En dan nu, oprechte emotie, direct vanuit het hart en heeel openhartig!
Een prachtige tweeling van 20 maanden en bij mij een wens voor een derde. Vriendlief heeft syndroom van asperger en is fantastisch met de kinderen, erg goed zelfs maar leeft vanuit vele angsten voor het onbekende, dingen die hij niet kan overzien. Dat was met het huis kopen, hond aanschaffen, kinderen krijgen, alle grote beslissingen moet ik nemen en dan ook nog goed proberen af te tasten is zijn angst een echte NEE of is zijn angst de angst van altijd....
Ouders verklaren mij voor gek, omgeving snapt het niet, geliefde is door slechte economie en NU DE BIZARRE BEZUINIGING OP KINDEROPVANGTOESLAGEN EN DE REST, helemaal in het negatieve. Onze tweeling zal nooit kunnen studeren, we moeten het huis verkopen, noem maar op! IK WORD ER BLOEDNERVEUS VAN! En ik wil graag een rustig nadenken over een derde, maar alle negativiteit om mij heen, begin ik ook ineens te voelen. Kan niet eens rustig afwegen, voelen omdat voor mijn gevoel de maatschappij/regering beslist of ik wel/niet een derde mag/kan! EN DAAR KOMT ZO'n WEERSTAND BIJ MIJ VAN OMHOOG! Ik die altijd een keuze wil hebben! Ik wil niet werken maar thuis zijn, dat is altijd mijn droom geweest. Kan niet omdat het huis te duur is, omdat er geen goedkopere waren toen wij een huis kochten. Ja, tuurlijk was blijven huren EN WAT HAD IK DAT ACHTERAF GRAAG GEDAAN! Daar ben ik dus al dom geweest? Daar heb ik het al verknald...!
Dus nu zit ik vast. Vast in mijn gevoel. Ben verdrietig en zie hierin geen vooruitgang die positief kan zijn. Dus wat nu. Toch naar huisarts en spiraaltje maar laten zetten. Definitief afscheid nemen? Wil dat nog niet, maar wil ook graag een keer beslissen. Die onzekerheid maakt me gek.
Vriendlief wil in zijn hart wel heel graag een derde. Maar zijn hoofd durft het niet. Dus wil hij niet kiezen. Ja, nu moet ik beslissen. Zijn angst in acht nemende, een tweeling die het wel of niet leuk gaat vinden en straks fiancieel aan de grond?!?!
IK KAN NIET IN DE TOELOMST KIJKEN> HET IS DIT JAAR LASTIG FINANCIEEL MAAR DAT HEEFT EEN REDEN! Teveel kinderopvangtoeslag en budget ontvangen, doordat ik 4x van inkomen gewisseld ben in 1 jaar, was dus heel lastig rekenen. Dus paar maand geleden alles ook stopgezet. Ontvang geen toeslag meer behalve de kinderbijslag en hypotheekdeel halverwege de maand en stukje kinderopvangtoeslag, die gehalveerd is. Moet dus 1000 euro terugbetalen. Auto was 1000 euro APK?!?!?
Dus ja, volgend jaar weer wat meer toeslagen, al is dat ook heel gek. Kgb omhoog en kinderopvangtoeslag naar beneden. Snap jij het nog?! O ja, ben minder gaan werken, dus met 600 euro gezakt. GEK HE DAT WE HET FINANCIEEL NIET ZO PRETTIG HEBBEN DIT JAAR?! Alles moet nog even in het systeem komen. Dus sparen is dit jaar lastig. Heb mijn plannetjes allang klaar en het is nu krap.
Zwemles is 400/500 euro per pakket. of 30 euro per maand/per kind. Ben enorm benieuwd wat je moet betalen als je kind naar school gaat, start in groep 1. WEET IEMAND DAT?! Kortom...hoe het verder gaat, weet ik niet. We komen nu rond, betalen onze rekeningen keurig, moet nog een roodstand van 3000 euro aflossen als het mij uitkomt. Das jammer, maar dat is het ook. We hebben kleding/eten/auto Kunnen een oppas betalen om eens wat leuks te doen.
Past een derde daar nou niet bij? Als ik voor kinderopvang straks het dubbele moet betalen voor 2. Dat lukt niet. Laat staan voor drie?!? Het voelt heel hopeloos. En ik wil weigeren mee te doen in hetgeen anderen voor mij beslissen. Geef ik dan mijn kinderen te weinig? Ben ik dan idealistisch en naief als ik denk: liefde, normen en waarden gaan voor veel geld? Ja ik snap best dat er van alles betaald moet worden en er vast heeel veel bij komt wat ik nu niet eens doorheb.
Maar laat mij dan even naief zijn, daarnaast heb ik echt veel vertrouwen in mijzelf en in ons als gezin. Geloof altijd dat we overal uit kunnen komen! WAAROM IS GELD ZO BELANGRIJK GEWORDEN IN HET LEVEN! Ik kan er zo niets mee, niet in hoofd, niet in hart.
Geld gaat voor een kinderwens.....ik kan dat niet accepteren. Maar misschien moet het wel. Hoe leef ik daarmee? Ben ik verwend omdat ik al 2 heb.
WAT NU?
reacties (0)