Ik voel me zo...

verdrietig.....

want hoeveel kan een mens verdragen,...
voel de laatste tijd van mezelf dat ik stilletjes aan de limiet heb bereikt,heb het in al die jaren van behandelen nog nooit zo moeilijk gehad als nu,de tegenslagen telkens terug..en toch wil ik nog niet opgeven,maar de tijd tikt verder,ik word ouder,het leeftijdsverschil wordt groter met ons zoontje...wat als we geen donor vinden en we nog meer dan 1 jaar op de wachtlijst moeten staan,...

ook met de zwangerschap van mijn zus haar dochter heb ik het nog steeds een beetje moeilijk,hoe graag ik het hen ook toewens,de pijn blijft,ook vorige week toen ze om ons babyspullen kwamen,de wieg,het park,..
het moest potverdikke voor ons geweest zijn dat mijn ventje van de zolder moest halen,het was alsof er iemand met een fijn naaldje in mijn hart stak,keer op keer,maar ja ik hou me sterk he,niemand die iets ziet,niemand die iets vraagt,...

groetjes stefanie