Ravi heeft buisjes!
Meiden, het is eindelijk zover. Ravi heeft buisjes. Gelukkig deze week geen koortsaanvallen en andere ziektes, alleen nog heel verkouden. Dus de operatie mocht doorgaan. We moesten ons om 7.45 uur melden op de SEH. Al snel werd het eerste kindje naar binnen geroepen, een amandelklantje met - hoe bijzonder- dezelfde geboortedatum als mijn dochter! De volgende die mocht komen was Ravi. Ze doen zoveel mogelijk op leeftijd aangezien die kleintjes het meest moeite hebben met het nuchter zijn. Goed, mama in operatiekleren gehesen, lange jas, mutsje en slofjes en toen mochten we naar binnen. Moest ons kereltje op de operatietafel leggen. Was zelf helemaal overdonderd door de hoeveelheid mensen daarbinnen. Had verwacht dat er 2 of 3 mensen zouden zijn.......nee hoor, stuk of 8 "dokters". Ze zeiden allemaal bijna tegelijkertijd "aaaaah, wat een kleintje nog".Zien ze niet zo vaak natuurlijk bij buisjes. Ravi lag intussen op z'n gemakkie rond te kijken. Toen kreeg hij het kapje op en ik verwachte paniek......maar nee hoor, hij lach een beetje te lachen en bleef gewoon neutraal. Duurde wel 20 seconden ofzo voordat hij "weg" was. Zag het aan z'n oogjes die langzaam naar boven draaiden. Toen moest ik wachten in de uitslaapkamer. Ik was daar nog geen 5 minuten toen werd Raafje al weer - huilend en al- binnengebracht. Verpleegster zei nog "zo, die is snel wakker". Hij kreeg nog even wat extra zuurstof om de narcosegassen een beetje uit z'n longen te krijgen en toen kreeg ik hem in m'n armen. Hij was heel boos en moest heel hard huilen. En hij bloedde behoorlijk uit z'n oortjes, eng om te zien vond ik dat. Na nog wat intructies voor thuis mocht hij alweer mee naar papa in de wachtkamer. De arts die hem geholpen had kwam nog vertellen dat alles goed was gegaan en dat er heeeeeel veel troep achter z'n trommelvlies had gezeten. Ze schatten in dat hij zeker 25 decibel gehoorverlies heeft gehad al die maanden. Arm ventje! Tot we weer thuis waren heeft ons ventje gehuild. Eenmaal thuis besloten om hem een klein flesje melk te geven. Ze hadden gezegd eerst alleen water te doen, maar dat drinkt hij toch niet en hij had wel honger. Dus beetje verdunde melk gegeven en toen die 100 cc op was ging hij weer heel hard huilen. Nu ken ik dat huiltje......dat is HONGER! Dus het er maar op gewaagd en hem nog eens 100 cc onverdunde melk gegeven. En toen vond hij het best en stopte hij ook met huilen. Lekker in z'n bedje gelegd en daar heeft hij bijna 2 uurtjes geslapen. Toen we hem wakker maakten was hij supervrolijk en dat is de rest van de dag zo gebleven. Hij heeft alleen maar gelachen en hij reageert nu op elk geluidje wat hij hoort en hij was ook ineens weer lekker aan het "kletsen".......dat hadden we al een tijdje niet gehoord. s Middags voor de zekerheid nog een paracetamol gegeven,maar hij was zo goed dat we dat de rest van de dag niet meer hebben gedaan. Hij heeft ook de rest van de dag supergoed gegeten en gedronken en vanacht lekker geslapen zonder wakker te worden.
En nu begint het grote hopen.......hopen dat de orenellende achter ons ligt en ons mannetje kan ervaren dat het leven ook best leuk kan zijn ipv altijd maar pijn te hebben.
Thumbs up!
reacties (0)