Bevallingsverhaal Ravi

Al vanaf de 35e week had ik last van oefenweeen. Ze kwamen en gingen en waren op zich prima te doen. Het enige vervelende ervan was dat ik ze vooral 's avonds en 's nachts had en ze me dus uit m'n slaap hielden. In week 36/37 werd ik ziek. Niet zo ziek dat ik me de hele dag rot voelde, maar wel zo ziek dat ik maar bleef hoesten. Een nare hoest met van die gierende uithalen waarbij het soms leek alsof ik er in bleef. Wederom was het vooral 's nachts dat ik er last van had en ik lag dus hele nachten alleen maar te hoesten. Na een paar van zulke nachten gaat dat opbreken (niet alleen mij, maar ook Nico........want die lag ook wakker maar moest natuurlijk wel gewoon werken). Maar goed, er is niets aan te doen en het zal vast wel over gaan dacht ik.

Op een gegeven moment vond ik dat het wel erg lang duurde voordat het over ging. Er zat totaal geen verbetering in. Het leek wel of mijn lichaam alle energie in de zwangerschap stopte en niets over had om iets te doen tegen mijn ziek zijn. Omdat ook de voorweeen onveranderd door bleven gaan ben ik op een gegeven moment voor een extra controle naar het ziekenhuis gegaan omdat ik me zorgen maakte over het effect van alles op mijn kindje. Gelukkig bleek deze het heel goed te doen en mocht ik weer naar huis. Maar ik was er natuurlijk zelf ook nog. Gevraagd of er iets was wat ze voor mij konden doen want ik was inmiddels op en kon niet meer. Helaas......dat was het antwoord wat ik kreeg. Buiten wat zelfzorg medicijnen als hoestdrank, neusspray en paracetamol konden ze me niets geven. Het enige wat ze konden doen was een slaapmiddel voorschrijven. Nu ben ik daar geen voorstander van want ik hou graag de controle, maar in dit geval, na zo'n 10 nachten zonder slaap moest ik wel iets. Dus 3 pillen mee voor 3 nachten slaap en weer naar huis. Die nacht zo'n pil genomen en zowaar 4 uur geslapen, daarna was de pil uitgewerkt maar heb ik nog zo'n 12 uur de effecten ervan gevoeld. In eerste instantie leek het op een soort van halucinaties (ik zag mijn bed van bovenaf en dat was een soort van taart waar ik dan in lag, heel bizar). Ik besefte me dat het van de slaappil kwam maar kon niets doen aan de rare gedachten en beelden. Na een tijdje nam dat af maar bleef ik enorm duf, geen fijn gevoel en wat mij betreft dus niet voor herhaling vatbaar. Daarna weer 2 nachten niet geslapen. Weer naar het ziekenhuis geweest, puur als "schreeuw" om hulp voor mijzelf. Ik kon echt niet meer en ik vond dat ze iets voor me moesten doen, maar weer werd ik na een ctg van de baby naar huis gestuurd met een misplaatste opmerking van een van de arts-assistenten in het ziekenhuis: "tja mevrouw, het zijn de laatste loodjes en die zijn nu eenmaal zwaar". Kon 'r wel wurgen, zo'n meisje van begin 20 die waarschijnlijk zelf nog geen kinderen heeft......ik kom niet voor m'n lol, het gaat gewoon niet meer. Maar goed, wederom naar huis en tijd uitzitten dus.

