur later met een te volle blaas wakker te worden, ligt ze de ene keer keurig met haar billen omhoog (en dus hoofd naar beneden), om even later weer in haar vertrouwde hangmatje te kruipen en steevast als ik 'smorgens opsta, ligt ze weer opgekruld in mijn bekken. TOTDAT mijn midwife hier is en even gaat voelen... 'Nee hoor' zegt ze: 'hier voel ik duidelijk de bobbel van het hoofdje, hier onderaan, keurig richting uitgang' Nog even het hartje luisteren en mijn bloeddruk meten en we zijn beiden weer goedgekeurd!

En wat denk je? Nog geen uur later zijn daar de vertrouwde druk, knieen en ellebogen weer... en ligt ons boefje weer overdwars onderin!

Blijkbaar is er nog voldoende zwemruimte voor ons wervelwindje om zulke acties uit te voeren, al vraag ik me wel af of de navelstreng zo niet ontzettend in de knoop aan het raken is hahaha!

Over 4 weken krijg ik nogmaals een groei- en liggingsecho, dus hopelijk besluit madam voor die tijd haar nieuwe positie als favoriet aan te nemen. Het maagzuur neem ik wel voor lief hoor, dat blijft beter dan die hete messteken in mijn heup ;-)

Verder is het te hopen dat ze haar broers achterna gaat en niet eerder dan ruim over de 40w besluit om te komen, want het bevalbad wat in januari deze kant op zou komen, is nog altijd niet vertrokken bij mijn vriend zijn baas, het staat nog steeds te wachten tot de zeecontainer eindelijk eens gaat varen en dan duurt het nog ruim 6 weken voor hij hier aankomt... Besluit ze wel eerder te komen, dan gaat daar onze thuis-bad-bevalling...

Tot zover ons update-je, kleine grote broer en ik gaan even een brief posten en een blokje om, voor het zonnetje er vanmiddag weer bijkomt en het kwik weer ruim boven de 20 graden oploopt.

Greetz Brenda