Heb jij dat ook....is een zin uit een liedje...
Maar, even heel eerlijk...even kwetsbaar....
Als ik moe ben, of even iets minder lekker in velletje dat ineens denk ik: dat lukt nooit met een derde kindje erbij, veel te druk. En nog steeds pieker ik mij suf ?!?!?!? over dat de boys samen op een kamer moeten blijven en is dat niet iets slechts..en waar moet de was dan hangen? En kortom...het vliegt mij ook weleens aan..en nu ga ik ervoor en heb ik er ook zin in..nu is dat dubbel gevoel er ook weer! Ik word er gek van, net alsof ik nog niet heb gekozen..?! Snap er niets van..ken mijzelf zo ook niet. Want ik heb vertrouwen genoeg in wie ik ben en wat ik kan, maar het was wel een heftig jaar...
Dan heb ik natuurlijk nog mijn partner met ass/adhd en die is altijd overal onzeker over, maar wil ook best een derde en als die niet komt is dat ook goed...en eigenlijk is dat ook wat ik zelf voel. Wel of niet, we zien wel..maar het is lastig voor mij om het los te laten. Sterk het gevoel dat ik iets moet doen om mijzelf te overtuigen..dat klinkt toch niet best...Ik luister naar mijn hart en ben blij met de wens..ik luister naar mijn hoofd en die twijfelt als ik moe ben en juicht als ik fit ben..
Of is het gewoon heel menselijk dat als je een grote stap neemt, je nooit 100 procent alles kunt overzien en daar wat rusteloos kan worden, in deze crisis tijd misschien wat meer dan anders?
Graag reacties, liefs Sterremunt
reacties (0)