Toen werd het zaterdag en al de hele dag bleven die verdomde oefenweeen me plagen, dat was anders dan de weken daarvoor, want toen waren ze overdag niet of nauwelijks aanwezig, nu dus wel. Tegen de avond vond ik ze behoorlijk pijnlijk worden, voor het eerst in al die tijd moest ik toen ook echt stoppen met wat ik aan het doen was en ze wegpuffen. Maar dat lukte op zich goed en ze kwamen zo elke 10 a 12 minuten, nog niet alarmerend dus. Halverwege de avond vond ik ze steeds pijnlijker worden. Alleen bleef de tijd ertussen hetzelfde. Toch vertrouwde ik het niet en wilde ik naar het ziekenhuis. Schoonouders opgetrommeld om te komen oppassen (die moesten er een theatervoorstelling voor laten schieten) en naar het ziekenhuis. Daar was de dienstdoende arts-assistent weer dezelfde "trut" als die van die opmerking eerder. Ze keek me ook echt zo aan van "heb je haar weer"....... Uitgelegd waarom ik kwam. Moest ik weer een uur aan het ctg. En wat denken jullie? Weeen waren verdwenen als sneeuw voor de zon en baby deed het prima. De "trut" deelde mee dat ik echt niet naar het ziekenhuis hoefde te komen zolang de weeen niet minimaal elke 5 minuten kwamen. Ze checkte nog even m'n ontsluiting en die was wel ietsje meer als een week daarvoor maar nog steeds net geen 2 cm. Haar woorden: de bevalling is echt nog niet begonnen hoor mevrouw, ga maar weer naar huis. Lullig voor m'n schoonouders, maar na anderhalf uur waren wij dus weer thuis.

Toen werd het zondag. Tijdens het eten 's avonds waren we nog aan het grappen met Z.oey want die moest lachen elke keer als ik een wee aan het wegpuffen was. Ik zei dan "Ja, mama's eten is heel erg warm en dan moet ik goed blazen". Waarna zij mij dan na ging doen. Om 8 uur ging Z.oey naar bed en gingen wij tv kijken. Eerst moest ik nog even plassen en toen zag ik dat ik m'n slijmprop was verloren.  Ik vroeg mijn man de weeen de timen want ik vond ze echt behoorlijk pijnlijk. Het varieerde van 7 minuten tot 12 minuten tussentijd. Tja......

Wij naar bed om 12 uur. Om half 1 ben ik er weer uitgegaan. Door het vele hoesten had ik (dacht ik) een rib gekneusd en kon daardoor niet goed liggen. Ik wilde dus op de bank slapen omdat ik dan half rechtop kon zitten. Na een uur op de bank toch maar weer naar boven want die weeen deden echt pijn en boven kon ik timen. Van half 2 tot half 5 liggen timen met steeds erger wordende pijn. Zo zachtjes mogelijk probeerde ik alles weg te puffen want ik hield m'n man al zoveel weken steeds uit z'n slaap, dat vond ik zielig. Ook wel 10 keer uit bed omdat ik steeds zo'n brandend gevoel had van onderen alsof ik heeeeeeel nodig moest plassen. Als ik dan op de wc zat en ik ontspande alles van onderen dan gaf dat een heel klein beetje verlichting......

Vanaf 4 uur / half 5 werd de pijn die ik had voor mij ondraaglijk. Intussen zat ik mezelf op te vreten daar in m'n donkere bedje. Want zo vertelde ik mezelf.......miljoenen.......nee miljarden vrouwen waren me voorgegaan en dit was nog maar het begin. Ik had tenslotte nog maar weeen zo om de 9 a 10 minuten. Het was nog niet eens ECHT begonnen, dus hoe kon ik me zo ontzettend aanstellen met "onhoudbare pijn"? Wat was ik nu toch voor watje? Wat moest Nico wel niet van zo'n vrouw denken? Maar ook: hoe moest ik dit in vredesnaam gaan doen als het NOG erger werd? Van wegpuffen was - zeker op het hoogtepunt van zo'n wee - echt geen sprake meer, het was meer kreunen, huilen, auw roepen.

