De Vefopoli (ter leering ende vermaeck)

Lieve Dames,

Na ruim 5 weken wachten, heb ik gisteren dan toch eindelijk mijn opwachting gemaakt bij de VEFO-poli (voorplantingsgeneeskunde & fertiliteitsonderzoek, een hele mond vol). Laat ik maar zeggen dat ik nu begrijp waarom dit een medische molen wordt genoemd! Je wordt echt meegesleurd in een draaikolk van onderzoekjes!

Maar laten we bij het begin beginnen. De dokter met wie ik een afspraak had, was een aardige dame die heel begripvol was en vriendelijk (en daar houden we van!). Ze heeft een hele rits vragen doorgenomen met hubbie en mij over algemene gezondheid, erfelijke ziektes in de familie, gewoonten wat betreft gebruik van alcohol & sigaretten, mijn cyclus, eventuele kinderen uit eerdere relaties (ik niet, hij wel) etcetera etcetera... Ze heeft uitgelegd wat het onderzoekstraject inhoudt (daar gingen mijn oren van tuuten) en daarna was het mijn beurt om weer aan de gang te gaan met de eendebek. Ik vind het toch altijd weer een “geweldige” ervaring... Niet zozeer het gevoel van dat ding zelf, maar de gène van het daar liggen in je nakende onderkant zoals je eigenlijk alleen thuis wel eens ligt. Blijf het vervelend vinden! Uitstrijkje gemaakt en daarna meteen door voor de inwendige echo met een apparaat waarmee ik nog niet eerder had kennis gemaakt. Op zich vond ik het wel interessant om op zo’n schermpje de binnenkant eens te zien. Uiteraard kon ik er zelf absoluut geen wijs uit worden, maar ze wees vanalles aan en dat was wel leerzaam. Baarmoeder en rechter eierstok lagen er braaf bij, maar de linker eierstok was zich aan het verstoppen. Ze heeft hem – dacht ze – uiteindelijk wel gevonden. Op het eerste gezicht geen hele vreemde dingen.

De vervolgstappen (moest echt m’n agenda bij de hand houden, lijkt wel een full-time job om al die onderzoeken te doen!): op eerste cyclusdag bellen voor het bespreken van een nieuwe echo voor op CD 3 (tussen het bloeden door? ieuw!) en het bespreken van echo’s/eisprong-check op CD 10, 12 en 14. Op CD 3 mag ik dan ook bloed laten trekken voor een hele trits aan dingen die ze willen testen (6 formulieren meegekregen, dus ik gok dat ik straks wat buisjes lichter ben). Vanaf de eerste CD deze cyclus mijn temperatuur bijhouden; ik weet dat veel dames dat hier al doen, maar ik kan mij toch wel een leukere manier van wakker worden voorstellen dan met een thermometer in mijn achterste.. O ja, op CD 10, 12 en 14 willen ze ook meteen samenlevingstests doen, dus of we op dag 9, 11 en 13 even willen “samenleven” (wat spontaan!!! Ha ha ha). Hubbie mag twee keer een monster inleveren; tussen de twee monsters moet minimaal twee weken tijd zitten. En aangezien hij daarvoor twee a drie dagen onthouding moet hebben, moeten we dat ook goed tussen de verplichte wip – sorry hoor! – door plannen. Kan het beter allemaal op een wandkalender zetten, voordat ik nog iets vergeet. Vraag me ook een beetje af hoe ik dat precies met m’n werk kan regelen, is toch lastig om steeds op korte termijn vrij te vragen, maar ik ga er maar vanuit dat dit in eerste instantie alleen in de test-maand is.

Bij het verlaten van het ziekenhuis voelde ik mezelf eigenlijk helemaal leeg (en best zielig ook!), had gewoon zin om te huilen. Ik vind het gewoon zo oneerlijk dat in verwachting raken voor zoveel vrouwen spontaan lukt en dat er bij mij, bij wijze van spreken, een halve militaire operatie aan te pas moet komen om te kijken wat er scheelt. Voelde mezelf gewoon echt een loser die het niet zelf kan. Ik weet wel dat dat misschien stom is, maar het voelt wel zo. Ik heb gewoon geen zin in dat de halve lading gyneacologen & arts-assistenten straks in mijn doos zit te turen om te kijken wat mij “scheelt”. Bah, heb gewoon het idee dat ik nog 1 kans heb (deze cylus dus) om het zelf te doen en dan moet ik eraan geloven. Getver.