Weer niet
Zaterdag, dag 28. We werden er steeds meer van overtuigd dat ik echt zwanger was. Totdat ik aan het eind van de dag licht bloedverlies kreeg dat gaande weg steeds wat erger werd. Toch dachten we nog dat het innesteling kon zijn , je rekent jezelf immers al heel rijk.
Maar zondag was het duidelijk ; ik was ongesteld geworden.
Absurd misschien, maar dat ik ook wel eens weer een normale cyclus zou kunnen hebben was niet bij ons opgekomen. Dat was namelijk na de positieve test begin Mei niet meer gebeurt.
Gelukkig kregen we gisteren lieve vrienden over de vloer, dat scheelt wel. Toch voelde ik me best belabberd. Voor de gek gehouden, dat gevoel omschrijft het nog het beste.
Onze vrienden hebben zelf eind September een 2e kindje gekregen. Dit lieve jochie bleek bij de geboorte het Syndroom van Down te hebben, een hele zorg dus. Zij zijn van onze leeftijd, net een jaartje ouder nog. Ondanks dat hij erg welkom is, was het toch een schok. Geen testen gedaan tijdens de zwangerschap, want ze lieten het kindje toch komen mocht er iets aan de hand zijn. Nu is er spijt, want het had zeker de geboorte verspoedigd en veel minder risicovol gemaakt, als ze het al wel geweten hadden. Nu heeft dit kereltje door de zware bevalling ook nog eens een extra handicap.
Waarom ik dit vertel ? Omdat ik zo vaak hoor dat we nog best tijd hebben, dat men zoveel andere mensen kent die op deze leeftijd (of ouder ) nog kinderen kregen.
Lieve mensen, dat gebeurt en het gaat vaak goed. Maar ook heel vaak gaat het mis, of wil het helemaal niet meer . Eicellen verouderen met ons mee, vanaf je 35e gaan de risico's voor zowel moeder als kind enorm stijgen. Er zal geen arts zijn die dat ontkent.
Dat maakt mij soms best angstig, dat mag je gerust weten. Dat maakt ook dat ik het zwanger worden zo moeilijk los kan laten. Misschien vind je dat ik zeur , maar lees dan gewoon niet verder zou ik zeggen. Ik weet dat we al gezegend zijn met een mooi wondertje, maar dat maakt de wens gek genoeg niet minder aanwezig. Dat is wel wat goed bedoelende mensen tegen ons zeggen, maar het maakt het je rot voelen er niets minder om. Eerder meer, want wat kan je jezelf eenzaam voelen in deze nog onvervulde wens.
Natuurlijk relativeren we snel wanneer we ellende horen die hier ver aan voorbij gaat. Het kan altijd nog veel en veel erger. Voor nu is het gewoon even hoe we ons voelen, morgen zal het wel minder zijn om er overmorgen weer helemaal tegen aan te kunnen.
Mocht je dit relaas helemaal uit gezeten hebben :applaus ik vind het knap en vooral heel lief van je !
Iedereen heel veel liefs toegewenst, Sunnyday
reacties (0)