Het was toch : ik ben 2 en ik zeg nee ? Forget it ;))

De dreumes des huizes heeft ontdekt dat ze een eigen willetje en een eigen mening heeft. Was het eerder nog een overwegend lief, zonnig en ondernemend kind, nu is ze vooral erg bijdehand , de onweersbuien hangen de hele dag in de lucht, lijkt het of ze meerdere persoonlijkheden heeft die allemaal wat anders willen, zoekt ze de godganse dag én nacht de grenzen op en slaapt daarmee slecht en wij dus ook. GRRRR......

Waar is mijn lieve meiske gebleven vraag ik me de hele dag af. Tuurlijk vind ik haar nog steeds lief hoor, maar de momenten dat ze dat ook echt is zijn spaarzaam . Ze klimt, ze springt,  ze schreeuwt, ze knijpt. Ze trekt de haren uit de hond en vervolgens huilt ze ook weer om wat ze doet en geeft ze de ontredderde hond een kus op zijn natte snuit ( blegh ..) 

Vraag haar niets want ze zegt nee. Ook al wil ze het eigenlijk wel, de drang om nee te kunnen zeggen is groter. Zelf vind ze het allemaal ook zo leuk niet, en toch moet ze het doen lijkt het. 

Als ouder is het best pittig. Je weet dat het erbij kan horen, maar als het dan ook daadwerkelijk gebeurt sta je toch raar te kijken hoor. Ik ben eerlijk gezegd nog nooit zo blij geweest met het naar bed breng moment ;) 

Wederom is het voor beiden een mega oefening in geduld bewaren !

Liefs, Sunnyday