Wachten op een levensveranderende uitslag..poeh!

Zoals de titel zegt, zo is het. Komt uit de Nipttest een afwijkende uitslag op Down, dan vruchtwaterpunctie om laatste 2 procent uit te sluiten (bah) en dan bevallen...want we gaan het kindje dan niet houden. Das een weloverwogen keuze, lang bedacht voor deze zwangerschap en gebaseerd op wat het gezin aan kan.... Of ik heb wel een kans op een 3e kindje en kans ons leven toch weer heel anders worden. Verloskundige wil wel mijn zwangerschap blijven volgens en voelen/hartje horen. Ik heb daar niet eens meer aan gedacht. Voor mij staat alles on hold. Dus als ik 5 of 8 september uitslag krijg neem ik een volgende stap...maar ja.. Dus in ieder geval maar een simpele 2d pretecho ga ik laten maken volgende week...weet ik in ieder geval welk geslacht het kindje heeft. Mark zag al een piemeltje,dacht hij...ik hoop het! Vorige kleintje met 14 weken en 3 dagen echo geen hartje meer. Waarschijnlijk wel rond 12e maand mis gegaan denk ik...maar nooit geweten wat het was. Was nog niet voldoende ontwikkeld. Dus had ik voor de bevalling nog een vruchtwaterpunctie gemoeten. Zag ik toen echt niet zitten....Dus dat wil ik weten...Want dat kan ook nog he. Dat het hartje zomaar weer stopt volgende week, net als de vorige. Waarom niet, we weten niet de reden toen...niemand die daar aan denkt..maar ook daar hou ik rekening mee.  Er rijzen allerlei vragen door mijn hoofd, maar vooral als we de zwangerschap gaan afbreken, het kindje leeft dan nog in mijn buik..hoe doen ze zoiets. Dat voelt wel heeeel erg slecht van mij als moeder. Baal gewoon van mijzelf. Vind mijzelf behoorlijk dom. Toch risico genomen....mijn verantwoordelijkheid, want ik wilde het toch nog wel...zucht. Ik kan het handelen als ik het ga verliezen en dan kan ik ook nog gelukkig zijn met wat ik heb en verder leven. Maar het gedoe en gezeur etc, dat vind ik zo vervelend. Ik hecht mij niet, verbind mij niet, niet blij nog geweest, lullig voor kleintje. Maar flinke muur omhoog getrokken. Op mijn werk heb ik het er toch maar uitgeflapt. Kan ook niet blij reageren met: ja het gaat goed, op al die lieve vragen terwijl ik het niet weet. Collega/s reageerde weer heel lief. Heb ook aangegeven, geen drama van maken. Is ook natuur...deels dan. Collega vroeg wat mijn gevoel was....durf ik te voelen en weer naar mijn intuitie te gaan die tot nu toe altijd gelijk heeft gehad. Bij ELKE miskraam en bij de zwangerschap van boys dus ook, voorspeld of het mis zou gaan en wat er zou zijn... Laat ik het algemeen houden, meer durf ik nu niet: het voelt rustig, het voelt goed. Net als bij de boys. Wel een andere zwangerschap, misselijk etc, nog steeds soms (nu 13 weken en 6 dagen) en een hele wilde baby...das dan wel leuk om te zien. Ik verwacht nog wel gedoe aan het eind. 6 weken te vroeg geboren ofzo. Zwangerschapsvergiftiging, dat voelt zo. Maar intuitief denk ik dat het wel goed kan komen. Maar misschien zit ik er deze keer wel naast. En is het 5 september einde verhaal. We zullen zien. Gedoe.

Boys volgen het op de voet. Weten ook dat het mis kan gaan. We zijn heel open samen en dat werkt prima. Mark was dolenthousiast bij de uitgebreide echo vooraf aan het gesprek van Nipt. Ik maar temperen, bang dat hij weer zo vedrietig wordt. Daarom hem ook al niet veel meegenomen naar de echo's....hij heeft er een goed gevoel over en is rusig. Kans berekening zegt hij. 84 vrouwen van de 85 die geen kindje met down heeft. Daar zit jij bij! Mmmm, maar net zo reeel is het voor mij dat ik nou net wel die 85e ben.

Tof dat mijn bloed zo snel nog mee kon met de post. Scheelt een week wachten.....als ik er aan denk dat ze mij bellen en ik neem op...brrrrrrrrrrrr. DOODENG!

We zullen zien. Blokken maar even dat gevoel en het wachten en maar in het moment. Het is WEEKEND!!!