Om half 5 ongeveer ging m'n man uit bed, hij zei ik ga NU het ziekenhuis bellen en zeggen dat je elke 5 minuten weeen hebt, dit is niet vol te houden voor je, dan maar een leugentje om bestwil. Hij ging naar beneden en bleef voor mijn gevoel eeuwig weg (was ook zo, want hij ging eerst heel uitgebreid naar de wc enzo). Toen eindelijk belde hij het ziekenhuis en mochten we langs komen. Toen moesten zijn ouders nog gebeld worden. Intussen ging ik me aankleden maar inmiddels had ik volgens mij weeen om de minuut. Het ging zo snel en ik had zo'n brandende pijn dat ik af en toe bijna flauw viel. Ik ging nog helemaal bedenken wat ik de komende uren allemaal evt. nodig zou kunnen hebben en
pakte nog een fles ranja en een pak ontbijtbiscuits in m'n tas (voor de honger en de dorst die vast nog zouden komen in de loop van de de dag en de bevalling....).
Voor mijn gevoel duurde het echt een eeuwigheid voordat m'n schoonmoeder eindelijk arriveerde (ze moet vanuit Rhoon komen). Toen ze binnenkwam stond ik onderaan de trap een wee op te vangen, hangend boven een emmer omdat ik dacht dat ik moest spugen. Eindelijk, eindelijk konden we vertrekken. Heb zelfs nog wat instructies gegeven over wat ik wilde dat schoonmama tegen Z.oey zou zeggen als ze wakker werd.

Toen de rit naar het ziekenhuis. Het is maar een klein stukje maar sjonge wat is dat rot als je weeen hebt. Natuurlijk reed er een of andere debiel voor ons die de weg niet kende ofzo en maar 20 km per uur reed. Zul je altijd zien. Uiteindelijk ging die aan de kant voor ons en konden wij door. Nico parkeerde de auto zo dicht mogelijk bij de ingang. Ik zei nog dat hij moest zorgen voor geld voor een rolstoel.... Bij de ingang stonden de rolstoelen en bleek er NATUURLIJK precies die ene munt in te moeten die Nico NIET bij zich had. Hij dus terug naar de auto terwijl de heren bij de receptiebalie me stom stonden aan te gapen toen ik de zoveelste wee probeerde op te vangen. Uiteindelijk was het gelukt bij de rolstoelen en konden we naar binnen. Bij de receptie zeiden ze alleen maar: de 8e? (verdieping...).......wij knikken...........deden ze gelukkig de lift al van afstand open met de melding "spoedgeval, lift verlaten". We konden dus zo doorlopen. Nico.......de lieverd liep heel voorzichtig en langzaam achter m'n rolstoel terwijl ik alleen maar bij mezelf kon denken........MAN LOOP EENS DOOR IK MOET NAAR BOVEN EN WEL NU! Boven aangekomen zagen we zo snel niemand van het verplegend personeel. Gelukkig duurde dat dan weer niet al te lang. De verpleegster zei nog schaapachtig van "oh, ik dacht dat u nog helemaal geen weeen had" (geen idee hoe ze daar bij kwam maar goed). We mochten mee naar een verloskamer en ze zei ga maar op het bed liggen dan gaan we eerst maar eens een half uur aan het ctg. CTG? CTG? Ik wil niet aan het ctg, en al helemaal geen half uur. Ik wil een ruggenprik, ik wil een ruggenprik was het enige dat ik nog uit kon brengen. Dat is zo afgesproken met alle gynaecologen hier, dat is waar ik al 9 maanden om vraag om me ajb iets te geven als ik aankom in het zkh, ze weten er van, ze hebben het beloofd dat ik er niet om zou hoeven smeken, geef me ajb iets voor de pijn want ik val zo flauw. Maar nee, de verpleegster zei alleen maar "nee mevrouw, we moeten eerst weten wat de conditie van de baby is en u kunt daarna iets voor de pijn krijgen, even doorbijten hoor. Ik snauwde nog "met de baby gaat het hartstikke goed, is er in dit ziekenhuis ook nog IEMAND die zich om mij bekommert? Ik moest op m'n rug liggen zodat zij de plakkers voor het ctg kon plakken maar elke aanraking van mijn buik zorgde ervoor dat ik een pijnscheut door m'n lijf kreeg, m'n buik was ZO gevoelig en ik had zo elke minuut een wee waar ik echt geen raad meer mee wist. De verpleegster verliet de kamer en ik kon alleen Nico nog maar aankijken, ik was inmiddels echt gewoon doodsbang voor wat nog ging komen en kon alleen maar zeggen "ze gaan me niet helpen, ze gaan me niet helpen". Nico was inmiddels ook wit weggettrokken en hield m'n hand vast. Hij kon niets voor me doen.

