Ons verhaal

Onze lange weg op zoek naar jou

Alles is ongeveer zo n vijf jaar geleden begonnen. Na ons huwelijk besloten we om onze kinderwens te voltooien en onze lege kamertjes in ons huis op te vullen.
Na een half jaartje op natuurlijke wijze te hebben geprobeerd, begon de onzekerheid hier en daar al een beetje te knagen. Gaat dit wel lukken bij ons, want mijn zussen waren direct zwanger. Mijn man besloot dus om zijn spermastaal eens te laten onderzoeken, “je weet maar nooit” zei hij. Na een paar dagen kregen we telefoon van onze huisarts dat we het best eens langs zouden komen. Ze vertelde ons dat het sperma van mijn man minder dan 1 miljoen zaadcellen bevatte en dat ze ook minder beweeglijk waren. Daar zaten we dan, helemaal niet verwacht. Onze huisarts verwees ons door naar het gynaecologisch centrum. In december 2004 hadden we onze eerste afspraak.

Wat moesten we verwachten?
Wat gingen ze ons vertellen?
Konden ze ons helpen?
Vele vragen dus. We kregen uiteindelijke het antwoord dat we enkel nog zwanger konden worden door ICSI. Na vele echo’s, bloedonderzoeken van mij en van mijn man, konden we in feb 2005 aan onze eerste ICSI behandeling beginnen. Spuitjes werden gezet, mijn humeur veranderde, de ene dag voelde je je al wat beter dan de andere. Onze eerste poging die niet eindigde in een zwangerschap, maar daar hadden we eigenlijk niet opgerekend ook, gewoon ons gevoel.
Na nog 2 ICSI behandelingen verder en geen zwangerschap onderging ik een hysteroscopie. We begonnen met goede moed aan onze 4de ICSI die nu toch wel eens mocht lukken, maar helaas na 6 ICSI pogingen ondernomen te hebben, stonden we nog evenver of eigenlijk nog steeds nergens.
Onze moed begon stilletjesaan helemaal te verdwijnen, want je hebt enkel elkaar om op terug te vallen. Onze dokter raadde ons aan om via donatie te werken eiceldonatie dan nog wel.
Donatie, nu?
Waarom? Hoe? Wat?
Allerlei vraagen spookten door ons hoofd. We namen terug contact op met onze huisarts die ons nog eens doorverwees om een tweede opinie te horen. Na vele testen en onderzoeken begonnen we aan onze 7de ICSI behandeling, alles ging goed, de stimulatie, de pick-up, tot 5 dagen nadien. Ik kreeg telefoon.
“Sorry mevrouw er zal geen terugplaatsing zijn, de embryo s zijn genetisch niet in orde, chromosoon 18 klopt niet en daardoor overleven de embryo s niet. Voor verde info kan je een afspraak maken met je arts”
Daar sta je dan. Dit was een donderslag bij heldere hemel, we waren boos, verdrietig, na zovele pogingen, waarom pas nu?? Nu was al de moeite, al de tijd, al de zorgen, en vooral al het verdriet telkens voor niks geweest. Hoe moest je dat nu begrijpen dat onze chromosonen geen enkele afwijking had en dat gewoon de twee samen niet gaan? Waarom, waarom??
Het advies luidde dan ook “eiceldonatie”. We konden best op zoek gaan naar een eigen donor omdat de wachtlijsten oplopen tot 2 à 3 jaar.
Na alles eens goed te laten bezinken zijn we actief op zoek gegaan naar een donor, maar niemand die zich geroepen voelde.

Tot die ene dag een lieve engel zich aanmeldde, we maakten kennis via de pc. Wel een beetje wantrouwig en vol ongeloof spraken we af om samen iets te gaan drinken, gingen ze er wel zijn?? Was dit geen grap??
Nee hoor, ons koppel zette door en wou ons helpen onze droom waar te maken. Alles werd geregeld met het fertiliteitscentrum naar keuze van onze donor, omdat dit zo het gemakkelijkste was.
Ondertussen heeft onze lieve engel haar eicellen gedoneerd en wachten wij nu vol ongeduld af om dan onze eicelletjes te ontvangen.
Onze donor, onze engel, zijn schatten, allebei want daar moet je met twee achter staan om aan zoiets te beginnen. Ik zal hen nooit vergeten, ze krijgen een speciaal plaatsje in onze harten. Ook al lukt onze poging niet met eiceldonatie, deze mensen geven ons de kans om onze wens in vervulling te laten gaan, om die lege kamer in ons huis op te vullen.

dank jullie wel

Als koppel zijn we hier ook sterker uit gekomen en is onze liefde voor elkaar sterker dan ooit. We hebben ons steeds aan elkaar opgetrokken als we het moeilijk hadden of nog steeds een hebben.

Onze familieleden weten niet dat we bezig zijn met donatie omdat we niet weten hoe hun reactie zou zijn, zouden zij wel tante en nonkel willen zijn, zou het wel hun neef of nichtje zijn??

er is 1 ding dat wij wel zeker weten:
als we ooit zwanger worden
dan zou de baby,
ONZE baby zijn

Zondag 2 november 2008
Het is eindelijk zover. We worden om 8u30 verwacht om een terugplaatsing te doen van 2 embryo’s ontstaan van de zaadcellen van mijn man en van gedoneerde eicellen. Nu twee weken nagelbijtend afwachten.
Vrijdag 14 november
D-Day: ik mag ‘s morgens eindelijk bloed laten prikken en dan bang afwachten op het bewuste telefoontje. Om 15u krijgen we te horen dat we zwanger zijn.
EINDELIJK, vreugdekreten klonken door ons huis.

het vervolg …
Bij de eerste echo zagen we 1 hartje kloppen, het minuscule wezentje was 0.5cm groot. De eerste drie maanden was het bang afwachten of alles goed bleef gaan, uiteindelijk heb ik 39 weken mogen genieten van het kleine mensje dat groeide in mijn buik. Het was een zalige tijd, je buik zien groeien, de schopjes die je voelde, gewoon alles.
Op 19juli 2009 om 14u16 zag ons kleine ventje, dat 2.710 gram woog en 48.5cm groot was, het eerste levenslicht en slaakte zijn eerste kreetjes. Het gevoel dat dat je dan krijgt als mama en papa als je je kleine ventje eindelijk in je armen mag nemen is met geen pen te beschrijven.

Onze familie weet nog steeds niet dat we zwanger zijn geworden via eiceldonatie en hopelijk kunnen we dit nog een tijdje zou houden. Ons mini ventje lijkt als twee druppels water op de papa alhoewel hij volgens sommige de ogen van de mama heeft!!
Nog elke dag krijg ik de tranen in de ogen, omdat ik nog steeds niet kan geloven dat ons kereltje er nu werkelijk is.

Ons eindelijk tastbaar geworden wondertje
welkom op de wereld
we houden van je,
je mams en paps