Voor mijn 4 vrije vogeltjes*

Een nieuwe blog, sinds hoelang geleden? Wel een beetje roestig in het schrijven geworden merk ik.
Renske kwam net thuis uit het ziekenhuis. Nu is ze bijna 2 jaar! Ga ik dan nu schrijven over die afgelopen 2 jaar? Nee. Nou ja, in vogelvlucht misschien. Het gaat nu vooral om de laatste paar weken.

Toen Renske thuis kwam, was er de zorg voor haar, voor onze zoon en ons gezin. Voor onszelf. Er was geen tijd om het hele ziekenhuis gebeuren te verwerken. Ik dacht dat dat gewoon met de tijd zou slijten. Immers was er niets om verdrietig over te zijn volgens velen, ze was er toch? Mijn verdrietige, wanhopige gevoel werd met wat aarde of een putdeksel vakkundig opgeborgen.

Renske bleek zelf wel het één en ander te verwerken te hebben en werd een heuse huilbaby. Ieder moment dat ze niet op mij lag was het raak. Ze was enorm snel overprikkeld. Ik vond dit zo lastig! Zat ik met een driejarig stuiterjochie in een flat en ieder moment buiten de deur was mijn meisje zo gestresst, wat dan nog uren aanhield. Ze groeide krom, werd een banaantje door het vele op mij liggen. Ze overstrekte zich zo tijdens het huilen en zelfs in haar slaap lag ze letterlijk stijf van de spanning in bed.
Na 6 weken kwam de kinderfysio. En er kwam een draagdoek. Daarmee trooste ik niet alleen mijn dochter maar ook mijzelf. Haar missen die eerste week, de borstvoeding die niet meer lukte na het ziekenhuis, mijn gevoel van falen...het ging naar de achtergrond als ze bij mij in de doek zat. Haar houding werd beter, ze werd rustiger en heel geleidelijk aan konden we steeds meer prikkels toevoegen aan haar leven. Toen ze bijna een jaar was bereikten we het punt waarop we konden zeggen dat we niet echt meer overal rekening mee hoefden te houden qua prikkels. Het heeft ons 'vrienden' gekost en veel opmerkingen hebben we gekregen maar het was het zo waard. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we haar op deze manier een goede basis hebben kunnen geven om nu van het leven te kunnen genieten.

We hebben nog een tijd lang controle gehad bij de kinderarts. Iedere keer weer zei ze dat het toen zo ontzettend spannend en eng was. Ze hebben echt getwijfeld of Renske het zou halen toen. Het gekke is dat wij in het Sophia zelf nauwelijks beseft hebben hoe erg het was. We vonden het zo lief dat we samen in een kamertje op de gang mochten slapen. Pas door latere gesprekken realiseerden we ons dat dat echt alleen was omdat Renske zo slecht lag.Tijdens ons laatste bezoek zei de arts dat we gerust nog op controle mochten blijven komen maar dat het medisch gezien niet nodig was. We hebben haar bedankt maar besloten dat we zonder kunnen. En gelukkig gaf ze toen aan dat we bij twijfel altijd mogen bellen.

Inmiddels zijn we verhuisd naar een 'echt huis' en gaat Tobias naar school. Ze zijn zo leuk!

Sinds een paar weken ben ik overspannen en depressief. Nou ja...het is een paar weken terug geconstateerd. Ik kon al zo lang niet genieten van mijn leven. Zelfs niet van mijn kinderen. Alles was teveel. Ik schaam me ervoor om te zeggen dat de dagen eindeloos leken tot het tijd was ze in bed te leggen. Ik was geen leuke moeder. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik was in nood. Ergens zit dat leuke nog in me, maar het is vaak héél héél ver weg. Minder werken, meer rust is het advies. Da's best een uitdaging maar ik heb veel steun aan mijn man en ouders en ook aan een paar dierbare vrienden. Waar ik nou heen wil met dit stukje tekst is dat ik nu pas besef dat er nog zoveel onverwerkt onder putdeksels ligt. En daar heb ik last van. Dus vandaar dit stukje:

Vorige week was ik in de bieb. Alleen om boeken terug te brengen, ik had geen tijd om nieuwe te zoeken. Maar opeens zag ik daar een hagelnieuw boek liggen; 'Liever bij mij'. Over het verlies van een baby voor, tijdens of na de geboorte. En ik wilde dat boek hebben! Ik twijfelde, want tja, 'zijn 4 miskramen hetzelfde als het verlies van een baby' en 'heb ik dus wel recht om dit te lezen'. Maar ik nam het mee. En daar ben ik nu, na het lezen, blij om. Al is blij een beetje een vreemd woord hier.

In het boek vertellen moeders en een enkele vader over hun verlies, hun verdriet, hun rouw en hoe ze daarna, zo goed zo kwaad, verder gaan. Over hoe hun omgeving reageert, welke opmerkingen er al dan niet goedbedoeld gemaakt worden en hoe je dus voortaan moet leven als ouder van een kindje dat je niet meer ziet. En daar viel er ineens een halve puzzel op zijn plek!

Hoelang probeer ik al 'te vergeten' dat ik 4 miskramen heb gehad? Dat ik twee hartjes heb zien kloppen die er zomaar opeens weer mee waren gestopt? Dat ik liedjes die tranen oproepen nog steeds gauw afzet? En waarom dan? Omdat ik niet verdrietig mag zijn. Van mezelf niet maar ook van mijn omgeving. Ik heb Renske toch? Zij maakt dat toch goed?
En nu, nu, NU pas besef ik dat het heel verschillende dingen zijn. Mijn geluk, vreugde en blijdschap door de komst van Renske is compleet iets anders dan het verdriet om degene die er niet kwamen. Ik heb alle recht om verdrietig te zijn!! En ook alle recht om ze niet te vergeten of weg te stoppen. Want eerlijk is eerlijk, ik hield al zielsveel van hen. Met de positieve test nog in mijn hand bedacht ik er al een heel leven bij.
Het mag er zijn, dat verdriet. Net als de herinnering aan die 4 wondertjes. En daarmee is er opeens een bak rust over me heen gekomen. Ik mag ze herinneren, gedenken zelfs. En ik mag er verdriet om hebben.

Nu dat eindelijk mag volgt er een verse lading schuldgevoel omdat ik ze zolang genegeerd heb. Maar er is ook rust en een soort blijdschap. Want nu 'mag' ik opeens wel aan ze denken, om ze huilen, tegen ze praten en ze overal mee naartoe nemen, al is het maar in mijn hoofd/hart. Dit gevoel levert een berg ideeën op waar ik, bij gebrek aan een beter woord, enthousiast van word.
Ik wilde al jaren een tatoeage maar iemand zei 'dan kun je het nooit vergeten'. Ik wilde een klein plekje in huis maken voor ze maar was bang dat mensen dat naar zouden vinden. En nu...ga ik daarmee aan de slag.

Tobias vroeg mij vandaag wat voor boek er op tafel lag. Ik vertelde dat het een heel bijzonder boek was en dat het ging over babietjes die in de buik van hun moeder zijn overleden. Tobias vroeg waarom ik tranen kreeg en ik zei dat er ook in mijn buik hele kleine babietjes zaten die zijn overleden. En toen gaf hij de voor mij perfecte reactie. Ik kreeg een dikke knuffel en hij zei 'dat vind ik heel verdrietig voor jou'.

En daarmee sluit ik dan maar af. Er zijn zoveel moeders van onzichtbare kindjes. En nu reken ik mezelf daar ook bij. Ik word nooit meer de oude maar probeer een weg te vinden met de nieuwe. Ik vind het ook heel verdrietig, maar draagt ze voor altijd in mijn hart