Ik denk zo 2 minuten later kwam de verpleegster zo'n beetje rennend terug. Pakte onze tas van de grond gaf die aan Nico en snauwde hem toe: pak de babykleertjes maar, de baby komt er NU aan! Dus ik hoorde dat en dacht wat nu de baby komt er aan, ik moet nog eerst een ruggenprik krijgen, ik kan dit niet zo en ik WIL dit ook niet zo, wie zet deze slechte film nu eindelijk eens stop? Toen kwam de eerder al genoemde trut van een arts assistent binnen (DAMN! Heeft dat mens die hele week nachtdienst ofzo?). Komt ze doodleuk aan met d'r "doe eens rustig mevrouw, we gaan even kijken hoe het met de ontsluiting zit". Beginnen zij en die verpleegster aan me te sjorren, broek moest uit, vestje moest uit,  Toen ging ze toucheren en zei ze tegen de verpleegster: ze heeft al volledige ontsluiting......10 centimeter. Vervolgens gingen ze beiden paniekerig lopen doen en bellen om een gynaecoloog, ik hoorde ze dingen zeggen als "hij moet NU komen, we kunnen niet wachten". Toen kwam ze weer binnen en werd ik door haar en de verpleegster op m'n zij gelegd en werd me verboden om mee te persen WANT het ging helemaal niet goed met m'n kindje, het ging allemaal veel te snel voor het kindje en ik MOEST nu naar ze luisteren. Intussen bleven ze paniekerig op en neer naar de hal lopen en om een gynaecoloog bellen. Toen werd ik weer bruut op m'n rug gedraaid en werd ik gesommeerd te persen met alles wat ik in me had want mijn kindje moest er heel snel uit. Maar ik had nog niet eens in de gaten dat ik ueberhaupt persweeen had (blijkbaar was dat brandendende gevoel en die druk van onderen die ik al minimaal 2 uur met alles wat ik in me had aan het wegpuffen was......persweeen??? Ik deed dus maar wat, probeerde me te herinneren hoe het ook alweer ging bij Z.oey. Na 2 of 3 keer persen  (en een hoop gemopper van de arts assistent dat ik het harder en beter moest doen, terwijl ik al alles gaf) riep ze ineens naar de verpleegster dat ze de reanimatiekar moest gaan halen!!!!!!! Aangezien ik zelf nog ademde en dus een hartslag had moest dit wel voor de baby zijn. Ik riep dus uit "wat is er met m'n baby?". En ik kreeg gewoon geen antwoord. Het enige wat ze zei is "alles is goed mevrouw, u moet gewoon doen wat wij zeggen". Ik was zo ongerust, zo bang maar ook zo BOOS op haar en de hele gang van zaken. In m'n hoofd bedacht ik dat er nu geen tijd en ruimte was voor mijn gevoel en emotie en dat ik alles wat ik voelde nu moest aanwenden om mijn knulletje geboren te laten worden. Nico deed ondanks zijn eigen ongerustheid precies wat we afgesproken hadden, hij vertelde me dat hij de haartjes van ons mannetje kon zien. Ik wist dus dat als ik nu met alle kracht die ik nog had zou persen het nog een kwestie van minuten zou zijn voordat hij op de wereld was en hij geholpen kon worden. Intussen probeerde de verpleegster een infuus in m'n hand te  prikken, ik had en heb nog steeds geen idee waarom dat was.......als iemand ideeen heeft? Maar goed, dat lukte haar niet en dat infuus is er nooit gekomen. Twee keer heb ik nog geperst..........na de eerste keer moest ik van de "trut" zuchten, van bevallingsfilmpjes op internet wist ik dat dat vaak is als het hoofdje is geboren. Nico bevestigde dat ook en ik voelde het branden. Even daarna.......ik had niet eens een wee