Is dit het einde van onze droom?!

~~mama worden,
dat was iets wat ik als kind al wou.
toen ik mijn man leerde kennen heb ik dat ook nooit weggestoken
ik denk zelf dat dit een van de eerste vragen was aan hem of hij later ook kindjes wou.
na een paar jaar was het dan zover,
we hadden een huisje gekocht,
waren getrouwd dus de kindjes mochten komen.
maar helaas...al snel voelden we dat er wat mis was
een spermaonderzoek volgde,
resultaat te weinig goede beweeglijke zaadjes om een natuurlijke zwangerschap te krijgen.
dan maar de medische molen ingestapt.
4jaar en 6icsi's verder hadden we nog steeds geen zwangerschap,
ziekenhuis had geen verklaring,
raadde ons eiceldonatie aan
 toch maar naar een ander ziekenhuis.
uit de 7 de icsi bleek dan dat onze zaad en eicellen niet samen pasten
ook deze stelde ons eiceldonatie voor.
we hadden het geluk om op een korte tijd een donor te vinden
die voor ons wisseldonatie wou doen.
in november 2008 de eerste tp met donoreicellen en wat bleek
ik was zwanger.
de wens voor een brusje was/is er natuurlijk ook,
maar dit is voor ons al even moeilijk als de weg ervoor
3 mislukte pogingen,een vroeg miskraam en een bbz konden we op ons palmares bijschrijven,
een donor die voor ons wou doneren verdween met onze kostbare spuiten,
donors die duizenden euro's durven vragen.
10 jaar heb ik door dit alles gezwommen,
maar nu blijf ik trappelen om het hoofd boven water te houden
want de wens is er nog steeds,
de kansen worden kleiner en kleiner,
we blijven nog eventjes hopen dat er ergens nog iemand is die ons kan helpen
vooraleer we afscheid moeten nemen van onze droom.

liefs S