Verteld

Vanochtend om half 10 was het zover. De afspraak met mijn manager om HET grote nieuws te vertellen. Ik was niet eens heel erg zenuwachtig ofzo. Heb even koffie gehaald en toen zijn we gaan zitten.

Heb het er maar meteen uitgegooid zonder verdere inleiding. Zijn reactie? "Ik had al gehoopt dat het dit zou zijn want dat is wel de mooiste persoonlijke kwestie die er is vind ik".  Zo, nou, die kon ik in mijn zak steken. Voelde me meteen kilo's lichter. Ook verteld dat ik best begrijp dat het voor de organisatie nou niet echt de prettigste situatie is als een nieuwe werknemer meteen zwanger blijkt te zijn en dat ik me ook besefte dat mijn positie als uitzendkracht best heel wankel zou kunnen zijn nu. Maar zelfs die zorgen wuifde hij van tafel. Hij vond dat het allemaal prima ging en dat hij het heel fijn vind dat mijn collega en ik het zo ontzettend goed kunnen vinden. En dat voor tijdens mijn verlof volgend jaar best een oplossing kan worden gezocht ter overbrugging.

Pfew, volgens mij betekent dat dat ik gewoon tot aan mijn verlof mag blijven en dat er zelfs nog wel een kansje is dat ik daarna weer terug mag komen.

Wat een verschil met de vorige keer dat ik tegen een manager vertelde dat ik zwanger was........toen kreeg ik te horen dat ik daarmee het bedrijf in een lastige positie bracht omdat het nu eenmaal "not done" is om een zwangere medewerker te ontslaan.....niks nada nop felicitatie toen.....alleen een harde klap in mijn gezicht (dat laatste dan figuurlijk he, niet letterlijk).

Ben blij dat er blijkbaar ook nog fijne managers bestaan!