Wees blij,je hebt al een kind

Ik ben dolgelukkig met mijn zoon. En ik besef heel goed en elke dag hoeveel meer geluk ik heb dan sommige anderen. Ik kus mijn beide pollekes. En toch is er dat blijvend gemis naar nog een kindje.

Het is voor mij niet iets dat anderen in mijn schoenen schuiven, maar iets dat ik vooral mezelf voorhou. Ik mag niet treuren, ik mag niet klagen, ik mag niet zagen, ... ik heb meer dan anderen. Ik heb een kind. En ik heb het toch moeilijk. Ik heb het moeilijk gelukkig te zijn met één kind, wat niet betekent dat ik ongelukkig ben. Ik heb dagen dat ik enorm geniet, en zeker vh kleine ventje dat hier rondloopt. Maar het is niet compleet. Als ik hem zie spelen voel ik ook pijn. Het is dubbel. Ik denk "hij zou toch zoveel meer kunnen spelen met anderen". Als ik hem zie spelen met andere kindjes voel ik pijn. Ik zou hem een broertje of zusje moeten geven om mee te spelen. Als ik hem bezig zie met een baby, zo liefdevol en voorzichtig, voel ik pijn. Ik zie vast alleen het rooskleurige, want ik weet dat het vast niet  zal zijn. Soms denk ik toch "waarom wilde ik niet maar één kind? waarom is dat niet genoeg?" naarmate de tijd en de behandelingen verdergaan wordt het steeds zwaarder en moeilijker om door te blijven gaan en er is al een deeltje in mezelf dat zegt,stop ermee,leg je erbij neer,je hebt alles om gelukkig te zijn,een lieve man,een schat van een zoontje,een eigen huis,auto,..en toch...het gemis zou altijd blijven,maar mss brengt 2012 voor ons een beetje meer geluk dan dit jaar en kunnen we de ferti artsen vaarwel zwaaien.

437 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • h@nneke

    Oh meis, wat naar dat je je zo voelt. Idd heb je al een kindje, maar dat hoeft niet je gevoel van gemis naar nog een kindje te onderdrukken. Dat is een oprecht gevoel en daar hoef je je niet schuldig over te voelen! Wij hebben duidelijk de keuze gemaakt om eerst een aantal jaar te wachten voordat we verdergaan met behandelingen, (ik opleiding afmaken en paul ka 2 van die kleintjes lichamelijk niet aan dus wachten tot Kris naar school gaat) maar ook hier steken dit soort gevoelens af en toe de kop op. Is heel natuurlijk lijkt mij. Vooral als ik hem met andere kindjes zie en idd met baby's, dan smelt ik gewoon en voel ik me soms idd schuldig dat ik Kris nog geen broertje of zusje kan geven...ook al is het voor een deel dus onze eigen keuze. dan komt ook het gevoel van: 'stel dat het straks niet meer lukt..."
    Hopelijk lukt het je om deze gevoelens een plekje te geven. Blijf er niet te lang mee rondlopen meid, praat erover. Desnoods met een vreemde als je dat prettiger vind. En blijf flink genieten van wat je nu hebt inderdaad!!!

  • mirjam1979

    hoi,
    ik las je stukje en het gevoel kwma meteen weer terug, ik weet precies wat je bedoelt. toen wij elkaar op het ivf forum leerde kennen waren wij natuurlijk voor de 2e bezig, en dus al rijk met 1, maar oh zo verlangend naar de 2e, en toch zo blij met de eerste en schuldig voelend naar al die strijdende dames op het ivf forum omdat ik er al 1 had!!
    maar hou moed, je weet ik zit nu inmiddels op 3!! wauw, wie had dat ooit gedacht!!
    dus meissie, ik hoop voor jou heel veel geluk in 2012

  • liesbeth83

    Ik begrijp je volledig. Tuurlijk ben je blij met dat ene wondertje. Maar dat neemt niet weg dat je tegelijk kan hunkeren naar een tweede. Of een derde. Of een dertiende, wat dat betreft. Laat je dus door niemand een schuldgevoel aanpraten. Succes alvast.

  • vrouwtjetheelepel

    Ik herken het gevoel, ook al is het bij jullie nog wat gecompliceerder allemaal.

  • marieke29

    Ook ik snap je heel goed, al heb ik het (gelukkig) zelf (nog) niet meegemaakt. Probeer het los te laten meid, en naast het loslaten altijd hoop blijven houden. Hoop doet leven. Sterkte en geniet van jullie zoontje!

  • muisje

    hoi ik snap precies wat je bedoeld...wij hadden 1 zoon en wilde ook graag nog een kindje....dus ik stopte met de pil en was na 4 maanden zwanger...helaas werd dat een miskraam....en toen duurde het heel lang.....het lukte niet om zwanger te raken, toen zijn we onder behandeling van de fertileitsarts geweest en heb ik hormonen geslikt en gespoten maar we vonden het niet leuk meer....toen zijn we gestopt met het ziekenhuis. Uiteindelijk jaren later nog niet zwanger...toen had ik voor mezelf een besluit genomen. als ik 30 zou worden zou ik stoppen en dan zou het bij 1 zoon blijven. Maar 3 weken voor ik 30 werd, was ik ineens spontaan na 8 jaar proberen zwanger......nu is onze zoon 8 maanden oud en ben ik zwanger van onze 3e. . ik hoop voor je dat het jullie jaar gaat worden.....veel geluk. xx