mocht ik weer persen, ik duwde keihard en toen voelde ik onze zoon geboren worden. Hij werd op m'n buik gelegd en ik zag meteen dat hij grauw was en hij huilde niet. Wel zag ik in een reflex dat hij 1 oogje open deed en meteen besefte ik me ook dat als je een oog open kunt doen dat je dan leeft! En ik hoorde een heel klein zacht geluidje en ik was ZO blij dat hij er was en leefde. Seconden later werd zijn navelstreng doorgeknipt en werd hij weggehaald en naar een andere kamer gebracht. Precies op dat moment kwam de gynaecoloog binnen, toevallig dezelfde die Z.oey gehaald heeft. Zijn eerste woorden waren: "kijk, we halen hem bij moeders weg en dat is al precies het zetje dat hij nodig heeft om te gaan huilen (inmiddels krijste ons knulletje luid en duidelijk...........wat een heerlijk geluid was dat). En daar lag ik dan, ik stuurde Nico naar dat andere kamertje.......ik was beduust, overdonderd, boos, verdrietig, had pijn, werd nog bozer omdat ik me niet zo wilde voelen op dit moment.......ik wilde gelukkig zijn maar dat kon ik nog niet. Al snel daarna kwam m'n kindje eindelijk weer terug. Hij had al een mutsje op, was in een doek gewikkeld, ik wilde hem zo graag zien, z'n lijfje, z'n voetjes, z'n handjes......maar dat kon dus niet. Ik knuffelde hem en huilde......en nog steeds baal ik zo dat ik me toen niet gelukkig voelde, niet om hem want hij was prachtig........ik vind en vond gewoon dat me iets is afgenomen door hoe alles gegaan is. Ik lag nog steeds in de beugels omdat ik gehecht moest worden......hoe ironisch het ook was.......toen kreeg ik eindelijk een verdoving.....net of dat dan nog iets uitmaakte.... Toen ging iemand Ravi aankleeden en wegen, maar ik heb daar echt helemaal niets van meegekregen. Iemand kwam ook nog vertellen dat alles in orde was met Ravi maar dat hij een witte cyste van zacht materiaal onder zijn tong had waar hij vooralsnog geen last van leek te hebben en dat hij die middag nog een KNO-arts zou zien om de cyste te beoordelen. Vervolgens werd ik gedouched en naar zaal gebracht. Daar kwam in eindelijk een beetje bij en begon ik me langzaamaan weer een beetje mezelf te voelen en vooral........zielsgelukkig met mijn fantastische knulletje. Heb uren met hem in m'n armen in dat bed gelegen, alleen maar naar hem gekeken. Na een paar uur genieten hebben we onze familie gebelt om het grote nieuws te vertellen. Om 6 uur aankomen in het ziekenhuis en om 6.52 uur een fantastische zoon te hebben is toch wel nieuws namelijk ;-). Vervolgens kon mijn man met Ravi naar de KNO arts. En je zult het niet geloven......hij moest zich melden bij de balie en vervolgens met Ravi in zijn glazen wiegje plaatsnemen in de wachtkamer. Zelfs de verpleegster die met mijn man was meegelopen vond het belachelijk. Een baby van een paar uur oud in een wachtkamer vol snotterende mensen.....ik vind het echt niet kunnen. Na een half uur mocht Nico naar binnen en de KNO arts zei dat het ging om een witte cyste van zacht materiaal die vastzat aan de speekselklier. Hij zou er nu niets aan doen, we moesten er rekening mee houden dat het ook nog zou kunnen zijn dat hij ineens een hele dikke hals zou krijgen, dan moesten we meteen naar het ziekenhuis. Anders moesten we over 2 weken terug komen voor een herbeoordeling. Tja.....

