Nog 1 dagje....
Nog 1 dagje wachten en dan is het zover. Onze eerste echo van ons tweede wondertje. Vind het enorm spannend en hoop zo dat we morgen een mooi kloppend hartje zullen zien. Blijf me er zo bewust van hoe kwetsbaar een nieuw leven is en hoe weinig invloed "wij" daar op kunnen uitoefenen...
Het is me wel eindelijk gelukt om te stoppen met testen. Misschien toch een soort van vertrouwen wat daar voor in de plaats is gekomen. Het enige waar ik fysiek aan merk dat ik zwanger ben zijn de vlagen van misselijkheid die komen en gaan en een trekkerig gevoel in m'n buik richting m'n liezen als ik een onverwachte beweging maak (strekken en draaien). Het misselijke vind ik echt heel erg, een van de dingen waar ik helemaal niet mee kan omgaan. Vind het ook moeilijk om dat te combineren met mama zijn van een dreumes. Moet voor haar zorgen maar kan amper mezelf overeind houden. Bleegghhh. Heb ook nog geen idee hoe ik dat ga doen als ik straks weer moet gaan werken.
reacties (0)