Huilende moeder

Meestal ben ik van mening dat 'wat moet, dat moet'.

Ik heb ze wel gezien hoor, en er ook wel van gehoord en over gelezen natuurlijk, de huilende moeders die hun peutertje achterlaten op de eerste 'schooldag'.

In mijn hoofd ben ik niet zo'n moeder.

Het hoort er in mijn ogen gewoon bij, hij is er klaar voor en hij wil zooo graag beginnen in zijn peutergroepje!

Ga ik straks een traantje laten?

Nee, dat was ik niet van plan.

Het is dat ik bij mijn vorige blog verschillende 'succes' reacties kreeg voor maandag. He? Wat is er maandag?

Oh ja, dan gaat onze kanjer voor het eerst een ochtendje naar school! Das waar ook en dat is eigenlijk wel een echte milestone waar ik nog helemaal niet bij stilgestaan heb, the start of an era!

5 ochtenden van rust en stilte en aandacht voor mijn kleine ventje. 5 ochtenden van stevig doorwandelen met de kinderwagen. 5 ochtenden van op mn gemak boodschappen doen zonder politieagent te hoeven spelen. 5 ochtenden van kus en veel plezier en tot straks. 5 ochtenden van kleine troep in huis ipv grote troep.

Wat zal ik mijn wervelwind missen!

Wat zal zijn broertje 'ontaard' zijn... ALLE speelgoed voor hem, overal aanzitten zonder dat hij een zet krijgt of het afgepakt wordt...

Ik ben zo benieuwd hoe het gaat lopen!

Ik ben zo benieuwd of ik dat traantje ga laten!

Ik ben zo benieuwd of hij net zo enthousiast heengaat als hij er nu tegenover staat!

Ik ben zo benieuwd hoe hij gaat reageren als een ander kindje hem een zet geeft en zijn speelgoed afpakt!

Ik ben wel emotioneel, maar zolang het 'moet'... Geen traantje gelaten bij beide geboortes, geen traantje gelaten bij de eerste prikjes, geen traantje gelaten bij de 1e verjaardagen... we gaan het zien!

Maandag!

Maandag gaan we het zien :)