Daarna mochten we naar huis. Eignelijk had ik gevraagd of Ravi en ik 1 nachtje mochten blijven. Gezien mijn eigen conditie van dat moment en wat er gebeurd was met Ravi (zijn hartslag was gedurende langere tijd weggevallen tijdens de geboorte) voelde dat veiliger voor mij EN in het ziekenhuis zouden ze me nu eindelijk iets kunnen geven waardoor ik me na al die weken beter zou voelen. Maar helaas, dat mocht niet want daar zagen ze geen reden toe.... Ach, inmiddels was ik gewend geraakt om steeds maar weer nee te horen in dat ziekenhuis.

Nou ja, en dan ga je naar huis met je pasgeboren baby en dan ben je natuurlijk gewoon hartstikke gelukkig. En dan is je familie bij je thuis en die zijn ook zo blij met je ventje en dan komt als kers op de taart je dochterje thuis van het kdv en die ziet voor het eerst haar broertje en die straalt van geluk en trots en is zichtbaar blij dat hij er is en dat maakt zo veel goed. En gelukkig heb ik daar hele mooie foto's en filmbeelden van.

Want die heb ik niet van de geboorte.........heb niet 1 foto, heb een paar seconden film en that's it. De eerste foto's van Ravi zijn van toen ik al op zaal lag. En ik vind het absoluut vreselijk........voor Z.oey heb ik een fantastisch geboortealbum gemaakt en dat wilde ik ook doen voor mijn zoon.......maar ja, dat gaat nu niet.

Twee dagen later ging het nog even verder............de gekneusde rib die ik dacht te hebben......die voelde ik tijdens een hoestbui in een vreemde houding letterlijk knappen/scheuren. Kon dus accuut naar het ziekenhuis waar ik binnenste buiten ben gekeerd (hartfilmpje, longfoto's, bloedgas, bloed etc.).....waarschijnlijk heb ik door een combinatie van het hoogzwanger zijn, wekenlang de longen uit m'n lijf hoesten teveel van m'n linkerflank geeist en is daar een spier afgescheurd. Wat een pijn deed dat, elke ademhaling leek wel een messteek. Gelukkig trof ik eindelijk een begripvolle arts die zag hoeveel pijn het deed en die heeft me hele fijne pillen voorgeschreven die de pijn voor 90 procent wegnemen. En sinds die dag..........probeer ik mijn bevalling een plekje te geven.......maar ik voel me alsof ik iets kwijt ben. Ik was ineens niet meer zwanger, kon geen afscheid nemen van de schopjes in mijn buik, heb voor mijn gevoel geen bevalling kunnen beleven samen met mijn man.....heb het alleen gedaan omdat ik simpelweg bang was om weer voor niets naar het zkh te gaan. En ineens was Ravi er dus veel eerder en sneller dan verwacht. Ben boos, voel me alsof ik gefaald heb als moeder. Heb niet herkend hoe ver mijn bevalling al gevorderd was, daardoor heeft mijn ventje het enorm moeilijk gehad en ik wil al helemaal niet bedenken wat er was gebeurd als NIco niet gebeld had maar we nog een uur langer gewacht zouden hebben.

Wie dit lange verhaal gelezen heeft.......hulde.......ik heb het opgeschreven voor mezelf, ik moet dit verwerken en het opschrijven helpt misschien. Gelukkig is alles goed gegaan en heb ik een droom terug gekregen voor deze nachtmerrie. Ik hou zielsveel van mijn kleine Raafje.....hij is het allemaal meer dan waard geweest. Hij heeft ons gezinnetje compleet gemaakt, hij heeft van Z.oey een trotse grote zus gemaakt, hij heeft ervoor gezorgd dat mijn man's naam doorgegeven gaat worden dat ik nog een keer mag genieten van de verwonderderde blik in de ogen van een kindje die stapje voor stapje zijn wereld gaat ontdekken.

NB: Dit verhaal is in 1 keer getikt en niet gecheckt op spel en stijlfouten, wellicht dat ik dat later nog doe, maar ik wilde het vanuit m'n hart/gevoel schrijven en niet vanuit m'n verstand.